anoniem (25 jaar) in Vragen van ouders
Scheiden of niet?
hallo,
Ik heb 2 kinderen een dochter van 3 en een zoon van 1. nou zit ik heel erg te twijfelen om bij mijn man weg te gaan, hij liegt overal over dus mijn vertrouwen is weg en hij is op de een of andere manier in de puberteit blijven hangen. Bij hem is het zo hij komt op 1 dan kom ik en dan pas de kinderen. ik heb hier zon moeite mee hoe ik hem met de kinderen om zie gaan. Ze moeten volwassen zijn en alles al kunnen. als mijn dochter een “ongelukje” heeft word hij echt heel erg boos en laat haar weten wat een baby ze wel niet is en hoe vies dat is en ze moet zonder eten op bed en mag geen verhaaltje krijgen (vaak doe ik dit dan toch gewoon, maar het is wel tegen haar gezegd). Als mijn zoon huilt heeft hij al vaker gezegt tegen mij: Gvd dat kl*te kind moet zn bek dicht houden te janken. Het doet echt zo’n pijn. En ik wil graag bij hem weg maar dat betekent dat mijn kinderen de helft van de tijd alleen met hem zijn. Ik wilde al de keuze maken bij hem te blijven voor de kinderen want dan ben ik er altijd bij en ik breng wel tijd met ze door en ze zijn blij en vrolijk bij mij maar ik betwijfel of ik dit 20 jaar vol ga houden. ik wil niet voor mezelf kiezen omdat ik niet gelukkig met hem ben. Ik wil het voor de kinderen doen maar ik kan niet zeggen wat het beste is voor de kinderen. Of half om half of mama altijd bij ze zodat ze ten alle tijden iemand vertrouwd hebben om naar toe te kunnen maar wel met de gebruikelijke ruzies en een ongelukkige mama. Ik laat ze dit zo weinig mogelijk zien maar ze zullen het echt wel aanvoelen. Ik weet echt niet wat ik moet en ik hoop dat er iemand is die hier ervaring mee heeft gehad zodat ik tips kan krijgen.
Dag Hendrik,
De ironie is dat ik het ook hartgrondig met je eens ben. Mijn ouders zijn hun hele leven bij elkaar geweest en ik heb ze door up-en downs zien gaan, maar wel het committent gehad om het samen op te lossen. Zij zijn als mens ook gegroeid dankzij hun relatie. Ik was niets liever dan in hun voetsporen getreden. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk het is om een veilige hecht te geraken. Ik realiseer me ter degen wat de impact hiervan op de rest van je leven is.
Nogmaals ik vind scheiden daadwerkelijk kindermishandeling. Hierdoor je beschadig je het kind voor het leven. Ik vind het dan ook onbegrijpelijk dat mensen uit elkaar gaan, omdat ze “verliefd” worden op een ander of de relatie niet meer “zien zitten”. Dat risico loopt toch ieder mens? Je weet toch dat de spanning na 40 jaar huwelijk anders is dan in de eerste 3 maanden? Dan ben ik het met je eens. Je draagt een verantwoordelijkheid voor het psychisch welzijn van je kinderen. Een matig huwelijk is beter dan een scheiding.
In die situaties vraag ik me wel eens af, wat heb je er aan gedaan om het te laten slagen? Lekker makkelijk en je kinderen betalen de tol, omdat je voor jezelf kiest? Want dan ben ik een leukere vader/moeder? of ik verdien het zelf ook om gelukkig te zijn in het leven? Nou je kinderen verdienen dat ook en die kans ontneem je ze.
Furieus was ik op de maatschappij over hoe laconiek mensen reageerde op het uit elkaar gaan van mij en mijn ex. Niemand die ook maar een keer de kritische vraag stelde wat was jouw bijdrage om het te laten slagen. Noch aan mij, noch aan mijn ex. Iedereen riep simpelweg dat het wel goed gaat komen. Ja, natuurlijk red ik me wel. Maar mijn kind dan?
Walgelijk vond ik het een maatschappij die dit soort beschadigende situaties voor kinderen (scheidingen) zo faciliteert c.q. tot norm heeft verheven. Het feit dat ik me tot in lengte van dagen zorgen zal maken over de impact van dit alles op mijn kind, dat wordt gek gevonden. Ik doe moeilijk. Er scheiden toch zoveel ouders? Met die kinderen gaat het uiteindelijk toch goed? Ja, ze krijgen er wel iets van mee, maar ze vinden uiteindelijk heus hun draai wel.
Ik kan je reactie in die zin ook waarderen Hendrik en ben het enorm met je eens. Dit alles is wat mij betreft niet van toepassing als de psychische veiligheid van de kinderen binnen een relatie in het geding komt. Dan heb je ook een verantwoordelijkheid naar je kind toe. Scheiden is wat mij betreft, wel een optie. In dat geval is het kiezen tussen twee slechten. Wat is het minst schadelijk blijven of scheiden. Heel triest, maar soms is scheiden echt het minst schadelijk en vreselijk als je je in de positie bevind om in die wetenschap een keuze te moeten maken. Meestal is dat ook nog de ouder die de verantwoordelijkheid het meeste voelt.
Bij elkaar blijven voor de kinderen? Tot op zekere hoogte ja. Bij elkaar blijven ten koste van de kinderen? nee!
