Margot (31 jaar) in Vragen van ouders
Verhuizen
Voor iedereen die mee wilt denken, hier mijn dilemma. De moeder van mijn partners dochter (6jr) is onlangs anderhalf uur rijden van ons vandaan verhuisd, naar een plek waar ik echt niet wil wonen. Ik ben dus een stiefmoeder die heel goed weet dat een kind en ouder niets liever willen dan heel dicht bij elkaar te wonen, maar die er zo verschrikkelijk tegenop ziet om huis en haard te verlaten. Je zult je misschien afvragen waarom we destijds niet naar de rechter zijn gestapt om een verhuizing tegen te gaan. Wel, dat voelde erg onveilig… de sfeer is altijd gespannen geweest, er werd frequent aan de omgangsregeling gemorreld, en de angst bij mijn partner om zijn dochter nog verder te verliezen zat er goed in. De hoop was dat een nieuwe plek en een nieuw huis voor de moeder rust zou brengen. En rust is uiteindelijk voor iedereen goed.
Maar dan toch mijn dilemma. Als ik er over nadenk hoe zwaar het uiteindelijk voor mijn stiefdochter gaat worden om wekelijks of om de week heen en weer te reizen, om spullen te vergeten, om vriendinnetjes te missen, om al die tijd in de auto te zitten, dan springen de tranen in mijn ogen. Ik wil niet die persoon zijn die dat op zijn geweten heeft. Maar tegelijkertijd maakt het hele idee me misselijk om daar te wonen. Ik heb al eens rondgekeken op funda om te zien of er wijken of huizen zijn waar ik wel zou willen wonen. Maar het is een troosteloze plek. Het is ook zo ver van iedereen die ik lief heb. Als kind van gescheiden ouders heb ik me jaren lang thuisloos gevoeld, daardoor ben ik nu zeer honkvast. Mijn partner zou nog in een grot gaan wonen om dicht bij zijn kind te zijn. Logisch. Maar hij vindt het ook belangrijk dat wij samen fijn wonen. We hebben nu een plek op het oog een half uur reizen van het nieuwe huis. Nog steeds niet om de hoek, maar wel stukken dichterbij en een plek waar zowel mijn partner als ik helemaal verliefd op zijn geworden. Ik ben bereid 100 keer op en neer te rijden als het meisje iets vergeet mee te nemen of een feestje heeft van schoolgenootjes. Maar zal het genoeg zijn? Mijn grootste angst is dat ze op een gegeven moment zelf niet meer wilt reizen. En dat is dan deels mijn schuld. Zijn er kinderen van gescheiden ouders die op de basisschool zitten en die het aankunnen om frequent heen en weer te reizen? En zo ja, wat kunnen we doen om het haar zo makkelijk mogelijk te maken? Wat is dan fijn, om de week een heel weekend bij papa? Of juist iedere week een weekenddag? Helaas is de omgangsregeling niet ruimer, dus door de week een dagje erbij gaat niet. Maakt dat nog uit? Is het makkelijker/ fijner om wat langer aaneengesloten bij de andere ouder te zijn? Graag jullie ervaringen!!
Beste allemaal,
ik wil toch nog even reageren op alle reacties. Ik krijg een heel onrustig gevoel als het probleem bij de overheid wordt neergelegd. Er is wettelijk al heel veel geregeld en ik vind dat iedere ouder of stiefouder verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag, normen en waarden. Voor mij zou het beter werken als mensen de tijd zouden nemen om elkaar te leren kennen en dan pas kijken of kinderen gewenst zijn. Wij als volwassenen hebben veel begeleiding nodig blijkbaar, als ik het aantal vechtscheidingen zie. Het is voor mij onbegrijpelijk dat er jaren wordt gespaard voor een bruiloft (voor 1 dag) en dat we de kinderen na de scheiding vertellen wat een psychopaat, narcist, neuroot, etc. onze ex wel niet is. Jij bent hier zelf verantwoordelijk voor en wat heeft je doen besluiten om met die ex dan kinderen te willen. Je houdt van je kinderen en vervolgens gun je ze geen omgang met je ex………
Ik vind het fantastisch dat Margot hierover nadenkt als stiefmoeder en ik weet dat alles achterlaten (materiaal) absoluut de moeite waard is als stiefmoeder. Zolang mijn partner en stiefdochters in de buurt zijn, heb ik werkelijk alles wat mijn hartje begeert. Daarnaast kan ik fietsen, autorijden en lopen om die mensen te zien die ik graag wil zien en zij komen ook met veel liefde naar mij toe. En waarom……………, omdat we het met zijn allen de kinderen zo gunnen.
