Cerise (45 jaar) in Vragen van ouders
Niet belasten
Hoe praat je met een 12 en 14 jarige over ouderverstoting / vervreemding?? Wij geven ze rust en ruimte en liefde maar toch is de manipulatie druk erg hoog. De jongste komt steeds minder vaak en gebruikt allerlei smoesjes. ( hebben wij ontdekt ) Ze zegt ook steeds; mama vindt het handiger/beter als..enz.. Moeder wil absoluut niet met de vader communiceren..en legt alles bij de kinderen. Dat hoort natuurlijk niet maar ze reageert gewoon niet. Wij laten weten dat ze welkom zijn en dat wij van ze houden wat er ook gebeurd. Maar na 2 rechtzaken die niet in mama’s voordeel zijn beslist wordt duidelijk de druk op een andere manier opgevoerd. Hoe praat je daarover? Of doe je dat juist niet? De jongste hebben we nu 5 weken niet gezien…wat nog nooit gebeurd is! We willen het ze niet moeilijker maken ( dat doet mama al) maar je kan het toch ook niet alleen maar accepteren? Of wel? Ppffff…ik vind dit echt moeilijk..en zo intens verdrietig voor de kinderen. Laat ze toch lekker kind zijn en belast ze toch niet met allerlei zorgen..
Dag Cerise,
Bedankt voor je vraag. Het is natuurlijk zeer belangrijk om kinderen duidelijk te maken wat ouderverstoting is. Maar dit valt eigenlijk alleen te doen als ze er zelf voor open staan en het zullen begrijpen. Volwassenen kunnen helaas goed manipuleren en logisch redeneren wat de volgende stap zou zijn van een kind als de volwassene een bepaalde zet maakt. Kinderen jonger dan 16 jaar zijn daar over het algemeen nog niet zo goed in. Daarom moet je als eerst beslissen of de kinderen klaar zijn om zulke informatie te ontvangen.
Het is jammer dat de moeder zich zo verzet zodat de vader zijn kinderen minder ziet. Zoals je al zegt, dat hoort niet, maar jammer genoeg gebeurd het wel vaker. Wat je ertegen kunt doen is een brief (of beter een email) schrijven naar die moeder en niet vragen waarom ze doet wat ze doet, maar vragen wanneer jullie de kinderen kunnen zien. Het beste is als de vader deze mail schrijft. Wat ik je kan afraden is om onverwachts langs te gaan, want dat kan averechts uitpakken. Een reactie uitlokken is niet makkelijk en daarom is volhardendheid een vereiste in een dergelijke situatie.
Het is goed dat jullie laten weten dat ze altijd welkom zijn. Dat moeten jullie ook elke x benadrukken. Als ze het bijvoorbeeld oneens zijn met mama, dan kunnen ze jullie altijd bellen of spreken. De tijd maakt dan niet uit.
Ik zou in jullie geval niet praten over de rechtszaken die niet in hun moeder’s voordeel waren. Dat zal ze alleen nog maar meer verwarren en mogelijk ook nog meer aan hun moeder’s kant laten staan omdat ze het zielig vinden voor hun moeder.
Het accepteren moet je zeker niet doen, maar zelf de druk verhogen om ze te zien is evenmin een optie. Dan doe je in essentie wat de moeder doet, maar dan voor een ander doeleinde en op een andere manier. Hebben jullie wel nog contact met de jongste via mail, skype, sms, whatsapp of iets dergelijks? Als dat zo is, dan dat voortzetten. Je kan zelfs vragen of jullie een keer iets leuks met z’n allen kunnen doen (misschien zelfs ook met de moeder). Ik ken de situatie niet en jullie allen niet, maar misschien heeft de moeder een vrees dat ze de kinderen niet/minder zal zien en doet ze dus alles eraan om dat tegen te houden. Een dagje uit met z’n allen kan dan een optie zijn om te laten zien dat iedereen met elkaar kan omgaan.
