(50 jaar) in Vragen van ouders
nieuwe partner
Beste jongeren, een dringende vraag: binnenkort zijn mijn man en ik gescheiden. Via een mediator is de gang hier naartoe enigzins rustig verlopen. Maar er zit veel pijn, verdriet en boosheid in de lucht, wat te begrijpen is. Al jaren lang zit ik met een ongelukkig gevoel over ons huwelijk. Vanwege de kinderen heb ik dat steeds weggedrukt, wilde het voor iedereen goed doen. Echter, er is iemand in mijn leven gekomen waarbij ik me zoveel beter voel en waarvan ik intens van ben gaan houden. Dat is zeer moeilijk te begrijpen en te accepteren door mijn man natuurlijk. Maar ook voor de kinderen een klap. Ik had graag zelf het vervelende nieuws aan de kinderen willen vertellen, maar ze zijn via een woede-aanval door hun vader op de hoogte gesteld. Nu bijna een jaar verder, zijn er verschillende momenten geweest door de woede, waarbij er zeer negatieve emoties zijn geuit naar mij, waar de kinderen bij waren. Mijn nieuwe partner werd daarin natuurlijk niet gespaard en is uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Allemaal te begrijpen. Ook is te snappen de de kinderen zich nu volledeig afzetten tegen die ander. Ik ga binnenkort naar een andere woning. Gelukkig dichtbij het andere huis en de kinderen zijn niet negatief; ze verblijven straks even vaak bij hun vader als bij mij. Mijn probleem is natuurlijk dat ik op den duur wel mijn nieuwe partner vaker wil zien, en we ooit bij elkaar willen gaan wonen. Ik ben daar al heel voorzichtig in- heb de kinderen daar nooit mee lastig gevallen. Ze hebben gezegd die man nooit te willen zien. Ik wil hier op een goede manier mee om gaan. Die man nooit zien kan natuurlijk niet want hij is voor mij heel belangrijk, net zo goed als de kinderen dat zijn. Hij zal nooit hun vader vervangen maar wordt wel iemand die bij mij gaat horen- en dat is een raar en misschien wel eng idee. Ik zal de kinderen niet zomaar confronteren met iets wat ze niet willen maar hoe pak ik het het beste aan. Ik wil natuurlijk ook niet dat de kinderen mijn leven gaan regeren. We moeten samen verder.
Graag hoor ik wat tips van jullie.
(En ik moet ook even zeggen dat mijn man en ik zeker niet steeds ruzie maken, we hebben moeilijke maar ook goede momenten samen. Eten samen met de kinderen, kijken samen TV, gaan samen naar oma enz. )
EM
Beste Femke,
jij ook bedankt voor je uitleg en reactie.
Helaas kom ik dit in mijn praktijk wel veel tegen en dat er veel onduidelijkheid is tussen de ouders onderling, hoe zij met elkaar omgaan en wat de verwachtingen zijn. Daarnaast kom ik ook situaties tegen als de jouwe, dat er goed wordt uitgelegd wat er is veranderd en dat kan alleen als de ex-partner er ook op deze manier instaat.
Dit is niet altijd het geval.
Ik heb ook aangegeven dat het mee kan spelen, het hoeft niet zo te zijn.
Hartelijke groet,
Anneke
Beste Anneke,
Bedankt voor je bericht als reactie op het verhaal van EM, maar ik moet toch eerlijk zeggen dat ik het niet helemaal eens ben met de reactie. Natuurlijk zijn er kinderen die hoop houden dat hun ouders bij elkaar komen, maar persoonlijk heb ik nog nooit kinderen gehoord die daar LAST van hebben. Ik bedoel: hoop hebben dat je ouders bij elkaar komen, daar is totaal niks mis mee. Maar ‘last’ is iets anders. Dat is het pas als je haast een soort liefdesverdriet hebt om de verbroken relatie van je ouders.
Mijn ouders hebben altijd contact gehouden en in het begin gingen we ook nog samen naar verjaardagen, aten een keer in de week samen en vierden onze eigen verjaardagen ook altijd samen. Ik was op die momenten alleen maar heel erg dankbaar dat het zo kon gaan. Dat mijn ouders het nog zo goed met elkaar konden vinden, hierdoor hebben ik en mijn broertjes geleerd dat het niet erg is als je gewoon niet meer verliefd op elkaar bent, maar dat het nog altijd wel goed kan gaan. Mama zei ook nog eens: ‘Dat papa en ik niet verliefd meer zijn, wil niet zeggen dat hij mijn beste maatje niet meer is.’ en ook al verdween dat gevoel ook in de loop van de tijd, ik heb meer geleerd van het feit dat we elkaar bleven zien, dan dat mijn ouders rekening gingen houden met ‘misschien verwarren we de kinderen als we samen blijven afspreken, dus doen we dat maar niet’.
Wel bedankt voor het meedenken, ik hoop dat ik zo een beetje dat aspect heb kunnen uitleggen 🙂
Fijne avond,
Femke
Beste vrouw,
dank voor je verhaal en wat een prachtige adviezen.
Wat ik toch mis in al deze verhalen, is het contact nu met je ex.
Heerlijk dat dat goed is en dat jullie als “gezin” nog samen eten, wandelen, naar oma gaan enz.