Een korte reactie en ik moest het echt even kwijt. Elke verandering begint bij jezelf!
Voor iedereen veel liefs.
Beste Lara,
Dank voor je lieve openhartige reactie en zeer bruikbare tips. Hier heb ik ontzettend veel aan. Stiekeme ijsjes onderweg…. Zo had ik er nog niet tegenaan gekeken… Ik denk dat vooral mijn partner daar wel van op kijkt. Het is ook maar wat we er met zijn allen van maken…. 1 groot drama of 1 groot feest. Er is zoveel te verbeteren alleen al met een andere mindset.
Dank ook voor het kijkje in jouw ervaringen. De opmerking over dat je stiefmoeder je weinig ruimte gaf om quality time te hebben met je vader ga ik goed onthouden. We leggen nu veel nadruk op de gezamenlijkheid; samen op pad, naar het bos, zwembad, dierentuin, samen spelletjes doen etc. Maar we moeten inderdaad goed blijven luisteren naar haar behoeften. Misschien vind ze er wel geen klap aan en tolereert ze het alleen maar. Gelukkig lijkt onze band wel goed en kunnen we veel plezier hebben. Haar behoeften zullen ook wel met de leeftijd veranderen.
Maar schrijnend zeg, dat je “verplicht” bij je vader hebt moeten zijn. Tot welke leeftijd kun je kinderen tot iets verplichten? Ik kan het me goed voorstellen dat je als kind een keer denkt, hè pa, dit weekend even niet, volgend weekend wel. Daar zullen ze toch ook met zijn drietjes uit moeten komen. Het komt nu ook wel voor dat ze als ze een uurtje binnen is zegt, “wanneer ga ik weer naar mama?”. We proberen dan goed uit te leggen wanneer dat is, en als ze even met mama wilt kletsen dat dat kan. Het is dan vaak niet eens nodig.
Met die betrokkenheid zit het voorlopig nog goed. Er wordt uitgebreid tijd genomen tijdens de overgangen waarbij details uit haar voorgaande week worden verteld en als het zo uit komt wordt er ook bij de moeder en haar nieuwe gezin gezamenlijk gegeten. Jammer genoeg gebeurd dat niet bij ons. Wat dat betreft blijft de investering nogal eenzijdig. En uiteraard komt het voor dat er tijdens zo’n overgang toch lastige kwesties worden besproken in het bijzijn van het meisje waarbij het niet lukt om de emoties buiten de deur te houden. Dat lijken ze maar niet te leren…. Het is nog niet zo makkelijk om het goed te doen. Maar ondanks de soms koele verhoudingen is er toch goed contact. Niemand gooit echt de deur dicht.
Hopelijk biedt het dichterbij verhuizen toch betere mogelijkheden om flexibel te zijn wat betreft de huiswisselingen, helemaal richting de pubertijdsfase. Dus als het zo uitkomt, dan maar een keer een half weekend bij papa, of toch door de week wat uren samen. Ook kan haar sociale leven gewoon doorgaan in het weekend wanneer ze bij ons is. Half uurtje rijden naar een feestje, of sport activiteit in de buurt van haar huis is zeker te overzien. Helemaal in het geval van de stiekeme ijsjes ;).
Dit topic is wat mij betreft wel gesloten. Dank voor alle input!! En succes met deze nuttige site. Misschien wil ik nog wel wat meer weten over ervaringen met stiefmoederschap. Waar moet je vooral op letten, en wat zijn de grote valkuilen. Daar is weinig informatie over. Maar misschien is het dan handiger dat ik daarover een nieuwe vraag in de groep gooi.
