Gerdien ( jaar) in Vragen van ouders
Bonusdochter met problemen
Graag hoor ik jullie advies over het volgende. Ik heb 2 bonuskinderen die bij mij wonen met hun vader en ik heb 2 eigen kinderen die bij mij wonen. Met de meeste kinderen gaat Alles goed en kunnen het goed met elkaar vinden. Met een van de bonuskinderen een meisje van 11 jaar zijn er problemen. Wij vinden het contact met mama erg belangrijk, vragen ook als ze bij mama is geweest hoe het was en zijn positief over mama. Ze weet wel dat papa en mama het samen niet goed kunnen vinden.
Nu plaats zij mama op een torenhoog standbeeld. Zij is eigenlijk de enige die alles goed heeft. Ze vergeet (gelukkig) de negatieve dingen die er allemaal bij mama zijn gebeurd en waarom ze daar niet meer woont. Zij accepteert mijn gezag niet. Alleen papa en mama mogen iets tegen mij zeggen en jij als stiefmoeder niet is haar houding. Als ik haar toch ergens op heb aangesproken omdat het echt niet kan krijgen we het verhaal weer ik wil hier niet wonen, maar wel bij mama. Zij is van mening dat ze hier vaak ruzie heeft. Is vergeten dat haar gedrag de ruzies veroorzaakt en destijd toen ze bij haar moeder woonde minimaal 1 keer per dag ruzie had. Nu is dat hier een stuk minder, maar als er ruzie is, is zij er altijd bij betrokken. Wat kunnen we er aan doen dat zij mij gaat accepteren. Voor ons is het geen optie dat ze terug naar moeder gaat. Zij heeft duidelijke grenzen nodig en die kreeg ze niet van moeder. Ze heeft niet in de gaten dat haar gedrag ongewenst is. Wij spreken haar daar op aan en dat is heel moeilijk voor haar. Moeder deed/doet dat niet. Wat hebben jullie voor advies voor mij om met haar om te gaan of moet ik accepteren dat zij mij nooit zal accepteren?
Alvast bedankt Gerdien.
Beste Gerdien,
Dat is een lastige situatie, en ik weet niet of het geheel opgelost kan worden. Het enige wat ik sterk zou adviseren is om er met haar over te praten. Discussieer haar gedrag, maar op een constructieve manier zodat ze zich zo min mogelijk aangevallen voelt. Praat ook als een gelijke, zodat ze zich serieus genomen voelt, anders zal ze nog minder geneigd zijn om te luisteren. Bespreek misschien ook de dingen die gebeurd zijn, en waarom jullie willen dat ze bij jullie blijft. Probeer dit alles op een constructieve manier te doen, focus op haar ervaringen, laat haar ook zeggen wat ze vindt, en wees niet specifiek negatief over haar moeder, boven alles: laat haar ook weten dat jullie dit alleen doen omdat jullie van haar houden.
Belangrijk om te onthouden is ook dit: kinderen van gescheiden ouders groeien vaak sneller op, en verzet is ook een deel van puberteit op een mentaal niveau. Misschien is dat ook waar haar gedrag vandaan komt.
Veel sterkte en ik hoop dat dit een beetje helpt
Als je meer advies wilt kan je de Online Workshop ‘Voor alle gescheiden ouders’ volgen: http://www.villapinedo.nl//online-workshop/. Wij geven in filmpjes handvatten aan ouders over verschillende onderwerpen bv: ‘hoe kan je voorkomen dat je kind het gevoel heeft te moeten kiezen tussen jullie als ouders’. Het boek is ook los te koop op http://www.villapinedo.nl//producten/
Beste Gerdien,
Bedankt voor je bericht. Ik begrijp de frustratie en het is vooral ontzettend jammer dat jullie relatie stroef verloopt. Zeker als je samen onder een dak leeft, is dat moeilijk.
Ik denk allereerst dat je niet moet ‘accepteren’ dat het zo blijft. Het lijkt me sterk dat je samen op deze manier door kunt gaan en dat de situatie thuis niet kan worden opgelost. Ik zou beginnen met een goed, rustig gesprek onder vier ogen, om elkaar de waarheid te vertellen en eens goed te praten over elkaars gevoelens/ervaringen.
Op die manier wordt er misschien (aan beide kanten) meer duidelijk. En komt er meer begrip voor elkaar. Een volgende stap is samen eens wat gaan eten, drinken of winkelen. Zonder verplichtingen, gewoon een voorstel. Dat verwacht ze misschien niet. Daarnaast getuigt het van moed en wil van jouw kant dat je zoiets voorstelt aan haar;-)
Je komt namelijk geen stap verder zonder te communiceren. Zij heeft misschien wel allerlei gevoelens opgekropt na de scheiding, en deze nog niet verwerkt. Ik snap het ook wel. Zij vindt het misschien moeilijk om dingen van jou aan te nemen, ik had hier in het begin ook last van. Wellicht is het verstandig om de vader vooral te laten optreden, het is immers zijn taak op haar op te voeden en aan te spreken op bepaalde punten.
Het is enorm moeilijk voor een kind om, zeker bij anderen thuis, alles te moeten accepteren terwijl de scheiding misschien nog niet volledig verwerkt is. Dat zou ik ook hebben. Dat heeft vaak niets te maken met lak hebben of weinig motivatie, maar meer met een stukje verwerking van een moeilijke periode of gebeurtenis.
Dus Gerdien, begrijp me niet verkeerd: ik geloof meteen dat jij heel veel energie stopt in het opzetten van een goede verstandshouding en misschien heerst er inderdaad negativiteit van de andere kant, maar alleen met communiceren bouw je een goede band op. Interesse blijven tonen, goed gesprek voeren, misschien eens een middagje samen op pad, enzovoorts.
Het moeilijkste voor een kind is vaak verandering. Nieuwe emoties, andere partners, nieuwe situaties en woonplekken; sommige kinderen krijgen dan het gevoel dat nieuwe partners als een soort ouder willen spelen. Natuurlijk moet je altijd iets kunnen zeggen, zeker als het in ‘jouw huis’ speelt, maar het is vooral belangrijk dat de vader duidelijk maakt wat daar wel en niet kan tegenover zijn eigen dochter.
Veel sterkte gewenst, ik hoop dat je iets kunt met mijn advies!
Yannick