Ik dank je dat je zo denkt aan de kinderen. Heel veel partners van de ouders van de kinderen zijn helaas niet zo bezig met de kinderen. Ik ben blij dat er nog mensen zijn zoals jij die echt om het kind geven.
Ik wens je veel succes en hopelijk biedt de toekomst nieuwe mogelijkheden om de situatie te overmeesteren.
Hieronder heb ik een link gezet met een filmpje over ouderverstoting. Het is een filmpje die gekeken kan worden door jong en oud. Als zowel jullie als de kinderen blijk hebben gegeven klaar te zijn om erover te leren, dan kunnen jullie mogelijk met z’n allen de video bekijken.
Als ze daarna vragen hebben, praten vanuit de ik-perspectief en geen verwijten maken naar de moeder. Dus niet zeggen: “Jullie moeder maakt excuses zodat jullie niet naar ons komen”, maar “Het lijkt voor mij dat het zo is dat wanneer jullie bij ons komen dat er altijd iets gebeurd waardoor jullie niet kunnen komen. Klopt dit?”.
Ik hoop dat ik je op weg heb geholpen met deze mogelijke tips en filmpje.
Met vriendelijke groeten,
Bob
http://www.villapinedo.nl//papa-kortfilm-over-ouderverstoting/
Beste Cerise,
Wat goed dat je zo meedenkt in deze situatie en het beste met je stiefkinderen voor hebt. Het is denk ik wel de vraag of hier echt sprake is van oudervervreemding/verstoting of van iets anders. Heb je hierover al met de moeder gesproken, zodat je van haar kan horen hoe zij hierin staat? Of ga je vooralsnog af op wat de dochter en de vader zeggen? En hoe is het voor de zoon? Heeft hij hier ook last van? Veel sterkte in ieder geval in deze lastige situatie.
Beste Cerise,
Wat mooi dat jij door hebt hoe belastend dit voor hen moet zijn. Het probleem is alleen dat het lastig is om hier iets aan te doen.
Ten eerste moet het gezegd worden dat het hen helpt als jullie niet ook aan hen gaan duwen en trekken. Geef hen in plaats hiervan rust, vul niks voor ze in. Geef ze de ruimte. En in deze ruimte, probeer te bespreken wat hun ervaringen zijn. En maak hierin duidelijk dat dit soort dingen niet okay zijn, maar doe dit zonder direct hun moeder te bekritiseren (dan doe je namelijk met haar mee). Dit is erg lastig, dat geef ik toe. Maar probeer dus te concentreren op de acties van de moeder, en niet op het persoon. En boven alles, concentreer op de kinderen en hun belevingswereld. Hoe het voor jou en hun vader voelt is even niet belangrijk.
Het hangt verder ook van jouw relatie tot de kinderen af of jij dit beter met hen kan bespreken, of dat hun vader dat beter kan doen. Ik kan bijvoorbeeld altijd beter met mijn stiefmoeder praten over dingen omdat zij er een beetje buiten staat, ze is niet direct betrokken en dus voelt het veiliger om daadwerkelijk dingen met haar te bespreken. Maar ik weet niet wat jouw relatie tot de kinderen is, dus dat is iets wat jij beter zelf kan inschatten (en misschien ook aan de kinderen kan vragen). Het gevaar kan namelijk ook zijn dat ze wat meer defensief worden tegenover iemand die er iets meer buitenstaat. Het hang geheel van de situatie af.
Als laatste moet het ook gezegd worden dat ook als de kinderen zich bewust worden van de situatie, er nog steeds een enorm loyaliteitsconflict speelt waar zij zelf niet uit kunnen. Bespreek dit dan ook met ze, en vraag wat voor hun het fijnst is dat jullie kunnen doen. Mijn vader maakte er altijd ruimte voor dat ik kon zorgen dat mijn moeder niet gefrustreerd werd, met een soort van vrijpas dat ik me even geen zorgen hoefde te maken over hem, en het maakte de hele situatie een stuk makkelijker. Dus eis niks van hen, maar bied hen wat hulp aan; het zal een hoop schelen.
Succes met alles!