Margot
Ik denk dat mijn reaktie helemaal niet ongepast was. Het zit zo. Klagen als ouder helpt niet, hoe vervelend je het ook hebt of vindt (ik lees uit je verhaal angst en overbezorgdheid). Ikzelf heb altijd het belang van mijn kind voorop gesteld en reisde daarvoor behoorlijk heen en weer (vrijdag heen en weer en zondag heen en weer, mijn ex bracht of haalde haar nooit). Mijn dochter vond het helemaal niet vervelend, integendeel ze vond het gewoon spannend zo’n autoritje. We hadden het ook altijd leuk samen onderweg. Ze was toen 4. Waarom een kind van de basisschool reizen niet aan zou kunnen weet ik niet (ze reizen wel anderhalf uur op zondag naar oma en opa, dus waarom niet naar de andere ouder?). Maar dat kan van kind tot kind verschillen misschien. Als je je kind zoveel mogelijk wilt meegeven en het ervoor behoeden dat het (later) in de problemen komt, dan denk ik dat je dat als ouder moet doen met alle middelen (en jezelf even wegcijferen). En in die gedachte zit niks negatiefs. Maar bedenk maar eens wat de gevolgen zijn voor je stiefdochter om haar vader niet meer te zien door de afstand. Dan vallen alle andere bezwaren weg.
Hoi Margot,
Volgens mij ben jij een topwijf. Dat als eerste 🙂
Als reactie op Theo: zo’n reactie vind ik ongepast. Ten eerste omdat Margot niets dan goeds in de zin heeft, zo lijkt het in ieder geval. Ten tweede omdat dit een plek is voor jongeren met gescheiden ouders, waar zij de adviseurs zijn en dus antwoord dienen te geven op dit soort vragen. Als je weet dat deze jongeren dit lezen vind ik zo’n reactie ongepast. Je klinkt nu als één van onze (gescheiden) ouders en zijn hier juist om iets positiefs met onze ervaringen te doen, in plaats van in de negativiteit te blijven hangen.
Ik wil je graag dit meegeven Margot: mijn moeder en stiefvader zijn 100 km verderop gaan wonen toen ik naar groep 7 ging en mijn broertje naar groep 5. Het verhuizen was geweldig: superleuk nieuw dorp, geweldig huis met een kamer die ik zelf mocht verven, leuke nieuwe school en direct leuke nieuwe vriendinnetjes. Mijn vader haalde ons om de week op vrijdagavond op en bracht ons zondagavond weer terug. Die autoritjes waren alleen maar leuk: stiekem een ijsje halen bij de benzinepomp (ik weet nog welke ijsjes we standaard wilden) en lekker hard de muziek aan. Dat was echt qualitytime met ons 3-en. 2 dingen waren bij ons lastig, maar daar valt ook van te leren:
– de weekenden bij mijn vader waren niet altijd leuk. Maar we MOESTEN komen, want zo was de afspraak. We konden geen weekend omruilen want dat was hun ‘vrije’ weekend. Aan het begin was het prima hoor, het is niet altijd vervelend geweest. Maar toen ik naar de middelbare school ging en naar feestjes etc. wilde, moest ik veel missen omdat ik om het weekend naar papa moest. Ik zat daar dan echt met tegenzin. Het was daar saai en het enige wat ik wilde was qualitytime met papa, maar dan kreeg ik niet vanwege mijn stiefmoeder. Toen we op een gegeven moment met de trein moesten gaan en hij ons niet meer kwam ophalen, waren ook die leuke momenten verdwenen.
De les? Blijf altijd communiceren met je kind en luister naar waar ze behoefte aan heeft. Zet je eigen belangen daarvoor opzij (maar volgens mij doe je dat ook).
