Tanja (50 jaar) in Vragen van ouders
Stimuleren?
Hai,
Ik heb een vraagje betreffende mijn dochter (16). Zij wil haar vader niet zien nadat hij zich op vreselijke wijze van zijn gezin heeft ontdaan. wij zijn nu een jaar verder en in onze situatie is sindsdien nog niets veranderd. Geen huis, geen alimentatie voor dochter etc. Ik heb haar wel gestimuleerd haar vader te zien. Het is beperkt gebleven tot 2 x. Zij herkent haar vader niet meer. Uiterlijk dezelfde man, gedrag is volgens haar vreemd en onecht. Het heeft haar verward. Zij wil hem dus nu niet meer zien. Tegelijkertijd is zij depressief en heeft concentratieproblemen, waardoor zij blijft zitten. Wat kan ik als moeder doen? Haar toch blijven stimuleren haar vader te zien of me neerleggen bij haar beslissing? Het is wel heel erg wat haar vader met ons heeft gedaan.
Groet,
Tanja
Hoi Tanja,
Bedankt voor je bericht. Ik vind het ontzettend knap van je dat je je dochter gestimuleerd hebt om vader te blijven zien. Helaas is dit geen succes!
Ik denk dat je dochter op haar 16e op een leeftijd is dat zij zelf keuzes kan maken. Als het contact tussen haer en haar vader zo slecht voelt dan is het voor haar misschien beter om haar vader een tijdje even niet te zien.
Vaak zie je dat zoiets even tijd nodig heeft en dat jongeren vanzelf weer contact zoeken als zij daar aan toe zijn.
Daarnaast is het denk ik een goed idee dat uw dochter met iemand gaat praten. Denk aan een vertrouwenspersoon of een schoolmaatschappelijk werker. Zo iemand kan haar misschien begeleiden en met haar praten over haar depressieve gevoelen. En woede over haar vader. Dit kan misschien heel erg opluchtend zijn voor haar.
Ik hoop voor zowel je dochter als jijzelf dat jullie de scheiding kunnen verwerken en een plekje kunnen geven. Maar vooral ook dat jullie het geluk weer kunnen vinden.
Groetjes evi
Beste Tanja,
Wat een vervelende situatie voor jullie thuis. En al helemaal voor jouw dochter, natuurlijk.
Ik heb ook even een mindere tijd gehad waarin ik mijn vader nauwelijks zag. Ik wilde hem niet zien en even tijd voor mezelf en voor mijn moeder nemen. Thuis, samen met mijn broertje.
Terwijl ik dacht dat alles wel prima ging (vrienden, lekker uitgaan, gezellig op pad, een fijne vriendin), voelde ik me niet zoals vanouds. Ik kreeg ook veel moeite met concentreren waardoor ik mindere resultaten haalde in het eerste (zeer belangrijke) jaar van mijn studie. Ik ging meer drinken en zocht nog meer afleiding. Niets leek te helpen..
Uiteindelijk ben ik hulp gaan zoeken bij een psychologe, iets waar ik eigenlijk op voorhand enorm tegenop zag. Toch hielp het. Ik kon eindelijk eens al mijn emoties en gevoelens kwijt bij iemand die er geen mening over heeft. Mijn verhaal, mijn ervaring.
De 13 gesprekken hebben me enorm geholpen. Ik keek op een andere manier naar de situatie. Het zou ook een idee voor jouw dochter kunnen zijn. Het kan nooit kwaad, wat heeft ze te verliezen? Ze kan ook wel het initatief blijven nemen, maar het moet toch echt vooral van haar vaders kant komen.
Als hij het gezin op zo’n vervelende manier heeft afgestoten, dan hoort hij dat op zijn minst ‘goed te maken’ met zijn dochter. Wellicht is het een begin om haar een brief te laten schrijven. Een oprechte brief aan haar vader, met alle gevoelens erin verwerkt. Dan ligt de bal al helemaal bij hem.
Dat zou een eerste stap kunnen zijn voor jouw dochter, in mijn ogen. Het heeft mij in ieder geval geholpen, ook de gesprekken bij de psychologe. Het is juist goed dat zij nu tijd voor zichzelf neemt en niet blijft pushen om per se haar vader te willen zien. Eerst maar eens de situatie op een goede, rustige manier verwerken:)
Ik voelde me die tijd als 18-jarige jongen zeer beroerd, wilde het liefst de hele dag slapen en niets meer ‘voelen’. Het was heel eng als ik zo terugkijk, daar ben ik gewoon eerlijk over. Maar nu heb ik een fantastische band met mijn vader en gaat alles super. Ik ben er sterker van geworden;)
Liefs en heel veel sterkte gewenst de komende tijd,
Yannick