Kweetniet (42 jaar) in Vragen van ouders
Tips voor een goed gesprek?
Situatie is als volgt. bijna 3 jaar geleden gescheiden. Ex hertrouwd. Zij heeft 2 zoons en samen een 2ling. Mijn dochters komen daar om het weekend en helft van de vakantie. Gezin daar is dus groter dan bij mij thuis. Nu gaat het de afgelopen jaar steeds vaker mis met mijn oudste dochter als ze daar is (12,5 jr). Ze vertelt halve waarheden of dingen die helemaal niet waar zijn. Of zegt nog steeds dingen die ik aan het begin van de scheiding heb geroepen. Dit wordt steeds erger. Gelukkig vormen we 1 front en zeggen dat ze niet moet liegen omdat we er toch achterkomen dat het niet klopt. Ook heb ik al vanaf het begin gezegd dat haar vader en ik niet meer bij elkaar komen, dus dat hoeft ook geen reden te zijn. Ze heeft de laatste keren tegen haar vader gezegd dat ze schijt aan hem heeft en toch doet wat ze wil. Tegen haar stiefmoeder; ik luister niet naar je want je bent mijn moeder niet. Ze speelt haar vader en mij tegen elkaar uit (zo voelen wij dat). Ze doet daar dingen waar haar vader en stiefmoeder ruzie met elkaar krijgen over haar gedrag. Ze wordt dan soms weer thuis gebracht of haar vader gaat even met onze dochters weg. Ze zorgt ervoor dat dingen zo gaan dat de andere kinderen de schuld krijgen en zei niet. Ik werd hierdoor laatst door haar stiefmoeder over gebeld dat ze niet meer weet wat ze ermee moet. En dat het leuker is als mijn dochter daar niet is. En dat kan ik begrijpen. Maar als je aan haar vraagt waarom ze dat doet dan krijg je het antwoord; weet ik niet. En ook bij doorvragen krijg je of geen antwoord of schouders ophalen. Haar vader is strenger (en ouderwetser) dan mij. Maar dat is hij altijd al geweest. Ik hoop dat jullie hier tips voor hebben. Is dit pubergedrag of is er een groter probleem ? En hebben jullie ook tips om door te vragen zonder dat het op een ondervraging lijkt.
Beste Kweetniet,
Bedankt voor het delen van je verhaal. Toen ik het verhaal las dacht ik in het begin zeker dat het deels een puberprobleem was. Helaas zitten er ook andere elementen in het verhaal die het niet alleen een puberprobleem maken.
Het is heel goed dat jij en je ex samen 1 front vormen en haar samen aanspreken op het gedrag. Wat een puber nodig heeft naast de liefde van haar ouders is veel discipline. Als de ouders uit elkaar gaan dan is het makkelijker om te rebelleren, omdat het kind dan meestal bij de moeder woont wat vertaalt naar minder striktheid. Dat heb ik ook in mijn eigen ervaring ook gedaan. Doordat mijn vader niet in huis was ben ik gaan rebelleren… wat uiteindelijk wel goed is gekomen.
Een puber gaat vaak niet weten waarom hij/zij zich zo gedraagt, ik wist ook niet waarom ik reageerde op de manier waarop ik reageerde. Na veel zelfreflectie nadien ik ouder werd wist ik waarom ik zo deed. Jullie gaan nog best vaak halve waarheden of leugens krijgen, maar dat is vaak zo bij puberen. Dat hoort er helaas eenmaal bij. Bij sommige kinderen gebeurd het vaker dan andere en bij sommigen gebeurt het op een eerder moment dan bij anderen.
Jullie kunnen ook het antwoord “Het komt door jullie/doordat jullie gescheiden zijn” verwachten. Sommigen gebruiken dat om hun eigen hachje te redden. Je moet niet verbaasd zijn bij dit antwoord en er ook niet in geloven. Wij in onze pubertijd willen vaak niet de verantwoordelijkheid nemen en zeggen dus alles waar we mee weg kunnen komen.
