Stephan (44) in Vragen van ouders
Vertellen of inslikken?
Allereerst mijn complimenten voor deze site en de adviezen die het jeugdteam geeft. Ik ben een vader van 2 kinderen (9 en 7). Mijn ex-vrouw is in ons huwelijk 4 keer vreemd gegaan. En met de laatste man is ze verder gegaan en dus gescheiden van mij. Natuurlijk is mijn ex-vrouw ook deel van dit hele verhaal, maar ben ik toch vooral heel boos op haar nieuwe vriend, de man waarmee ze als laatste is vreemd gegaan. Want hij had gewoon weg moeten blijven bij een getrouwde vrouw met kinderen! Nu hoor ik inmiddels vaker zijn naam als de kinderen hier zijn. En dat raakt mij heel hard. Ik kan er eigenlijk niet mee omgaan. En kan dan ook nogal geïrriteerd reageren. Zo zijn er situaties dat ik ‘nee’ tegen de kinderen moet zeggen, omdat ik hem niet wil zien/tegenkomen/etc. Ik heb het gevoel dat ik mezelf daarmee in een kwaad daglicht plaats bij mijn kinderen. Want zij snappen niet waarom ik zo reageer op zaken die hem aangaan.
Toen we vertelden dat we gingen scheiden, hebben we gezegd dat het een gezamenlijk beslissing was. Dat was niet zo, maar voor de kinderen toch maar gedaan. Mijn vraag is of ik aan de kinderen kan vertellen dat mama’s vriend eigenlijk de reden is dat papa en mama niet meer samen zijn. En dat papa daarom heel boos is op hem. En dat ik het daarom niet fijn vind dat er veel over hem gesproken wordt. En dat ik daarom dus wel eens ‘nee’ zeg op dingen. Zodat ze mijn reacties kunnen begrijpen. Of moet ik het voor de kinderen ‘inslikken’ en proberen ermee om te gaan
Hallo Stephan, bedankt voor jouw vraag en jouw verhaal op dit forum. Ik ga jouw vraag proberen te beantwoorden vanuit mijn eigen ervaring.
Mijn ouders zijn wegens anders redenen uit elkaar gegaan, maar achteraf gezien had mijn vader toch wel opvallend snel een nieuwe vriendin (lees: na 2 weken). Mijn moeder vond dit natuurlijk heel erg lastig, zeker omdat wij door de omgangsregeling haar al snel na de scheiding bij mijn vader tegenkwamen. Mijn moeder heeft ons echter nooit zaken verboden of moeilijker gemaakt omdat zij de nieuwe vriendin van mijn vader niet wilde zien of niet over haar wilde horen. Zij begreep dat wij het contact met onze vader nodig hadden en dat zijn nieuwe vriendin nou eenmaal deel uitmaakte van zijn nieuwe leven. Ik heb nog steeds ontzettend veel respect voor mijn moeder dat zij haar eigen gevoelens op zo’n manier heeft “uitgezet” en ons vrij heeft gelaten in het vormen van onze eigen mening over mijn vader, zijn toenmalige vriendin en de echtscheiding.
Je geeft zelf aan dat jullie samen hebben verteld aan jullie kinderen dat jullie gingen scheiden. Dit vind ik erg goed. Het is voor kinderen namelijk erg verwarrend als papa of mama dit alleen aangeeft en dit kan het begin zijn van loyaliteitsconflict dat een kind kan tekenen voor het leven. Jullie kinderen zijn uiteindelijk deel van jullie alletwee en houden evenveel van jullie. Als jij aangeeft aan de kinderen dat de echtscheiding eigenlijk “de schuld” is van de moeder, verteken je het beeld van jouw kinderen over hun moeder. Jullie kinderen zijn nu nog jong, laat hen hun eigen mening vormen over jullie als ouders. Mijn devies is dus: probeer jouw mening over de echtscheiding en de moeder voor je te houden. Ik begrijp wel heel goed dat je dit moeilijk vindt en dat het verwerken van de scheiding veel tijd en moeite kost. Wellicht is het een idee om hier een keer met een professional over in gesprek te gaan? Dit zou kunnen helpen met het verwerken. Of praat veel met vrienden en familie, als de stap naar een professional te groot is.
Tot slot wil ik je veel succes wensen met deze situatie. Ik weet zeker dat je dit uiteindelijk een plek kan geven. Liefs, Elisabeth.
Hi Stephan!
Wat goed dat je ons hier hebt gevonden op het forum bij Villa Pinedo en bedankt voor je kwetsbaarheid. Het feit dat je je bewust bent van jouw acties tegenover je kinderen en dat je je daar niet fijn bij voelt, zegt dat je een hele betrokken vader bent die het beste wilt voor zijn kinderen.
Toen mijn ouders gingen scheiden toen ik twee was, kreeg mijn vader een paar jaar later een vriendin. Dat werd een nare situatie die ik beschrijf als een “assepoester” situatie. Mijn stiefmoeder manipuleerde de relatie tussen mij en mijn vader en haalde mij als kind naar beneden: ik was niet welkom in het stiefgezin. Ze stuurde mailtjes naar mijn moeder in naam van mijn vader dat ik bepaalde producten niet mocht eten omdat ik volgens haar te dik was. Mijn moeder vond dit maar vreemd maar vond de relatie tussen mij en mijn vader ook heel belangrijk. Ze negeerde de inhoud van de mailtjes maar vond het wel belangrijk dat ik naar mijn vader bleef gaan. Ze heeft nooit kwaad gesproken over mijn vader, mijn vader nooit over mijn moeder. Gezien de situatie met mijn stiefmoeder, erg knap.
Ik denk dat het aan de ene kant belangrijk is dat je eerlijk bent tegenover je kinderen over de reden van de scheiding áls het in het belang van je kinderen is. In deze situatie denk ik niet dat het de relatie met je kinderen ten goede komt wanneer je vertelt hoeveel verdriet het jou doet met het feit dat hun moeder jou heeft verlaten voor een andere man. Jouw kinderen krijgen waarschijnlijk veel verdriet (naast het verdriet van de scheiding zelf) van dit nieuws en kijken op een andere manier naar hun moeder, terwijl je eigenlijk wilt dat de band met zowel jou als moeder goed blijft.
Ik begrijp je verdriet, boosheid en frustratie over de scheiding heel goed, maar dit is niet de verantwoordelijkheid van jouw kinderen. Ik zou je willen adviseren dit verdriet voor jezelf te verwerken door er misschien met iemand over te praten zodat je het hopelijk af kan sluiten en je de relatie tussen moeder en kinderen en eventueel de nieuwe partner kan accepteren. Dat heeft mijn moeder ook gedaan en dat heeft haar erg geholpen. En mij ook ;)!
Sterkte met deze situatie, je bent een sterke vader!
Groetjes Amber