Kees (48 jaar) in Vragen van ouders
Opgeven of doorgaan
Beste Villa,
Ik ben een vader van 48 jaar en heb een dochter van 10 jaar. Ik lig met mijn vrouw in een scheiding en mijn vrouw woont nu met mijn dochter bij haar ouders.
Nou krijg ik mijn dochter extreem weinig te zien of te horen. Rechter heeft in Oktober 2014 beslist dat het contact zo snel mogelijk weer normaal hersteld moet worden !
Maar elke keer als mijn dochter bij mij is merk ik veel angst en onrust. Zij is inmiddels zo beinvloed, door haar moeder en mijn schoonouders, dat ik dus slecht ben en dat ze verplicht bij mij moet zijn anders wordt de rechter boos…….enz ( dit weet ik van de verhalen van mijn dochter en is een feit )
Voordat mijn vrouw en dochter het huis uit gingen Januari 2014, haalde en bracht ik mijn dochter 3 dagen in de week naar school, gaf ik 3 keer in de week hockey training en ging elke zaterdag mee naar de hockey wedstrijden. Kortom mijn contact met mijn dochter was zeer goed !!
Wat moet ik doen, de handdoek in de ring gooien en mijn dochter vrij laten, of de bezoekregelingen doorzetten ??
Ik hoop dat er iemand is die mij advies kan geven, want ik mis mijn dochter extreem veel !! !!
Met groet,
Kees.
Hallo Kees,
Ten eerste mijn spijtbetuiging van je scheiding. Je weet zelf al dat er niet aan het contract tegemoet gekomen wordt en dit heb je ook al laten blijken zie ik aan je verhaal. Als er een bepaalde regeling is gesteld, dan moet die zeker nagekomen worden. Als dit niet zo is dan zijn er bepaalde stappen die je kunt nemen om dat nog steeds van kracht te laten gaan. Je kunt bijvoorbeeld je (ex-)vrouw erop wijzen dat jullie een bepaalde regeling hebt gesteld voor het welzijn van jullie dochter en haar vragen/erop wijzen om zich daaraan te houden. Indien dat advies niet opgevolgd wordt dan kun je juridische stappen ondernemen. Dat is wel een last resort tacktiek dus ik zou het als eerst uitpraten.
Heel spijtig om te horen dat ze beïnvloed is. Voor dit kun je als eerst met je dochter een lang gesprek hebben. Je kunt dan praten over wat zij vindt en waarom ze denkt dat als ze niet meer komt de rechter boos wordt (ik vermoed dat je dat al hebt besproken, maar ik zeg het toch maar even). Je kan haar zeggen dat de rechter niet boos gaat worden, in ieder geval niet op haar. Daarnaast kan je zeggen hoe het voor jou voelt om haar minder te zien of te horen terwijl jullie contact vroeger zeer goed was. Hierbij moet je jou gevoelens vertellen en geen schuldige aanwijzen waarom dat nu minder is.
Daarna zou het ’t best zijn om een gesprek met je vrouw te hebben over wat je met je dochter hebt besproken en vragen of ze geen negatieve dingen gaat zeggen om jullie dochter te beïnvloeden, omdat jij dat ook niet doet. Stel je dochter voorop. Ze heeft allebei haar ouders nodig in deze periode. (Dit gesprek zou ik niet op hetzelfde moment doen als het ander gesprek waar je het gaat hebben over je dochter vaker willen zien)
Je moet zowiezo nooit de handdoek in de ring gooien. Als jullie contact goed was dan zal het weer goed komen.
Hopelijk heb je iets gehad aan deze tips. Ik wens je veel sterkte en succes.
