Edwin (49 jaar) in Vragen van ouders
Twee dochters
hoi allemaal,
Eigenlijk heb ik twee vragen omdat twee dochters heb.
Ik lig al een aantal maanden in een heftige scheiding en waar ik telkens tegenaan hik is dat mijn ex de twee kinderen als wapen tegen mij gebruikt.
De oudste heb ik onlangs het contact mee verbroken omdatvik niet tegen haar moeder en haar opkon.
Moeder plande de agenda van dochter met alle leuke dingen die mijn dochter wilde doen, vooral op de dagen dat mijn dochter bij mij zou zijn en vooral met paardrijden enzo wat mijn dochter samen met haar moeder doet.
In de ogen van mijn dochter was ik die man die telkens wel eens nee kon/zou zeggen, wat ook wel eens gebeurde want ik vind dat een kind van 13 ook rust moet hebben en tijd aan huiswerk moet besteden.
Na wederom een conflict met dochter vanwege een wedstrijd ingepland op de zondag dat ze bij mij zou zijn zonder overleg met mij en wetende dat wij zaterdag een uitje hadden heb ik mijn dochter gezegd haar spullen te komen halen en bij haar moeder te blijven.
Ik heb er wel spijt van maar ziet geen andere mogelijkheid om normaal contact te onderhouden.
Nu vraag ik mij wel af, zal ik haar ooit wel weer zien en zal zij zich nou ook afvragen hoe dit nou zover heeft kunnen komen? Of zal ze verblind blijven en blijven geloven dat ik die boeman ben?
Mijn tweede probleem is m’n jongste dochter, daar gaat m’n ex nu ook mee aan de gang.
Afgelopen vrijdag stond ik daar om 13.30 volgens haar afspraak en toen ik daar kwam was ze nog leuk met haar vriendinnetje aan het spelen die daar al sinds afgelopen woensdag was.
(Poging van m’n ex: kind is leuk aant spelen en dan moet kind ermee stoppen want ze MOET met vader mee!
Ik kreeg te horen maar een uurtje later te komen wat ik weigerde, moeder wenst niet af te wijken van omgangsregeling en beschikking behalve als het haar uitkomt.
Ik weet dat het fout is maar ik heb dit proberen te bespreken met m’n dochter.
Nogmaals ik weet dat het fout was maar ik weet niks anders te verzinnen! Ik wil zo graag dat ze op een normale manier ook met mij kan omgaan en dat moeder daar een wig probeert tussen te krijgen.
Ik zou zo graag advies willen krijgen hoe hier mee om te gaan? Begrippen als: laat het los” heb ik niet zoveel aan , meer iets in de zin van dat kinderen heus wel inzien dat een van de ouders manipuleert en wat doen zij ermee?
Ik hoop op enge reactie, bedankt voor het lezen alvast.
Hoi allen,
Bedankt voor de reacties en sorry voor mijn late tegenreactie maar ik wil toch graag even terug reageren.
Dara, zoals jij schrijf over jouw vader zo zou ik het ook graag willen, probleem blijft dat moeder gewoon niet mee wilt werken.
Ik heb mijn dochter verteld dat ze gewoon de activiteiten mag blijven doen maar dat als er hiervoor afspraken gemaakt dienen te worden zij dat samen met mij dient te doen, ik heb dit ook meerdere malen aan haar moeder verteld maar die negeert het gewoon en wekt bij m’n dochter de indruk dat zij van mij niet mag. Ik kan daar niet tegen op.
Anneke, ik heb hulp gezocht, al een jaar loop ik bij maatschappelijk werk, heb gesprekken gevoerd met schooldirecteuren, leraren, huisartsen, dokters van dochter, jeugdzorg gebeld, amk en telkens kreeg ik te horen dat ze niks konden doen hieraan.
Nu eindelijk komt jeugdzorg om de hoek kijken maar is er ondertussen wel een hoop schade toegebracht.
Mijn probleem is dat ik niet kan negeren. Was blij afgelopen vrijdag dat mijn jongste dochter nu ook hoorde dat niet ik de boel loopt te stangen maar vind het ook weer zo zielig dat dit kind dit mee moet maken. Het is allemaal niet nodig.
Jeroen, het accepteren van het onrecht is voor mij het moeilijkste, ga daarvoor nu ook hulp zoeken. Ik heb geprobeerd haar te negeren maar dan blijft ze sarren om vervolgens naar de politie te gaan dat ik haar lastigval, ik moet telkens in de verdediging en daar baal ik van.