– dit heb ik me pas jaren later beseft en dat had niet moeten gebeuren: ik nam het mijn vader kwalijk dat hij niet bij al mijn zwemwedstrijden en dansuitvoeringen was. Later bedacht ik me: mijn moeder is 100 km verderop gaan wonen. Mijn vader moest ons al altijd halen en brengen, mijn moeder deed dat niet. De verhoudingen kwamen hierdoor scheef te liggen maar je beseft je als kind niet dat dat daar door komt. Ik ging daardoor mijn vader alles kwalijk nemen terwijl dat achteraf gezien niet eerlijk was, en bovendien heel schadelijk voor onze relatie.
De les? Verhuizen brengt vaak gecompliceerdere dingen met zich mee dan alleen maar spullen vergeten/reizen/etc. Denk er goed overna waar het nog meer invloed op heeft en hoe je hiermee kunt omgaan.
Over de omgangsregeling: mijn voorkeur zou uitgaan naar wat langer aaneengesloten bij 1 ouder ipv vaker heen en weer gewissel.
Over betrokkenheid bij het leven van jullie dochter: superbelangrijk en goed dat je hier over nadenkt. Mijn vader wist na 10 jaar nog niet wat de naam van mijn beste vriendinnetje was en dat je de naam van mijn stiefvader met een C en niet met een K schrijft. Kom op zeg! Misschien een klein suf detail voor hem, maar voor mij betekende het dat hij het niet nodig vond om genoeg energie te steken in interesse voor mij tonen. Doe nou eens je best man! Dacht ik altijd. Vroeger kregen we nog wel eens een kaartje en vond ik het altijd heel fijn als hij belde. Dat raad ik je partner aan: om op die manieren betrokken te blijven. En als het even kan om elke week de moeder van je stiefdochter te bellen. Op dat niveau blijven ze dan samen ouders en is hij op die manier betrokken. Maar die betrokkenheid zit ‘m dus ook in de kleine details. Vraag naar hoe het met juf Thea gaat of de buurjongen van tegenover. Dat soort kleine dingen, zodat ze weet dat je hebt onthouden wat ze heeft verteld.
Nou, ik hoop dat ik je zo een beetje heb kunnen helpen. Als je nog meer vragen hebt, vraag gerust.
Lieve groeten,
Lara
@ Een Vader
Dank voor je reactie. De woorden “ouderschap gunnen” en ” ouderschap bevorderen” zijn wat mij betreft de sleutelbegrippen in goed ouderschap na scheiding. Ze zouden goudomrand in iedere ouder zijn of haar brein gegrift moeten staan. Gescheiden of niet.
Wat vreselijk te moeten lezen om zo dichtbij je kinderen te wonen, maar zo ver van ze verwijderd te zijn… Dat is ook onze vrees; dat we om de hoek gaan wonen om het voor iedereen zo makkelijk mogelijk te maken, maar dat het uiteindelijk voor het aantal contacturen niet zoveel uit zal maken, met een nog groter gemis en frustratie tot gevolg. Het blijft gissen..
Ik hoop er maar op dat de moeder het belang van betrokken vaderschap voor haar dochter voorop blijft stellen, en dat belang daadwerkelijk zo voelt. Er zijn in mijn omgeving best wat stellen uit elkaar gegaan, of liggen nu in scheiding. Sommige vaders kijken nauwelijks naar hun kroost om. De moeders proberen met man en macht de relatie in stand te houden. Andere vaders strijden een wanhopige strijd om hun kinderen frequent te kunnen blijven zien. Het lijkt maar zelden goed te gaan, gezamenlijk ouderschap na scheiding.
Als al die ouders er maar van doordrongen zouden zijn dat kinderen beide ouders nodig hebben, ook al falen ze aan alle kanten in de ogen van de exen. Er zouden dan een stuk minder kinderen direct of later in hun leeftijd last krijgen van de gevolgen. Lees al het beschikbare onderzoek er maar op na (als het lukt… de wetenschap is taai). Betrokken vaderschap, bijvoorbeeld, is belangrijk voor een kind om zonder horten en stoten op te groeien. Om in staat te zijn later zelf een hechte relatie op te bouwen met een partner en om niet in een depressie te geraken of zelfs in de gevangenis. Zo is er ook nog een heel pleidooi te houden over betrokkenheid van de grootouders, de wortels van de kinderen. Ook daar blijven vele kinderen van verstoken. Logisch dat een kind dan op latere leeftijd een keer “omvalt”. Het is zo treurig dat al die ouders die het gezamenlijk ouderschap niet gunnen en niet bevorderen, juist dat risico willen nemen. Het risico dat hun kind omvalt. Zouden ze wel van dit risico doordrongen zijn?