Ik heb helaas geen tips om het niet op een ondervraging te laten lijken behalve eentje. Ik koppel hierbij terug dat elke puber anders is. Sommigen willen gewoon echt alleen gelaten worden en handelen het zelf af en vragen op tijd hulp of zeggen alles later. Dus een mogelijkheid is om haar niet al te veel vragen te stellen en haar alleen laten merken dat jullie niet willen dat ze het doet. Niet met de zin “Wij zijn ook pubers geweest” komen, want dat vinden sommige pubers echt niet leuk om te horen omdat we dan weer denken “Oww ze weten weer eens beter dan mij (wat ik voel en wat ik meemaak”.
Als ze iets ‘fouts’ doet een passende straf bedenken waardoor ze weet dat ze iets fouts heeft gedaan. Nog steeds laten merken dat ze wel geliefd is, maar dat jullie dat gedrag niet toestaan. Daarnaast haar laten puberen en dan komt alles denk ik wel goed.
Hopelijk heb je hierdoor meer inzicht gekregen over hoe je met de situatie kan omgaan. Ik wens je veel succes 😉
Met vriendelijke groeten,
Bob
Beste Kweetniet,
Bedankt voor je berichtje. Wat ben ik blij dat je hier om advies komt vragen over deze situatie. Ik kan me voorstellen dat het enorm verwarrend moet zijn en dat je niet meer weet wat je moet doen om eigenlijk tot jullie dochter door te dringen en om er meer uit te krijgen dan ‘ik weet het niet’.
Allereerst wil ik zeggen dat ik het fijn vind om te lezen dat jij en je ex (en zijn vrouw) contact hebben over jullie dochter en dat jullie elkaar niets lijken te verwijten (dat blijkt in ieder geval niet uit dit bericht). Het is positief dat jullie samen aan een kant staan.
Over jullie dochter: toen ik het bericht las, dacht ik: ‘Oh dat is toch pubergedrag?’ Maar toch weet ik het niet zeker. Het is wel een feit dat je als puber voornamelijk aan jezelf denkt en je kan gaan afzetten tegen je ouders, maar het feit dat ze zoveel doet waarmee ze de boel op stelten zet… Ik weet niet of dat alleen maar te maken heeft met het puberen.
Persoonlijk heb ik een tijd gehad (ik was wel al rond de negentien) waarop ik iedere vraag beantwoordde met ‘ik weet het niet’. Achteraf gezien zat ik toen in een diep dal. Ik kon niets anders zeggen dan dat ik het niet wist. Ik wilde niet nadenken over mijn problemen, ik wilde niet dat mensen (vooral mijn ouders niet) vroegen hoe het echt met me ging en waar ik allemaal mee zat.
Nu wil ik niet zeggen dat jullie dochter ook in een diep dal zou zitten, maar het zou wel kunnen dat ze gewoon ergens mee zit waar ze niet over wil praten. Dat er iets heel diep zit (wellicht het begin van de scheiding? Aangezien ze tegenwoordig dingen herhaalt die jij in het begin van de scheiding hebt geroepen).
Misschien is het een idee om met een leraar op school te praten. Vragen of hem/haar iets opvalt aan haar gedrag en of ze misschien sowieso al iets heeft aangegeven op school. Ik weet dat mijn leraren wel zagen dat er iets met mij aan de hand was en ik kon het beter vertellen tegen mijn lerares dan tegen mijn ouders zelf. Het is niet makkelijk als je ouders het probleem zijn en als nou juist zij willen weten wat er met je aan de hand is. Hierbij neem ik een beetje aan dat de scheiding het probleem van haar is, omdat ze zich zo afzet tegen haar stiefmoeder en jou en haar vader tegen elkaar uitspeelt voor jullie gevoel. Het zou natuurlijk ook met iets heel anders te maken kunnen hebben, dat kan ik uiteraard niet invullen.
Dus mijn advies: vraag een leraar om ook op haar te letten en kijk vanuit daar verder naar wat het beste is voor de situatie. Vraag de leraar ook om met haar te praten, wie weet durft ze bij hem/haar meer open te zijn. Als dat geen zin heeft, misschien een andere volwassene waar ze een goede band mee heeft.
Veel sterkte!
Groetjes,
Femke