(Bonus)mama ( jaar) in Vragen van ouders
Bonusdochter
Hallo allemaal,
Fijn dat jullie de moeite nemen om mijn vraag te lezen.
Wij zijn een samengesteld gezin met een (bonus)papa, (bonus)mama en 4 kids (11-9-7-3 twee van ieder ouder, de oudste twee dames biologisch van mij, de jongste dame en de kleine heer van mijn partner). We wonen nu dik een jaar samen en ik moet zeggen dat het vanaf het begin heel erg goed is gegaan. We zijn allemaal dol op elkaar en ook met de ander biologische ouders gaat het over het algemeen goed. Wij als ouders vinden dan ook allevier dat het geluk van de kids voorop staat en moet blijven staan.
Waar het nu om gaat is dat het niet lekker gaat met mijn bonusdochter. Ze heeft vaak erg negatieve gedachten, kan die dan maar moeilijk uit haar hoofd zetten en “blijft er in hangen”. Ze is ook heel veel aan het vergelijken. Ik vind mama liever dan papa. Mama kookt lekkerder dan jij. Bij mama doen we dit en dat. Vervolgens is ze dan heel erg verdrietig dat ze dat zo voelt en benoemd heeft. We vertellen haar keer op keer dat ze alles mag zeggen wat ze voelt en dat we altijd naar haar willen luisteren. Maar met deze aanpak werd het eigenlijk alleen maar erger. Ze ging steeds vaker in een hoekje zitten kniezen. We zijn in gesprek gegaan met haar moeder, die gaf aan dat ze er daar geen/weinig last van heeft. Toen wij aangaven dat bonusdochter wel heel vaak verteld dat ze met mama oude foto’s kijkt, over vroeger praat hoe fijn het dan wel niet was, kwam helaas de verdediging in werking. Die uitte zich van dat mag toch? naar het was ook altijd heel gezellig en ik wil niet dat ze dat vergeet! Ze zal later al niet anders weten dat jullie bij elkaar zijn. Daar ben ik heel erg van geschrokken. Na dit gesprek vallen er helaas wel wat dingetjes op zijn plaats in mijn optiek, er is dus nog steeds verdriet maar inmiddels ook jaloezie. En die richt ze (onbewust) op bonusdochter.
Haar mama en ik zijn heel erg verschillend. Mama is van het knutselen, knuffelen, samen boekje lezen. En ik ben meer van spelen in de tuin, ravotten, gekke dansjes, verkleden. Daarnaast is mama veel ingetogener en zal zich niet makkelijk op de voorgrond plaatsen. Bonusdochter zelf heeft haar karakter. En dat maakt het voor haar moeilijk(er) bij ons. Want ze moet dus “opboxen” tegen 5 redelijk aanwezige mensen. Ik probeer aan alle kanten rekening te houden met haar maar ik vind dat langzamerhand echt heel erg moeilijk worden. Merk dat ik niet meer 100% mezelf kan zijn. Dat kan niet de bedoeling zijn. Maar ik wil wel dat mijn kleine bonusmeisje het ook bij ons fijn heeft. Wat kan ik doen om haar te helpen?
Hoi Dara,
Dankjewel voor je reactie. Ik ga ermee aan de slag. Zeker het stukje van harar vertellen dat ze het niet fout kan doen vind ik een super tip. (Voor mij en haar papa is dat niet meer dan logisch, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze dat zelf ook bewust weet).
De hobby’s doe ik ook, we zitten regelmatig samen te knutselen. Om ze wellicht te combineren vind ik ook een waardevolle tip.
Nogmaals, dankjewel! Fijn om handvatten te krijgen van je.
Hallo,
Bedankt voor je bericht, ik kan begrijpen dat dat een vervelende situatie is. En het is fijn dat je zo graag dingen beter wilt maken voor haar.
Qua hobbies en persoonlijkheid snap dat je ook jezelf wilt zijn, en je daarom niet constant wilt aanpassen. Maar als je verwacht dat zij zich aanpast, betekent dat dat zij ook niet 100% zichzelf kan zijn. Samenwonen in een familie betekent altijd dat je je moet aanpassen, jullie moeten gewoon nog samen de middenweg zien te vinden. Probeer elkaars hobbies uit op een manier die voor jullie allemaal veilig is (dus misschien bij haar beginnen, zodat ze voelt alsof ze er bij hoort en ook gewaardeerd wordt), en vind de dingen die er tussen in passen en jullie allemaal leuk vinden. In de tuin knutselen ofzo (voor de planten zorgen, bloempotten versieren). Ik denk dat je stiefdochter echt wel mee wilt doen, maar zich niet helemaal veilig en geaccepteerd voelt zo.
Wat betreft het vergelijken is dat ook lastig, en helaas kan je niks veranderen aan de situatie bij haar moeder. Wat mij wel te boven schiet is dat mijn stiefmoeder mij altijd vertelde dat ik nooit iets fout kon zeggen. Daarbij voelde ik me veilig omdat ik wist dat er geen te snelle oordelen over mij gemaakt zouden worden en ik vrijheid had in dat huis. Je stiefdochter vertellen dat ze alles mag zeggen wat ze voelt is goed, maar heeft niet die nodige nadruk op dat er niet geoordeelt wordt. Misschien is dat een kleine aanpassing die ook zou helpen.
Praat er verder gewoon met haar over, bespreek dat jij het lastig vindt maar heel graag dingen met haar wilt doen en dat je om haar geeft. Hoe je dit ook laat blijken, het is goed dat ze dit ook hoort, en dit opent de communicatie over hoe jullie met elkaar omgaan. Samengestelde gezinnen zijn nu eenmaal lastig, en zonder te communiceren over dit soort probelemen lukt dat nooit.
Veel succes
Als je meer advies wilt kan je altijd nog de Online Workshop ‘Voor alle gescheiden ouders’ volgen: http://www.villapinedo.nl//online-workshop/. Wij geven in filmpjes handvatten aan ouders over verschillende onderwerpen bv: ‘hoe kan je voorkomen dat je kind het gevoel heeft te moeten kiezen tussen jullie als ouders’. Het boek is ook los te koop op http://www.villapinedo.nl//producten/
Misschien is het ook een idee om samen met de moeder af te spreken om met beide families deze workshop te doen, voor het welzijn van de (stief)dochter.