(stief)mama (45 jaar) in Vragen van ouders
Stiefkinderen
Hoi,
Ik ben een moeder van 2 lieve kinderen en heb inmiddels een nieuwe relatie, nadat ik een tijdje alleen ben geweest na een scheiding. Nu ben ik inmiddels ook stiefmoeder van 2 kinderen, waar ik een goed contact mee heb.
De kinderen kunnen het onderling heel goed vinden met elkaar. Mijn kinderen zijn de helft van de week bij mij en de andere helft van de week bij hun vader. Dit gaat prima en hierover wordt in goed overleg met mij en hun vader gesproken. De kids zijn blij met de huidige verdeling, maar weten dat ze altijd bij mij of hun papa terecht kunnen als ze dit zouden willen aanpassen.
Juist omdat ik met mijn kinderen en hun vader hierover openlijk praat, praat ik hier met mijn stiefkinderen ook erg open over. Zij geven nu aan, dat ze wat vaker bij ons willen zijn en wij vinden dit alleen maar fijn. Hun moeder laat de kinderen hierin echter geen keus en verplicht hen eigenlijk om het merendeel van de tijd bij haar te zijn. Zij hebben dit ter sprake gebracht bij hun moeder, maar dit veroorzaakte alleen maar ruzie. De kinderen (14 en 15) zeggen nu beide, dat ze het maar bij de huidige regeling willen laten, om verdere problemen te voorkomen. Hun vader heeft dit bij zijn ex-vrouw nogmaals aangekaart, maar ook hierbij werd een resoluut negatief antwoord gegeven. Omdat wij het de beide kinderen niet ingewikkeld willen maken, hebben we het hier nu bij gelaten. Ik, als stiefmoeder, heb me er helemaal niet mee bemoeid, omdat ik dit juist niet iets vind voor een stiefmoeder. Toch doet mij dit als moeder en stiefmoeder verdriet, omdát ik zie dat de kinderen niet kunnen doen wat zij zelf willen. Juist omdat ik en mijn ex-man onze kinderen aansporen om hun eigen mening en gevoel te uiten en wij ons altijd schikken naar dat, wat de kinderen zelf willen of een oplossing zoeken, die voor ons allemaal het fijnste is. Hebben jullie tips voor me of moet ik accepteren hoe het nu is, omdat ik het niet kan beïnvloeden? Naar een rechter stappen willen beide kinderen niet, omdat ze te bang voor hun moeder en ruzies zijn.
Beste (stief)mama,
Soms vergelijk ik het stiefmoederen met het vasthouden van een stuk zeep. Je houdt het niet in je handen door hard te knijpen. Dus hoe harder je vasthoudt aan bepaalde overtuigingen of gevoelens, hoe meer er uit je handen glipt. Ik denk dat wij als stiefouders alleen maar kunnen beïnvloeden door onze eigen overtuigingen en inzichten van hoe het zou moeten zelf voor te leven. Het goede voorbeeld stellen.
Ik ben zelf ook mama en net als stiefmoeder Anneke al schrijft zou het voor mij ook zwaar zijn mijn kind een groot deel van de week te moeten missen. Dus petje-af voor al die moeders die dat week in week uit, jaar in jaar uit, (zonder morren) voor elkaar krijgen. Maar het zou alle gescheiden moeders sieren als ze zich echt in kunnen leven in het verdriet en het gemis van de vader. Het verdriet en gemis van de moeder staat naar mijn idee vaak op de voorgrond in het verdelen van de zorguren voor de kinderen. Nogal wiedes, vooral de allerkleinste zijn voor zo’n groot deel afhankelijk van de relatie met hun moeder. Die plek lijkt moeilijk in te leveren. Maar toch, uiteindelijk moeten alle moeders loslaten. Gescheiden moeders moeten dit alleen eerder en ook nog eens op een heel fysieke manier. Dat lege bedje in die lege slaapkamer zal zwaar vallen.. Tegelijkertijd lijkt het alsof die mama’s vaak vergeten dat het bedje bij de papa toch wel vaker leeg staat (dit kan uiteraard ook andersom zijn). Ik weet uit eigen ervaring dat dat net zoveel emotie teweeg kan brengen bij de papa’s. Het is de hoop dat de mama’s het lukt om ondanks boosheid, gekrenktheid of verdriet af en toe in die ander zijn schoenen te stappen en dat dit helpt een evenwichtige en open verdeling van de zorguren te houden.
