Xandra (47 jaar) in Vragen van ouders
Terugdenkend
Ik zit middenin een echtscheiding en woon nu sinds een maand in een ander huis. De kinderen, tweeling van 7 jaar, wonen de helft van de tijd bij mij. Ik voel me ontzettend schuldig t.o.v. de kinderen. Waarom kon ik me niet over mijn boosheid t.o.v. mijn partner heen zetten en heb ik niet beter mijn best gedaan voor de kinderen? Kan ik hierover met mijn kinderen praten of is dit onderwerp te moeilijk voor ze?
Hoi Xandra,
Bedankt voor je bericht. De eerste stap naar het beter doen voor je kinderen is doorhebben dat ze last hebben van de situatie en dat jij daar iets te maken mee had (en/of hebt). Deze realisatie alleen al helpt eigenlijk, dus het is heel mooi dat je je hiervan bewust bent. Daarnaast vind ik dat het zeker goed is om hier met je kinderen over te praten. Maar vraag ze dan vooral naar hoe zij zich voelen. Je kan wel wat openheid bieden naar jouw situatie maar laat dit niet overheersen en zorg dat het nog steeds om hen gaat. Als jouw kinderen het gevoel krijgen dat ze met jou kunnen praten over de situatie, dat jij naar hen luistert en er voor ze bent, zal ze dat een hoop helpen. Als ouders scheiden zitten kinderen in het midden, een positie die niet altijd even fijn is. En zeker als het scheidingsproces nog aan de gang is zullen jouw kinderen hier veel last van hebben. Het helpt als ze niet voelen alsof ze klem zitten, en dit kan jij doen door jouw deur voor ze open te zetten. Duw ze niet een kant op, laat ze hun eigen opinies vormen, maar zorg dat ze weten dat ze bij jou terecht kunnen.
Wat betreft de boosheid naar je ex is het inderdaad belangrijk dat je kinderen hier geen last van hebben. Uit persoonlijke ervaring kan ik je vertellen hoe vreselijk het voelt als je moeder je eigen vader zwart maakt, als je zijn naam niet mag noemen bij haar thuis en niks mag zeggen over wat je bij hem hebt gedaan. Het is namelijk een deel van jezelf wat je dan moet verzwijgen en een deel van jezelf wat ook zwart wordt gemaakt. Als partners is jullie relatie stuk gelopen en kan je boos op de ander zijn. Maar jullie hebben nog steeds de relatie van ouders, en daar zijn jullie nog niet klaar mee. Als je die twee relaties uit elkaar kan houden, kan blijven communiceren en de lasten van de scheiding weg kan houden bij je kinderen, dan doe je het goed voor hen. Want dat kan je nog steeds doen, ze houden van je en wat je vanaf nu doet kan een groot verschil maken.
Veel succes en veel sterkte
Beste Xandra,
Dank je wel voor je bericht hier bij Villa Pinedo. Hoewel ik de situatie uiteraard niet ken, kan ik me voorstellen dat je jezelf veel verwijt. Ik heb zelf vanuit mijn eigen moeder ook meermaals vernomen dat ze zich schuldig voelde over alle dingen rond de scheiding, ondanks dat ze heel hard probeerde om de situatie te verbeteren. Zelf heb ik het niet fijn gevonden wanneer mijn moeder tegen mij begon over haar boosheid en schuld. Het enige wat het mij opleverde was een soort gevoel/verplichting om te compenseren om mijn moeder te helpen, terwijl ik zelf ook niet wist hoe dat moest. Ik raad het expliciet bespreken van schuld en boosheid richting je partner met je kinderen dus af. Wat denk ik beter helpt, is je kinderen te vragen hoe zij zich nu bij de scheiding voelen. Ook kan je vragen of jij iets voor jou kinderen kan betekenen. Op die manier kun je dan denk ik ook sneller het gevoel krijgen dat je goed bezig bent voor de kinderen :-). Je kan je kinderen ook de mogelijkheid geven om een brief te schrijven, als dat fijner is voor hen. Geef ze in ieder geval de ruimte om tot antwoorden te komen, hoewel ik me kan voorstellen dat dat moeilijk is.
Wat ook kan is het volgen van een training bij Villa Pinedo. Kijk maar rustig rond op http://www.villapinedo.dev/online-workshop/, ik denk dat het een waardevolle ervaring is :-).
Voor nu heel veel succes!
Beau