Joyce (48 jaar) in Vragen van ouders
Ik mis ze
Mijn verhaal in het kort.
Ik ben een moeder van twee zonen van 12 en 13 jaar.
Deze maand is het precies een jaar geleden dat ze nog bij mij kwamen.
De afgelopen 3 a 4 jaar zijn ze mij ontglipt.
Uiteindelijk wilden ze niet meer bij mij zijn. Waren zo boos, elke keer als ik ze sprak.
Hun vader zei dat ze niet meer wilden en bracht ze dus ook niet meer.
Er is weer een nieuwe vriendin van vader in huis die er nog een schepje bovenop doet.
Ik word afgeschilderd als een slechte moeder.
Na 2 jaar bezig te zijn geweest met Jeugdzorg, kinderbescherming, De Rading en rechtszittingen, heb ik twee maanden geleden mijn handdoek in de ring gegooid.
Om rust te creëren. Voor mijn kinderen. Omdat ze dat zelf gevraagd hebben.
Ik weet dat het daar niet rustig is in huis. Ik ben namelijk ook gevlucht voor huiselijk geweld. En nu ligt er weer een ots.
Het wordt nu toch misschien weer een verwarrend verhaal. Het is ook zo extreem.
Ik maak mij zorgen om mijn jongens.
Zij hebben nog een oudere broer uit een eerste huwelijk van vader, hij (hij is nb 38!) heeft pas kortgeleden aan zijn moeder verteld dat hij ook mishandeld is door zijn vader. De vader van mijn jongens dus…
Ik denk dat mijn jongens niets aan de toeziend voogd zullen vertellen. Omdat ze eigenlijk heel bang zijn van binnen.
Mijn vraag is eigenlijk… hoe gaan kinderen met Moederdag of Vaderdag om als deze niet in hun leven aanwezig is… Zeker omdat de media er zoveel aandacht aan geeft.
Dag Joyce,
Dat is zeker een moeilijke situatie. Weet je de reden waarom je zonen ervoor hebben gekomen om je niet te zien?
Dat is een heel moedige keuze van je om je kinderen ‘los’ te laten. Dat was zeker niet makkelijk voor je, ook niet als je kinderen het vragen. Ik hoop dat het iets tijdelijks is ook al duurt het nu al een tijdje. Het kan zijn dat ze verward zijn door de situatie waardoor ze het even af moeten reageren.
Ik lees uit je verhaal dat de oudere broer heeft verteld dat hij mishandeld werd door zijn vader. Ben je bang dat dat ook gebeurd bij jou jongens en dat ze daardoor niet weg ‘willen’ gaan van hun vader voordat hen iets overkomt?
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk zal zijn voor kinderen om te spreken tegen een toeziend voogd als ze daarvoor niet de vrijheid krijgen. Alleen hun kunnen vertellen wat ze voelen dus daar kan ik helaas geen uitspraak over doen.
Om je vraag te kunnen beantwoorden: voor elk kind is het anders. Sommigen hebben geen moeite met vader/moederdag vieren zonder de desbetreffende ouder. Anderen vinden het jammer dat ze niet bij die ouder kunnen zijn. Het hangt dus van de persoonlijkheid van je kinderen af. De media kan het wel groter maken dan dat het is en de winkels helpen daar niet bij door de commerciële aard die de feestdagen gekregen hebben.
Hopelijk vinden zij het niet zo erg dat ze overdonderd worden erdoor.
Ik hoop dat je snel je zonen weer gaat zien/spreken. Ik wens je veel succes en veel sterkte.
Met vriendelijke groeten,
Bob
Hoi joyce,
Bedankt voor je bericht. Wat moet het lastig zijn als moeder om je kinderen niet meer te zien. Terwijl je ook het idee hebt dat het daar in het gezin bij vader helemaal niet rustig is. Dat je de wens van je kinderen respecteert (rust, geen rechtzaken meer) vind ik heel knap.
Wat je het beste kunt doen is je kinderen laten weten dat ze met alles bij je terecht kunnen en altijd welkom zijn. Dan komen ze zelf wel.
Je vraag vind ik erg lastig omdat ik zelf niet in de positie heb gezeten als waar jouw kinderen momenteel inzitten.
Mijn ouders zorgde er wel altijd voor dat we met moederdag bij mn moeder waren en met vaderdag bij mn vader.
Voor jouw kinderen is dat natuurlijk anders. Het zal ze vast wel aan het denken zetten. Misschien vinden ze het ergens ook heel jammer. En met alle aandacht in de media worden ze daar natuurlijk ook mee geconfronteerd. Ik denk alleen dat je daar geen invloed op kunt uitoefenen. Daar moeten ze hun eigen weg in vinden om daar mee om te gaan.
Het enige wat je daar aan kan doen als ouder is ervoor ze te zijn als ze het lastig hebben.
Groetjes evi