Het is wat dat betreft een gemiste kans dat er geen richtlijn “gezamenlijk ouderschap na scheiding” wordt opgesteld door de overheid, waarin duidelijke handvatten staan voor koppels die willen scheiden en waarin (misschien wel verplichte?) ouderschapsgesprekken en begeleiding centraal staan. Er wordt al jaren wetenschappelijk onderzoek gedaan en er zijn in dit land voldoende experts op dit gebied om hierover uitspraken te doen. Uiteraard zijn er genoeg zelfhulpboeken, maar nergens lees ik verwijzingen of uitspraken waarover door een groot aantal experts overeenstemming is. Hoe weet ik of de schrijver van dat boek het wel goed ziet? Gelukkig lees je steeds meer in de krant dat het verplichte ouderschapsplan en de co-ouderschapsrechten zonder extra begeleiding juist vechtscheidingen uitlokken en dat er “dingen moeten veranderen”. Ondertussen groeien teveel kinderen op tussen de puinhopen van hun gescheiden ouders.
Te vaak hoor je nu dat een uitwonende ouder de kinderen niet meer mag zien, of zeer infrequent, omdat deze niet aan de eisen voldoet van de ouder waar de kinderen wonen, vooral wanneer deze uitwonende ouder niets liever wil dan een band houden met de kinderen. En wie stelt die eisen? De wet? Oh nee, wacht, de boze ex. Maar vindt je het gek? Hoe moeilijk is het om in de woede en verdriet van een scheiding de belangen van de kinderen voorop te stellen. Hoe moeilijk is het om in zo’n emotionele tijd de zorgregeling in te richten zodat de kinderen nu en later zo min mogelijk beschadigd raken. Al die stellen die het wel lukt, petje af. Daar hoor je maar weinig over, jammer genoeg. Zouden we juist niet van hen kunnen leren? Is het niet een idee om ouders die succesvol co-ouderschap hebben hun ervaringen te laten delen? Wat het met hen heeft gedaan, al die gevoelens van woede, jaloezie of wrok en hoe zij daar mee zijn omgegaan?
@ Villa Pinedo, een goed idee voor een nieuw boek?
Beste “Een Vader”, er zullen ongetwijfeld 100 redenen zijn waarom jullie in deze situatie beland zijn, maar er zijn maar weinig redenen te bedenken waarom kinderen een ouder niet meer mogen zien. Laten we hopen dat als je kinderen ouder zijn, ze dan zelf weer een band kunnen opbouwen met hun vader. Maar laten we vooral hopen dat de moeder tot inkeer komt, en ergens iets leest of hoort waardoor ze denkt, “verrek, mijn kinderen hebben een vader nodig, ook al is het de grootste @#$@#$ op deze aardbol, ik ontneem ze op deze manier de kans op een gelukkig en stabiel leven”.
Ik hoop met je mee.
Margot
BesteTheo,
Dank voor je bijdrage aan mijn dilemma. Volgens mij heb je mijn bericht niet helemaal goed gelezen. Lees het nog maar eens goed door voor je weer een reactie plaatst, dat zou wat mij betreft wel op zijn plaats zijn gezien het topic en de opzet van dit forum. Zorgvuldigheid is een groot goed…
Dus nogmaals, het gaat er niet om of de ouders wel of niet die afstand willen rijden, beide ouders halen en brengen nu zonder problemen, zelfs nu de reis anderhalf duurt. Het gaat erom of het voor een kindje van basisschoolleeftijd te doen is om een half uur autoreizen van haar vader te wonen. En of het niet beter is naar hetzelfde dorp te gaan verhuizen.