Met vriendelijke groeten,
Bob
Beste Bert,
Dank voor je reactie !!
beste kees
wat een vervelende maar ook heel herkenbare situatie bevindt je je in.
ik ken je situatie onvoldoende om je echt goed advies te kunnen geven
wel kan ik in het algemeen wat over soortgelijke situaties schrijven
op de eerste plaats heb je helemaal gelijk op het moment dat je schrijft dat je (ex) vrouw boos op zich zelf is. de leer van de liefde leert nl dat je niet boos op iemand anders kunt zijn maar slechts op jezelf omdat je niet in staat bent om voor elkaar te krijgen wat je voor elkaar wilt krijgen. boosheid hoort daarmee in de categorie machteloosheid en angst. door nu verwijten te maken aan een ander kun je voor jezelf verantwoorden wat er gebeurd. boosheid is daarmee ook verdriet en teleurstelling. deze teleurstelling zorgt er ook voor dat er een breuk komt met de mensen uit het verleden dat zij haar eigen weg wil gaan bepalen vermoedelijk ook.
dat zij los wil komen van jou. vaak uit zich dat in negeren. er is immers geen reden meer om nog te communiceren met mensen uit het verleden ? het verleden is immers doorgesneden is vaak de gedachte hierbij.
het jammere daarbij is echter dat de communicatie wordt doorbroken en er geen of nauwelijks nog overleg plaats vindt. uit jouw verhaal lees ik dat er een rechtszitting is geweest waarbij is vastgelegd dat het contact tussen jou en jouw dochter hersteld dient te worden. ook lees ik dat in een eerder stadium het riagg ook al een en ander heeft gevonden.
desondanks lijkt het uit jouw verhaal maar voort te duren en blijft de strijd maar voortduren lijkt het wel. dat is erg vervelend voor jou, voor jouw vrouw, maar natuurlijk nog meer voor jouw dochter.
ik kan mij dan ook goed jouw reactie voorstellen. de wanhoop ook die dat bij jou veroorzaakt. toch merk ik bij jou ook strijd, boosheid, teleurstelling en daarmee angst. Immers je schrijft dat je nooit negatief over je ex zult praten al kun je er wel 2 boeken over schrijven. waarbij je tussen de regels door aangeeft veel te hebben meegemaakt wat je haar kwalijk neemt. hiermee ben je dus eigenlijk beland in een scheiding die niet in goed overleg opgelost kan worden maar in een zgn vechtscheiding. bij een vechtscheiding hebben 2 partijen een rol. de vraag is of jij bereid bent je zelf zo ver op zij te zetten dat je de situatie kunt oplossen ? en dat is een hele moeilijke. zeker indien je zelf van mening bent dat de bal niet bij jou heeft gelegen en nog steeds niet ligt. en nogmaals ik heb geen oordeel, ik neem ook niets aan, ik ken je situatie immers niet maar ken slechts de mijne.
je geeft aan dat je graag je dochter meer wilt zien. je merkt bij jouw dochter angst. je merkt ook onrust. het negatieve kan het negatieve niet verdrijven alleen het positieve kan dat. je kunt geen onrust met onrust verdrijven slechts de rust kan dat. je kunt geen angst verdrijven met angst, slechts de liefde kan dat.
hetgeen ik je dan ook aanraadt is vooral leuke dingen met je dochter te doen in de momenten dat zij bij jou is. je gaf aan haar 3 dagen per week naar school gebracht te hebben. nu gebeurd dat niet meer ? zou dat weer te realiseren zijn misschien ?
je gaf aan haar hockeytraining gegeven te hebben, nu gebeurd dat niet meer ? zou dat weer te realiseren zijn misschien ? net als het meegaan naar de wedstrijden op de zaterdagen ?
misschien is het een idee omdat eens met je dochter te bespreken ? wat zou zij daarop zeggen ? haar een telefoon geven misschien ook dat zij jou kan bellen en jij haar ?
je geeft aan angst te hebben voor een gesprek met (weer) een derde erbij. toch denk ik dat alleen gesprekken zullen leiden tot een oplossing die voor alle partijen werkbaar is. persoonlijk ben ik voorstander van om gesprekken te voeren met een derde op in between basis. dat wil zeggen , niet met de ander tegelijk aan tafel, maar met de personen apart. zodat een ieder zich vrij voelt te praten over wat hem of haar dwars zit maar vooral ook over wat je wilt bereiken.
tenslotte zijn er 2 ouders betrokken die naar ik hoop beide het beste willen voor hun dochter. die echter hulp nodig hebben om elkaar te vertrouwen, om elkaar te spreken en om elkaar het contact met de dochter te gunnen. de dochter is ongetwijfeld loyaal aan beide ouders maar voelt pijn en verdriet door wat er gebeurd.een kiescoach of het traject kind in de knel kan haar daar mogelijk mee helpen, mogelijk dat dat ook er voor kan zorgen dat de band tussen jou en jouw dochter weer beter wordt.