Nogmaals, wat mij betreft kun je alleen maar hopen dat een goede relatie tussen de ouders en stiefouders en kinderen er voor zorgt dat de moeder de kinderen het samenzijn met hun papa gunt, en kan genieten van de blije koppies als ze gehaald/gebracht worden. En soms betekent dat dat je moet slikken dat het kind minder bij je is dan je zelf zou wensen. Loslaten geldt dus uiteindelijk voor iedereen!
Succes!
Beste stiefmama,
zelf ben ik ook stiefmoeder en herken veel in wat je schrijft. Soms hebben we de neging om onze leefwijze als de juiste te zien en toch geloof ik dat iedere ouder de intentie heeft om het goed te doen. Bij ons is de sfeer ook heel open en vertellen zij alles. Wij zijn het ook niet altijd eens met de houding en gedrag van hun moeder en toch geven wij aan hoe belangrijk ouders zijn en dat je er daar maar 2 van hebt. Wat wij wel kunnen doen is hen sterker maken en laten zien en oefenen hoe je met wat kleine veranderingen in je eigen gedrag het gedrag van de ander kan beïnvloeden. Bij ons zijn ze ook wel eens boos en verdrietig en wij zijn ook niet perfect. Het perfecte gezin bestaat niet, wel een liefdevol gezin. Als moeder zou ik ook erg verdrietig zijn en in eerste instantie boos als mijn kinderen liever ergens zouden willen wonen. Ik weet ook niet wat de oorzaak is dat de kinderen dit willen en ben het er niet mee eens dat de houding van de moeder maar moet veranderen. Elke verandering begint bij onszelf en wij kunnen de kinderen hierin begeleiden en ondersteunen. Misschien helpt het als de kinderen wat meer horen over de positieve zaken die het wonen in twee gezinnen ook met zich mee kan brengen. Je wilt het beste voor iedereen en daar hoort de moeder van je stiefkinderen ook bij. Probeer eens stil te staan bij haar situatie en hoe het voor haar is. Een rechter zou ik zeker niet aanraden, want welke ouder heeft nu baat bij een beslissing van een vreemde die jou gaat vertellen hoe je het moet regelen met de kinderen? Heel veel liefde wens ik jullie toe en wat fantastisch dat je zo’n lieve stiefmoeder bent.
Beste (stief)mama,
Het doet mij goed om te lezen dat u en uw ex-man de kinderen de ruimte geven en dat jullie het aansporen om mening en gevoel te uiten. Het is iets waar veel ouders moeite mee hebben. Zo ook de ex-partner van uw vriend/man. Zoals u zelf aangeeft kunt u de ex van uw partner niet hier in beïnvloeden en dat kan behoorlijk frustrerend zijn voor u, voor uw partner en zijn kinderen.
Ik begrijp zelf heel goed dat de kinderen bang zijn voor ruzies (en hun moeder). Ik heb zelf namelijk ook in zo’n positie gezeten, dat ik vaker bij mijn vader wilde zijn, maar dit niet durfde aan te kaarten bij mijn moeder(ik was toen 16). Uit eindelijk heb ik het gelaten en ben ik op mijn 18e op mijzelf gaan wonen.
Een tip die misschien zou kunnen helpen is dat uw partner zijn ex-vrouw wijst op de open brief van Villa Pinedo(staat op de website) en het boek van Marsha Pinedo, het zou wel eens een eye-opener kunnen zijn voor zijn ex-vrouw.
Ik denk zelf dat als u er zich er mee zou ‘bemoeien’ dan is er een kans op wrijving tussen u en de moeder, iets wat het voor de kinderen vaak nog lastiger maakt en waardoor zij zich bezwaard kunnen voelen wanneer zij het naar hun zin hebben als zij bij jullie thuis zijn. Mijn mening is dat de persoon die met de moeder in gesprek gaat de vader van de kinderen moet zijn.
Blijf de open gesprekken voeren met de kinderen zodat zij zich fijn voelen, want dat doet de kinderen goed (anders zouden ze niet hebben aangegeven vaker bij jullie te willen zijn).
Ik wens jullie veel succes toe en hoop dat de moeder van de kinderen haar houding veranderd.
Liefs,
Lotte