Politie heeft haar geadviseerd om mij te blokkeren van whatsapp en aparte email te nemen, vind ik prima zo heb ik ook die radiostilte. heb vervolgens nu alweer 2mailtjes van haar gekregen met dwang.
Beste Edwin,
ik geloof niet in goed of fout en ook niet in straffen of belonen. Als de prikkel niet uit jezelf komt om iets te doen, dan gebeurt er ook niets.
Het is jammer als er iets mislukt en fijn als het wel lukt.
Het is een lastige situatie waar je in zit en dat kan niet direct opgelost worden. Wat je wel kunt doen, is hulp zoeken, om te kijken hoe jij je kunt wapenen tegen deze situatie en hoe jij hier anders mee om kunt gaan. Elke verandering begint bij jezelf en een ander veranderen is absoluut onmogelijk.
Ik zou je dochter een brief sturen, waarin je aangeeft dat je je hebt laten meeslepen door je emoties, spijt hebt dat je haar de deur hebt uitgezet en het graag anders zou willen doen. Vertel dat je van haar houdt, haar graag wilt zien en onderdeel uit wil blijven maken van haar leven. Ze is altijd welkom en dat je het heel fijn zou vinden als ze misschien een kopje thee met je zou willen drinken om hier samen over te praten.
Mijn partner en ik hebben nog nooit iets lelijks over hun moeder gezegd en vragen ook altijd hoe het met mama gaat aan de kinderen.
Wij weten ook heel goed dat dit andersom niet gebeurt en dat de kinderen veel lelijke dingen te horen hebben gekregen. Mijn partner en ik hebben elkaar 2 jaar na hun scheiding leren kennen en toch heeft zij verteld dat wij allang een verhouding hadden. Tegen zulke leugens kunnen wij niet op en dat hoeft ook niet.
Nu zijn de kinderen op een leeftijd dat zij aangeven dat mama het anders had kunnen doen en wat fijn dat wij met jullie alles konden bespreken zonder dat daar een oordeel tegenover stond. Hoewel zij de keuze had gemaakt om te scheiden, begrijp ik ook dat je op dat moment niet kunt overzien wat er op je afkomt. Ook hebben wij uitgelegd dat mama heel verdrietig was en het moeilijk vond om een eigen leven op te bouwen en dat wij het jammer vinden dat mama een ander beeld heeft. Meer niet en niet minder. Het voegt namelijk niets toe aan onze levens.
Natuurlijk zijn wij ook weleens verdrietig geweest en gefrustreerd. Daar hadden wij een regel voor ingesteld: als de kinderen er niet zijn, dan mogen we het er bij de koffie 10 minuten over hebben en dan is het klaar. Dit heeft voor ons goed gewerkt. Of soms een vriend of vriendin bellen om even je hart te luchten. De kinderen kunnen hier absoluut niet mee belast worden.
De kinderen zullen dit niet ervaren als manipulatie. Het speelt zich af in jouw hoofd en het zou fijn zijn als jij zelf zou weten wat er getriggerd wordt bij jou, wanneer jouw ex zich zo opstelt en waarom het voor jou als manipulatie geldt. Wanneer je het voor jezelf herkent, kun je er veel meer mee doen.
Ik wens je heel veel geduld, wijsheid en liefde voor de toekomst.
Hartelijke groet,
Anneke
Hallo Edwin,
Inderdaad een heel herkenbare situatie. Als je pech hebt tref je een boze ex die alles zal aangrijpen om het je moeilijk te maken. Ook ik heb ervaren dat mijn ex daarin grenzeloos is en niet schuwt onze kinderen hierin te betrekken en klem te zetten. Woedend is ze dat ik mijn eigen plan trek na jaren tevergeefs te hebben geprobeerd samen afspraken te maken. Maar van die woede hebben we bij mij thuis geen last meer sinds ik ben gestopt er op te reageren. Mijn eigen plan trekken betekend voor mij ook te moeten slikken en accepteren dat bestaande afspraken wel voor mij gelden maar niet voor haar. Kinderen zien dat geloof ik, zeker als ze iets ouder zijn, echt wel. Zoals Dara al schrijft denk ik ook dat het helpt om de strijd los te laten. En te accepteren dat je je ex (en je dochters) niet zal veranderen door op ze in te praten of vast te houden aan afspraken die geschonden worden. Laat je dochters ervaren wat jij voor ze voelt, dat je er voor ze bent als ze je nodig hebben en creëer een fijne, rustige omgeving. Laat je oudste dochter weten dat het je spijt dat je haar de deur hebt gewezen. Niemand is onfeilbaar en als de situatie zo moeilijk is als je beschrijft zal ze begrijpen dat het jou ook wel eens teveel kan worden.