tot slot :
overigens is er juridisch gezien veel te doen om omgangsregelingen en kunnen er hoge boetes (tot wel 10.000 euro) worden opgelegd op de momenten dat aangetoond wordt dat een ouder de omgangsregeling structureel frustreert).
als riagg niets heeft opgeleverd kun je ook nog amk melding doen (meldpunt kindermishandeling) met daarna mogelijk doorverwijzing naar raad voor de kinderbescherming en aanstelling voogd en onder toezichtstelling op het moment dat de communicatie maar niet van de grond komt.
maar wil je zo ver gaan ? is dat in belang van het kind vraag ik mij oprecht af.
wonen je dochter en jij in dezelfde plaats toevallig ? je zou dan bijvoorbeeld ook een coach voor het centrum voor jeugd en gezin in kunnen schakelen. deze wordt bekostigd door de gemeente met ingang van 1 januari 2015. mogelijk dat zij jou kunnen helpen bij een traject om tot een beter overleg te komen met je (ex) vrouw en de band met je dochter kunnen verbeteren ?
heel veel sterkte, en heel veel succes !
laat je even weten wat je van mijn reactie vond ? leef met je mee !
groetjes
Beste Anneke,
dank voor je reactie !!
Mijn ex is, denk ik, eigenlijk boos op haar zelf omdat ze niet met de situatie om kan gaan, en eigenlijk helemaal niet bij mij weg wilde, maar ook niet meer met mij wilde samen wonen. En zij sterk beinvloed wordt door personen om haar heen.
Als ik mijn dochter spreek laat ik ook duidelijk, maar niet overheersend of dwingend weten dat ik haar mis en hoe ik de situatie ervaar. Zal ook nooit een kwaad woord spreken over haar moeder, terwijl ik daar wel 2 boeken over zou kunnen schrijven.
Mijn ex heb ik ook al meerdere maten aangesproken om het op te lossen, maar reactie : nul. Ook krijg ik totaal geen informatie over mijn dochter, ik moet via de juf van school info krijgen hoe het met haar gaat.
Wel hebben wij zomer 2014 ( met name mijn dochter en haar moeder ) een begeleidings / advies traject doorgelopen bij het RIAGG, en ook daar was de uitkomst in Juli 2014, dat het contact zo snel mogelijk weer hersteld dient te worden.
En ik ben bang als we weer een derde persoon of instantie erbij gaan halen dat dat niet goed voor haar is.
Groet,
Kees
Beste Kees,
wat een vervelende situatie voor jullie allemaal. Fijn dat je je verhaal hier deelt en om advies vraagt.
Er lopen meerdere verhalen door elkaar heen.
Jouw vrouw en dochter zijn uit huis gegaan en hebben nu eigenlijk geen plek voor zichzelf.
De rechter heeft een uitspraak gedaan, alleen zijn jullie daar niet echt mee geholpen. Goede begeleiding voor jullie als ouder en voor je dochter ontbreekt.
Ik weet ook niet waarom jouw ex zo boos is en alle schuld bij jou neerlegt.
Het enige advies wat ik je kan geven, geef je dochter niet op. Vertel aan haar dat je blij bent als ze er is, dat ze alles tegen je kan zeggen en luister zonder oordeel naar wat ze je vertelt. Je hoeft er niet in mee te gaan en je hoeft je ook niet te verdedigen. Wel kun je aangeven dat je het voor haar vervelend vindt en vragen of je haar kan helpen bij wat ze vindt, voelt en denkt.
Het kan ook helpen om te benoemen (ook weer zonder oordeel) wat je bij haar ziet. Verdriet of iets anders. Vraag dan aan haar of dit klopt wat jij waarneemt en of je iets voor haar kan doen.
Je kunt ook je ex-vrouw een brief sturen en daarin je zorgen uitspreken over deze situatie en dat je graag met haar en misschien een onafhankelijke derde erbij, om over de situatie te spreken en dat jullie beiden het beste willen voor jullie dochter.
Het blijft niet makkelijk en ik wens je heel veel sterkte toe.
Hartelijke groet,
Anneke