Anoniem (30 jaar) in Vragen van ouders
Volwassen maar nog steeds verdriet.
Gister kwam ik toevallig een blad tegen met jullie website en aangezien ik weer een vervelende dag achter de rug had, besloot ik meteen te kijken wat erop stond. Moet zeggen dat ik enorm opgelucht ben dat er ook anderen zijn die nog steeds moeite hebben met de scheiding van hun ouders. Vind het erg fijn dat een ieder zijn/haar verhaal kan doen en ik niet de enige ben die dit meemaakt.
Ik ben 30 jaar, getrouwd en moeder van 2 kinderen. Mijn ouders zijn al een poosje uitelkaar en nu is de scheiding rond. Vanaf het begin heb ik er enorm veel moeite mee gehad. Hoewel ik een volwassen vrouw ben, gaat er geen dag voorbij dat het verdriet niet aanwezig is. Misschien wel dom, maar we waren zo’n hecht gezin en dat mis ik enorm…ook al ben ik al volwassen vrouw. Ik heb er gewoon enorm moeite mee het te accepteren. Wanneer wordt het verdriet nou minder?
Ook ik ben een kind van gescheiden ouders en herken me heel erg in je stukje. Mis m’n veilige thuishaven. Ook ik woonde niet meer thuis toen m’n moeder vertrok. Thuis waren eigenlijk nooit ruzies of woordenwisselingen. En als ik terug kijk op m’n jeugd heb ik de beste en veiligste jeugd gehad die ik me kon wensen. Het gekke is alleen dat het plots zo anders was. Een week voordat m’n ouders uit elkaar gingen vierde ik m’n verjaardag en ben ik nog met hen naar die bioscoop gegaan. Hoe kon ik niks merken? Dat mijn moeder soms wat afwezig was schreven we allemaal toe aan de menopauze. Het jaar ervoor hadden we nog met het gezin een grootte rondreis gemaakt. M’n ouders genoten samen van het leven. Hadden mooie vakantie plannen maar plots was dat weg. Ging ik vroeger elk weekend naar m’n ouders en had ik dagelijks contact met mijn moeder. Nu is dat heel anders…
Mijn moeder wil geen contact meer met haar kinderen. En appt soms rare dingen.Ze is nadat ze bij ons wegging gelijk ingetrokken bij haar vriendin. Mijn moeder die vroeger m’n beste vriendin was. Was plots ook nog eens lesbisch en veranderd. Mijn moeder was m’n grote voorbeeld. Was de meest lieve en sympathieke vrouw die ik ken.
De relatie met mijn vader is door dit alles gelukkig sterker geworden. Het was een zwaar jaar. Ook hij had het totaal niet aanzien komen en viel in een groot gat. Het afgelopen jaar heb ik zijn leven op de rails proberen te zetten. Heb hem leren koken en zo vaak mogelijk proberen te vergezellen.
Ook mijn kleine broertje heb ik op moeten vangen. Wat is het pijnlijk als je hoort dat iemand waar je van houd het leven niet meer ziet zitten.
Het was een heel zwaar jaar. Maar wat ben ik blij dat ik m’n vader en broertje heb! Ooit hoop ik het contact met mijn moeder te herstellen. Hoewel ik op dit moment liever definitief afscheid van haar zou willen nemen.
Dag Meisje,
Ik herken heel erg wat je schrijft. Mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan toen ik al het huis uit was. Het is nu 4 jaar geleden maar ik heb er nog steeds verdriet van. Het was bij ons vroeger meestal fijn, geborgen. Er waren ook wel tijden dat er veel spanning en ruzie was, en ik kan goed begrijpen dat ze daarom uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan. Maar ik mis die geborgenheid van vroeger, de plek om thuis te komen waar mensen je door en door kennen en waar je gemeenschappelijke tradities en grapjes en gewoontes hebt. Misschien helpt het jou om wat je mist van je oude gezin, in je huidige leven te vinden? Alles wat je ouders je niet meer kunnen bieden, kun jij (en je gezin) jezelf bieden. Het blijft verdrietig wat er niet meer is, maar er zijn nieuwe mooie dingen wél. Kan dat je enigszins troosten?
Hallo Meisje van 30,
ik ben getroffen door je stukje. Ik ben juist bezig om voor de krant, NRC Handelsblad, een stuk te schrijven over het effect van scheiding op oudere kinderen, volwassen kinderen. Ik vermoed namelijk dat het verdriet er niet minder om is. Zou je daarover met mij willen praten? Kan je dan op dit forum reageren, of via twitter contact met mij opnemen? @elsjejorritsma
Dank, Elsje
Hallo Meisje,
Je verward nu twee dingen met elkaar. Volwassen zijn betekend niet dat je geen verdriet kan hebben. Zodra jij verdriet hebt, kan het geen domme reden hebben. Acceptatie is iets wat aan jou helemaal niet gevraagd wordt. Jij bent hun kind, maar zij moeten wel met elkaar door de deur kunnen. Je kan nu het beste je verdriet omzetten in actie, positieve daden. Ga dus leuke dingen doen met je eigen kinderen, ga een cursus volgen, of ren je spanning eruit. Verdriet gaat nooit vanzelf weg, JIJ moet aan de slag!
Volgens mij maakt het niet uit hoe oud je bent als je ouders gaan scheiden, het doet altijd pijn. Zeker als je je gezin als hecht hebt ervaren. Het wordt wel minder als je maar niet in je hoofd blijft hopen dat ze toch nog bij elkaar komen of als je maar niet de schuld bij jezelf zoekt. Heel veel sterkte!