Wij gaan namelijk sowieso de moeder achterna, maar naar een dorp op half uur reis afstand. Hierdoor wordt de reis al met een uur verkort. Dat staat vast. Is het zo duidelijk?
Naar mijn mening heeft goed ouderschap niets te maken hebben met de reistijd. Lang reizen is niet fijn en al helemaal niet voor het kind. Twee maal 2,5 uur (of 2 x 1,5 uur) is slopend voor beide en belastend voor een kind. Ik vind niet dat Margot te kort schiet en waardeer de zorgen die zij zich maakt als stiefmoeder.
Naar mijn mening is goed ouderschap elkaar de kinderen gunnen en de contacten met de andere ouder bevorderen. Kortom: het gaat om de intenties van de ouders (en stiefouders).
Mijn kinderen van 11 en 13 wonen slechts 1 kilometer bij mij vandaan. Desondanks heb ik ze al ruim 2 jaar al niet gezien. En nog steeds stelt mijn ex werkelijk alles in het werk om contact te voorkomen.
Als je het er niet voor over hebt om anderhalf uur te rijden voor omgang met je kind vind ik dat je tekort schiet. Ik ken mensen die 2,5 uur in de trein gaan zitten om hun kind op te halen en later weer 2,5 uren om het terug te brengen. Dat is tenminste echt ouderschap. Je denkt nu veel te veel aan jezelf en je eigen belangen. Ik hoop dat je tot inkeer komt en ervoor kiest waar het werkelijk om gaat.
Beste Evi,
Wat een hartverwarmende reactie. Fijn te horen dat jij, je broertje en zusje geen last hebben gehad van het heen en weer gereis. Maar ik vind het vooral fijn om te horen dat het contact met jullie vader goed is gebleven. Mijn grootste angst is namelijk dat we door de weinige contacturen niet goed genoeg bij kunnen blijven met alle veranderingen en de gebeurtenissen in haar leventje. Ook al krijgen we die op schrift mee, en vertelt ze zelf steeds meer, er is altijd een soort kloof die gedicht moet worden in de eerste uren als ze weer bij ons is. Het vervelende is dat mijn partner en zijn ex al heel snel uit elkaar zijn gegaan waardoor hij maar kort zijn dochter fulltime heeft kunnen meemaken. De ontwikkeling van baby naar peuter en kleuter is dus in deeltijd gegaan. Maar goed, laten we hopen dat dat een sterke en langdurige band niet in de weg te staat. We kiezen nu inderdaad voor de “om-de-week het hele weekend” optie, en proberen het alsnog voor elkaar te krijgen dat mijn partner in de andere weken toch een doordeweekse (mid)dag langs kan komen, om even bij te knuffelen en te kletsen. Laten we hopen dat hiervoor ruimte is…
Dank nogmaals voor je reactie.
Margot
Hallo Margot,
Bedankt voor je bericht. En wauw wat een mooi bericht is het.
Ik voel de liefde voor je stiefdochter terwijl ik het lees.
Ik snap je dilemma heel goed. Als kind met gescheiden ouders begrijp ook ik hoe fijn het is om een thuis te hebben. Ik vind het dan ook heel knap dat jij die plek nu wel verlaat. Dat jullie nieuwe plek een half uur bij jullie (stief)dochter vandaan is… tja dat is dan maar zo. Beter dan 1,5 uur toch.
Mijn vader woonde ook een half uurtje rijden bij ons vandaan. Mijn broertje en zusje en ik hebben daar eigenlijk nooit last van gehad. Tuurlijk als hij dichter bij had gewoond dan hadden we hem misschien iets vaker gezien maar het contact wat we met hem hadden was er niet anders om. We zijn er niet slechter op geworden!
Gezien de reistijd zou ik ervoor kiezen dat jullie (stief)dochter een langere tijd bij jullie is. Om de week een heel weekend bijvoorbeeld.
Succes met het verhuizen straks en nogmaals mijn complimenten.
Respect voor de manier waarop jij hiermee om gaat.
Liefs Evi