Viva (47 jaar) in Vragen van ouders
Tekort aan aandacht?
Hallo,
Ik vraag advies over het volgende.
In juli 2013 besloten wij na ca 20 jaar uit elkaar te gaan. We waren niet getrouwd. Sinds mei 2014 ben ik verhuisd. In het ouderschapsplan hebben we afgesproken dat de jongens (15 en 11 jaar) om de week wisselen. We wonen nu gelukkig nog vlak bij elkaar.
Mijn jongste zoon heeft vanaf het begin gezegd dat hij liever de hele tijd bij mij wil wonen. Dit zegt hij nog regelmatig. Hij botst veel met zijn vader, hij zegt dat hij het er niet leuk vindt. Hij gaat nog wel en meestal zonder grote problemen. We pakken de spullen in en ik breng ze weg. Ik heb hem geadviseerd met zn vader te praten en ook aangeboden hem daarbij te helpen. Hij vindt het er niet leuk maar zegt dat zn vader toch zegt dat het niet zo is, wanneer hij er over begint. Ik heb de indruk dat het niet om hele specifieke dingen gaat maar om een tekort aan echte aandacht, dingen niet alleen zeggen maar ook doen en hoe het daar qua sfeer is. Ook weet ik dat mijn ex af en toe zn geduld verliest en dan een naar dreigement uit. Vaak heeft dit dan betrekking op houding/gedrag van de oudste over schoolwerk. Deze kan dit schijnbaar makkelijk langs zich laten afglijden maar ook de jongste ziet/hoort het.
Ik kan niet goed beoordelen wat er allemaal speelt. Wat zit er in het gedrag/houding van mn ex en wat in dat van mijn jongste zoon. De communicatie met mijn ex is helaas niet zodanig dat ik dit eenvoudig met hem kan bespreken. Ze hebben ook positief contact met elkaar.
Ik weet niet wat ik kan doen om hem te helpen. Ook vraag ik mij af wat er gebeurt als hij zelf echt voet bij stuk houdt en zegt dat hij niet meer gaat. Hij vindt het verhuizen van zn spullen ook vervelend en dat begrijp ik.
Veel mensen denken dat een kind vanaf 12 jaar zelf mag beslissen waar hij woont. Ik begreep dat dit niet om een vaste leeftijdgrens draait.
Wie weet herkent iemand deze situatie. Alvast bedankt.
Beste Viva,
Na het lezen van je herkenbare verhaal vroeg ik me wel af of je jongste ook wel eens botste met zijn vader vóór de scheiding? Want ergens heb ik de indruk dat dat deel niet echtscheiding gerelateerd is maar bij alle opvoeding aan bod kan komen. Na mijn scheiding had ik trouwens ook veel tijd voor mezelf nodig; het werk moest gewoon doorgaan en ineens kreeg ik ook veel meer opvoed-verantwoordelijkheid dan voorheen. Dan nog op telkens andere plekken wonen, vaak verhuizen, geldzorgen, emoties verwerken…. Wat ik probeer aan te geven is dat kindbelang één ding is….wat je als ouder/mens kan doen is soms ook maar wat toevallig in je mogelijkheden ligt. Gescheiden of niet…
Wat niet wegneemt dat de vader best bewust gemaakt mag worden van het effect van zijn gedrag. Ik heb pas veel en veel later geleerd om in contact te zijn met mijn eigen gevoelens, die van een ander te leren herkennen én er nog eens constructief over te praten (b.v. Gordon methodiek hielp mij toen).
Iets anders is de zeer herkenbare ‘machteloosheid’ die je beschrijft. Misschien groot woord, maar je hoort een verhaal van één kant, van je zoon, hebt nog weet van vroeger gedrag van je ex-man maar je zit er niet bij. Zo te lezen trek je niet heel snel conclusies in het nadeel van je ex. Dat pleit voor je. Wat vindt je oudste zoon eigenlijk. Ziet en hoort hij wat er speelt tussen zijn broer en vader? Ben het Anneke (zie reactie hierboven) eens dat het toch de moeite waard is om (met) iemand die je beide vertrouwt de kwestie eens aan te snijden. Ik heb ondertussen wel geleerd dat veel dingen hun weg wel vinden als je ze op hun beloop laat, maar andere beslist aandacht nodig hebben. En daarmee in contact blijven als ouders is cruciaal, ook voor je eigen gemoedsrust. Hoop dat jullie een weg weten te vinden…
Beste Viva,
een kind tussen de 12 en 16 jaar kan opgeroepen worden door de rechter en mag zijn mening geven over de afspraken in het ouderschapsplan. Dit gaat dan om de zaken die vallen onder het ouderlijk gezag en de woon- en verblijfsplaats van het kind. De rechter toetst dit en neemt hierin alle belangen mee van alle partijen. Pas wanneer het kind klem of verloren zou raken in deze situatie, kan de rechter kijken of het kind tijdelijk of voor langere tijd 1 woon- of verblijfsplaats krijgt. Dit is niet wenselijk voor alle partijen. Het is ook niet makkelijk voor een kind om elke week te moeten verhuizen, nadenken over spullen die meegenomen moeten worden en weer even wennen aan een andere omgeving en opvoeding. Heeft hij wel een eigen plek in het huis van papa, zodat hij zich soms even terug kan trekken. Daarnaast zou ik kijken of je inderdaad met een onafhankelijke erbij, eerst met je ex om de tafel kan gaan zitten en zonder met een vinger te wijzen naar je ex, zegt dat je je zorgen maakt om je zoon en hoe papa dat ervaart. Soms is het voor een ouder heel lastig om aan te geven welke emoties er spelen en weet hij of zij niet hoe dit opgelost kan worden. Ook ouders hebben hun frustraties. Hoe ging dit toen jullie nog bij elkaar woonden? Fungeerde jij misschien als buffer en dat valt weg na een scheiding. Ook nu wil ik weer benadrukken dat een goede scheidingsbegeleider heel belangrijk is, om ook de emotionele aspecten van een scheiding door te spreken.
Veel succes en sterkte en wat fijn dat je om advies vraagt.
Hartelijke groet,
Anneke
Beste Viva,
een kind van 12 mag gehoord worden door de rechtbank en kan dus een verzoek indienen dat hij ergens anders zou willen wonen, echter dan moet de wettelijke vertegenwoordiger wel een rechtszaak gaan aanspannen en de vraag is wil je dit.
Ik weet niet of jullie destijds via advocaten uit elkaar zijn gegaan, probeer anders een mediator voor te stellen, eventueel samen met jullie zonen, er hoort maar 1 belang voorop te staan en dat is het belang van jullie kinderen !
Probeer niet je ex te willen veranderen of nagaan wat er daar speelt, geef aan wat jij vind/denkt en wat je jongste uit naar jouw toe.
succes