SBW (40 jaar) in Vragen van ouders
Hij wil haar niet
Hallo. Ongeveer 7 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. We hebben toen de afspraak gemaakt dat de twee jongens (13 en 9) een aantal dagen doordeweeks bij mij zijn en om het weekend bij beide ouders. Ik heb een nieuwe relatie (samen een dochter) en mijn ex heeft ook een nieuwe relatie waarbij ze ook twee kinderen heeft gekregen.
Op dit moment wonen zowel ik als mijn ex in Den Haag en ik ga samen wonen in Amsterdam. Ongeveer anderhalve jaar geleden heeft mijn oudste zoon een aanvaring gehad met mijn huidige partner en sinds dien is er geen contact meer tussen de twee.
Hij wil haar niet spreken en ook niet respecteren. Dit brengt uiteraard problemen met zich mee dat indien ik binnenkort verhuis hij uiteraard niet welkom is zolang mijn zoon mijn nieuwe partner niet accepteert en respecteert.
Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Beste SBW,
Goed om te lezen dat je hier een berichtje hebt geplaatst en dat je graag advies krijgt van ons, jongeren. Ik vind dat Yannick het erg mooi verwoord heeft, maar ik wil er toch graag mijn advies bij geven.
Het is inderdaad erg vervelend dat het uit de hand is gelopen tussen hen/jullie. Wij weten niet wat er tussen jullie is gebeurd, maar ik schrik er heel erg van dat je de schuld geeft aan je zoon. ‘HIJ wil haar niet spreken en ook niet respecteren’ en ‘Dit brengt UITERAARD problemen met zich mee dat indien ik binnenkort verhuis HIJ UITERAARD niet welkom is zolang MIJN ZOON mijn nieuwe partner niet accepteert en respecteert.’.
Eerlijk gezegd maakt het me verdrietig dat je dit zegt en deze woorden gebruikt. Weet je hoe hard dit overkomt? Ik kan me heel goed voorstellen dat je als kind nu echt niet meer graag naar je vader zou willen. Gedachten: je vader staat niet achter je, neemt het alleen maar op voor zijn nieuwe vriendin. Je bent als kind niet belangrijk. Je vader kiest liever voor zijn vrouw dan voor zijn kind.
Ook deze woorden van mij komen misschien hard over, maar uit ervaring weet ik dat dit zo overkomt. Mijn moeder zette mij eerst ook aan de kant voor haar vriend. Ik zei bijvoorbeeld dat ik niet wilde dat hij op mijn verjaardag kwam, dus mijn moeder zei: ‘Oke, dan kom ik ook niet op jouw verjaardag’. Dat voelde voor mij verschrikkelijk. Het voelde alsof ik niets waard was, alsof ze niets om me gaf.
Beste SWB, dit heeft dan ook niets met respecteren van zijn kant te maken. Echt respect kun jij nu zelf tonen door je te verdiepen in je zoon en een goed gesprek te voeren. Zonder beschuldigingen en zonder je nieuwe partner erbij. Luister naar zijn kant van het verhaal en ga er niet meteen tegenin. Verplaats je in zijn gedachtengang en denk niet steeds aan jezelf. Vraag hem desnoods een brief te schrijven waarin hij zorgeloos zijn gevoelens kan uiten.
Jouw woorden komen nu over alsof je hem een ultimatum stelt en aangezien hij na anderhalf jaar nog steeds jouw partner niet wil spreken, gaat hij vast niet nu ineens zeggen: ‘Goh pap, nu je zegt dat ik anders niet meer welkom ben, ga ik weer normaal tegen je partner doen.’ Met als gevolg dat je misschien jouw zoon zelf ook niet meer ziet (!). Hij kan er namelijk voor kiezen om dat niet te doen en gewoon niet meer te komen.
Ik hoop oprecht dat het goed komt en dat je je kunt openstellen voor de gedachten van je zoon. Dan voelt hij zich begrepen en serieus genomen (dat is echt het allerbelangrijkste) en kan hij zich wellicht zelfs op den duur openstellen voor zijn vaders kant van het verhaal.
Succes,
Femke
Goedenavond,
Vervelend dat je zoon een aanvaring heeft gehad met je huidige partner. Dat is nooit fijn. Ik heb ’t als zoon ook een keer meegemaakt, maar dat werd uiteindelijk snel opgelost en had niet zulke grote gevolgen.
Je vraagt advies over hoe je dit nu moet aanpakken, maar als ik je woorden lees, sta je er eigenlijk heel duidelijk in: jouw zoon is niet welkom bij jullie thuis, zolang hij haar niet ‘respecteert’. Dat vind ik nogal een statement, als ik heel eerlijk ben. Want op deze manier blijft hij daar, jij ergens anders, en wordt er geen enkele oplossing geboden in deze situatie. Jullie zouden in mijn ogen juist naar elkaar moeten toegroeien als vader en zoon.
Ik denk dat het goed is om je zoon persoonlijk (aan) te spreken. Eén op één. Hij wil jouw partner niet voor niets niet meer zien of spreken, die aanvaring was er dus niet zomaar één. Hij heeft ongetwijfeld een verklaring voor zijn keuze. Je zou hem simpelweg kunnen vragen wat hem dwarszit en waarom hij je partner niet ‘accepteert’. Zo stel je jezelf open en kan hij z’n verhaal doen. Dat is al een begin.
Het is natuurlijk geheel jouw keuze om te zeggen dat je zoon niet welkom is zolang hij je huidige partner niet accepteert. Iedereen staat daar anders in. Wat ik alleen wil meegeven is: wees niet té hard voor je kind(eren). Een scheiding heeft meer invloed dan vele ouders denken, en er kan ook nog oud zeer meespelen. Je zoon stelt zich niet voor niets op deze manier op, er zit hem écht iets dwars, er zijn dingen gezegd of verkeerd begrepen.
Eén van jullie, en als vader kun je daar mooi het voortouw in nemen, zal als eerste de drempel over moeten en zich open moeten stellen voor de ander, om in gesprek te gaan. Een goed gesprek.
Succes!