Anoniem/ts, misschien kun je hulp zoeken bij steunpunt huishoudelijk geweld. Zij weten wellicht beter wat effectieve interventie strategieën zijn bij dit type mens. Als je nog wel een mogelijkheid tot verbetering ziet, dan kun je misschien samen op een opvoedcursus gaan. Youke heeft een traject wat ouderschapsbemiddeling heeft. Daar gaan ze in op de verschillen tussen jouw opvoedkundige stijl en die van hem. Deze proberen ze dan bij elkaar te brengen. Dat zou je nog kunnen proberen, zodat je het gevoel hebt dat je er echt alles aan hebt gedaan. Hij moet hier wel aan mee willen werken en je hebt een indicatie nodig van jeugdzorg, dacht ik. Dan is het gratis.
Hoe dan ook, ik wens je veel sterkte. En als ik bovenstaande zo lees, je bent een goed mens. Blijf bij jezelf, na de fase van rouw (waar woede en boosheid een onderdeel van is) ga in je kracht staan en probeer je focus bij jezelf te leggen en niet bij die ander, zodat jij een veilige haven voor ze kunt zijn en bent. Verwijten ga je toch wel krijgen.
Beste Anoniem en P,
Nogmaals scheiden hoeft niet direct een oplossing te zijn. Ik vind het heel triest dat je ‘strategisch’ advies krijgt om te gaan scheiden. Ik zal het gedrag van je partner niet goed praten, maar er is een oorzaak van zijn gedrag, als er 10% kans is om je gezin te redden ga hiervoor. Als je de keuze maakt om te scheiden, is dat relatief de makkelijkste oplossing. Maar hier zijn je kinderen niet bij gebaat. Ze zullen hier een leven lang last van houden. Een gebroken gezin geeft hun een ander wereldbeeld over vriendschappen, trouw, liefde en een gezin enz. Neem je verantwoordelijkheid en probeer zover dat gaat nog te redden wat er te redden valt. Een gezin is geen rozengeur en maneschijn en sommige mensen maken er een potje van, maar dat wil niet zeggen dat er iemand bij gebaat is om maar te scheiden. Jij niet, de vader niet, maar vooral je kinderen niet. Je hebt zelf de keuze gemaakt om met deze man kinderen op de wereld te zetten, dus ben je nu ook verantwoordelijk voor om zijn gedrag te veranderen. Zoek de antwoorden; waarom liegt hij, waarom doet hij zo idioot naar de kinderen toe…Het zal een lang en moeizaam traject worden, maar het is dat of de keuze van 20 jaar ellende van een scheiding en levenslang voor je kinderen.
Tegen leugenaars is geen kruid gewassen. Weggaan bij zo’n man is absoluut niet drastisch en sommige mannen verdienen het niet om vader te zijn, maar zijn helaas wel verwekker. Ga weg, nu je kinderen nog niet al te zeer beschadigd zijn. Zorg dat je je goed voorbereid. Neem zijn krijspartijen op en verzamel bewijs. Niet om het te gebruiken, maar omdat hij je misschien van alles wijs gaat maken en je gaat twijfelen en het soms goed is om voor jezelf dan weer duidelijk te hebben, waarom je de stap ook al weer zet. Zoek een advocaat die duidelijk jouw belangen behartigd. Ik hoop dat je primaire de zorg voor de kinderen hebt gedragen al die tijd (hij kostwinnaar, jij parttime werken). In dat geval heb je een gunstige uitgangspositie. Ga voor 1x in de 14 dagen bij papa. Waarschijnlijk ga je dat niet redden, maar je zult later blij zijn dat je alles op alles hebt gezet voor je kinderen. Scheiden vind ik nog steeds pure kindermishandeling, maar soms is blijven nog beschadigender voor je kind en diep van binnen weet je dat, daarom stel je ook de vraag.
Beste,
Ik vind weggaan/scheiden een heel drastische manier. Het is wel de vader van je kinderen. Je bent verliefd om hem geworden en (bewust) de keuze gemaakt om samen kinderen op de wereld te zetten. Ook al zijn je kinderen nog heel jong de impact op hun zal hoe dan ook groot zijn. Ga hulp zoeken, relatietherapie of mogelijk wil hij hulp, hij weet duidelijk geen handen en voeten te geven aan het vaderschap, maar is hij daar zich bewust van? Weet hij ook hoe jij er over denkt? Geloof me, je gezin ‘weggooien’ is zo geregeld, de impact die dat op iedereen heeft duurt een leven lang. Wees voorzichtig met je beslissing!! Knok voor wat je hebt.
Hallo,
Dit is geen houdbare situatie lijkt me. Heb je er aan gedacht om in relatietherapie te gaan? Dat lijkt me de eerste stap om te zetten. Hopelijk valt er zo een en ander voor jullie op te lossen. Zo niet, dan weet je dat je er alles aan gedaan hebt om jullie gezin te redden.
Veel sterkte en succes
Beste,
Bij elkaar blijven voor de kinderen is iets waar jij aan onderdoor zal gaan denk ik en moet je niet doen. Jij geeft aan dat je niet gelukkig bent met hem, kies voor jezelf en dan ook voor je kinderen, die hebben niets aan een moeder die ongelukkig is, want pas op het moment dat jij je goed voelt kun je ook daadwerkelijk er zijn voor je kinderen. Als voorbereiding op een scheiding kun je wellicht wel al alvast je laten informeren en voorlichten over jouw zorg voor de kinderen, het hoeft niet zo te zijn dat ze automatisch 50/50 worden verdeeld, je kan ook proberen om ze aan jou toegewezen te krijgen en vervolgens een omgangsregeling (1 weekend/14 dagen). zorg er wel voor dat je alles rustig voor jezelf op papier zet en ga nuchter en met zo weinig emotie het gesprek aan met je man. maak er geen vechtscheiding van !!!