Sterkte!
Jeroen
Hoi Edwin,
Een lastige maar zeer herkenbare situatie. Het eerste wat ik hier wil zeggen is dat deze situatie gecreëerd is door de moeder, er ligt absoluut geen schuld bij de dochters. Je kan het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze beïnvloed worden door hun moeder. Het is namelijk hun moeder. Ga niet op je dochters in over hoe hun moeder hen manipuleert, dan duw je ze alleen maar weg. Mijn moeder manipuleerde mij, vertelde altijd vreselijke verhalen over mijn vader en zei dat ik, als ik ouder was en alles begreep, hem net zoveel zou haten als zij. Mijn vader ging hier niet op in, hij liet dat gaan. In plaats van dat ik van hem ook vreselijke dingen moest horen over mijn moeder, was hij er normaal over, ik kon gewoon over haar (een deel van mijn leven en van wie ik was) praten, en ook hij noemde haar dan ‘mama’. Hij wist wat voor dingen ik te horen kreeg, maar dat was mijn moeder en niet ik. Alles was mijn moeder deed en probeerde viel hij me niet mee lastig (behalve als ik er zelf om vroeg natuurlijk). Hij creëerde een ruimte waarin ik gewoon mezelf kon zijn en daadwerkelijk kon zeggen wat ik dacht, wat bij mijn moeder niet kon, want volgens haar was het verraad als ik mijn eigen vader aardig vond.
Dat jij het contact met je eigen dochter hebt verbroken was een fout. Zij heeft je niks misdaan, zij probeert gewoon te overleven tussen de twee vuren die jullie vormen. Mijn advies: Wees een goede ouder, dat is nodig en wordt uiteindelijk echt geapprecieerd. Laat weten dat je om haar geeft, dat is het belangrijkst. Wees open en niet hatelijk tegen de moeder. Jij wilt je kinderen doen inzien dat ze gemanipuleerd worden? Als jij dat echt gaat proberen dan ben je gewoon de tweede die hun leven moeilijker maakt, doe dat alsjeblieft niet. Wees in plaats daarvan degene die hun leven wat makkelijker maakt, die hun wat rust kan geven. Wees de ouder die niet oordeelt over de ex-partner naar je dochters toe, want dat is namelijk niet alleen je ex-partner maar voornamelijk de moeder van jullie kinderen. Als je een veilige omgeving creëert waar ze niet de hele tijd alleen met hun ouders rekening hoeven te houden (maar waarin het ook andersom gebeurt, zoals het hoort) dan kunnen ze daadwerkelijk bedenken wat zij zelf willen, en wat hun blij zou maken, en niet alleen hun moeder. Want dat is het gevoel dat een kind krijgt in zo’n situatie. Al mijn energie als kind ging naar voor mijn ouders zorgen, zorgen dat zij blij waren, ik had geen idee waar ik zelf blij van zou worden. Mijn vader gaf mij rust door duidelijk te maken dat ik niet voor hem hoefde te zorgen, maar dat hij voor mij zou zorgen, zo zorgde hij dat ik ook gelukkig kon zijn.
Het meer praktische aspect van de planning van activiteiten en de noodzaak voor rust en tijd voor huiswerk is natuurlijk wat lastig, maar er is weinig tegen te doen. Zoals ik eerder zei, het is allerbelangrijkst een goede ouder te zijn, en een goede ouder moet soms nee zeggen. Vaste dingen zoals sport en/of clubs zou ik natuurlijk laten gaan, maar voor de andere dingen kan je misschien duidelijk maken, voornamelijk aan de moeder (op een rustige manier), dat tijd bij jou ook tijd met jou is. Leg vooral uit aan je dochters dat als ze bij jou zijn ze niet hoeven te doen wat hun moeder wilt dat ze doen, tenzij ze dat zelf willen. En daarnaast lijkt het me niet een slecht idee als jij ze ook aanbied om iets leuks te doen samen. Het klinkt alsof jullie drieën wel wat quality-time kunnen gebruiken, eventjes weg van al het gedoe.
Succes gewenst hiermee