Toch kan dit voor kinderen heel verwarrend zijn.
Wie behoort er tot het echte gezin en wie tot het samengesteld gezin?
Soms wordt het proces om te rouwen hierdoor stilgezet en blijven zij hopen dat jullie toch weer bij elkaar komen. Onduidelijkheid is pijnlijk voor elk kind.
Ik zeg niet dat dit bij jullie speelt, wil het wel meegeven naar jou toe.
Het contact kan toch wel goed zijn en respectvol, zonder dat jullie nog als “gezin” fungeren.
Warme groet,
Anneke
Beste EM,
Bedankt voor uw berichtje op het forum.
Allereerst vind ik het heel goed van u dat u een vraag stelt over dit lastige onderwerp. Zelf zou ik het, denk ik, ook erg moeilijk vinden wat ik zou moeten doen als ik in uw situatie zat.
Dat uw ex-partner over de nieuwe persoon in uw leven heeft verteld is natuurlijk erg vervelend voor u, dit had u natuurlijk het liefst zelf gedaan. Ik denk dat uw kinderen hierdoor een stukje ‘vertrouwen’ zijn kwijtgeraakt, ik wil u dan ook tips geven hoe u dit ‘vertrouwen’ terug kan krijgen.
– Allereerst denk ik dat het erg belangrijk is om eens goed te praten met uw kinderen over de situatie. Vertel ze duidelijk dat u heel blij bent dat deze persoon in uw leven is gekomen en dat u hierdoor gelukkig bent.
– Vervolgens is het belangrijk om uw kinderen te laten spreken. Vraag wat zij ervan vinden, natuurlijk zullen zij het erg vervelend vinden, maar vraag ze ook hoe ze het voor uzelf vinden. Vraag ook gerust waarom ze liever (nog) geen kennis willen maken met deze persoon. Het is erg belangrijk om de andere kant ook te kennen, wellicht hebben uw kinderen het rouwproces van de scheiding nog niet afgerond of moeten ze nog erg aan de situatie wennen.
– Ik denk dat het ook erg goed is om met uw ex-partner over de situatie te praten. Misschien is het goed om te vragen waarom hij dit aan jullie kinderen heeft verteld, geef ook aan dat u dit zelf had willen doen. Laat elkaar weten hoe jullie erover denken, ook uit deze gesprekken kunnen positieve en steunende conclusies komen.
Ik wil overigens nog wel zeggen dat ik het erg goed van u en uw ex-partner vind dat jullie samen eten, samen naar oma gaan et cetera. Voor kinderen zijn deze momenten erg belangrijk! Deze momenten kunnen een goede steen bijdragen aan het rouwproces!
Veel succes!
Met vriendelijke groet,
Aron
Hallo EM,
Bedankt voor je berichtje. Goed om te lezen dat je open staat voor advies en het beste wilt voor je kinderen. Daarin moet je jezelf natuurlijk ook niet vergeten.
Het belangrijkste is dat je je kinderen de tijd gunt. Tijd om te wennen aan het idee van je moeder met een nieuwe man en alle veranderingen die dat teweeg brengen.
Ik kan me vinden in het verhaal van Femke. Ook ik zag mijn moeder veranderen. Dit deed ze misschien niet bewust maar ze was gewoon net een verliefde puber. Dat vond ik heel irritant want ze hoorde gewoon mijn moeder te zijn. Als kind zie je je moeder niet in een andere rol zoals Femke dat zegt. Daarnaast voelde ik mij ook schuldig naar mijn vader. Zat hij maar alleen etc…..
Door omstandigheden moesten wij met mijn moeder bij die nieuwe man gaan wonen. Mijn ouders lagen nog in scheiding en het huis was verkocht. Dit vond ik in het begin verschrikkelijk. Ik kreeg niet de tijd om rustig te wennen.
Kortom er gaat zo veel om in het hoofd van een kind. Geef ze de tijd en dan komen ze vanzelf tot bedaren.
Groeten Evi
Beste EM,
Bedankt voor je bericht hier op het forum. Het klinkt als een herkenbare situatie, aangezien ik de nieuwe vriend van mijn moeder ook niet wilde zien. Mijn broertjes overigens ook niet.
Het is nog steeds lastig te beschrijven wat er door je heen gaat als je hoort dat een van je ouders een nieuwe partner heeft. Ik kan me goed voorstellen dat het nog vervelender voelt als dat ook precies de reden is waarom je ouders gescheiden zijn.
Als ik voor mezelf spreek: ik was boos op mijn ouders, vooral op mijn moeder. Ze veranderde, liet te vaak blijken dat hij zo belangrijk voor haar was, dat hij haar gelukkig maakte en dat soort dingen. Ik vertaalde dat in mijn hoofd als: mijn vader is niet goed genoeg voor haar, wij zijn als kinderen dus ook niet genoeg om haar gelukkig te maken, ze is liever bij hem en dat soort gedachten. Ik was bang dat ze ons niet serieus zou nemen. En op het moment dat haar vriend toch ineens bij ons langskwam, werden die gevoelens alleen maar versterkt. Ik werd nog bozer, ik werd echt razend. Uiteindelijk ben ik uit mezelf (!) naar een psycholoog gegaan, omdat ik zoveel frustratie voelde dat het voor mezelf hinderlijk werd.
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het wel goed had kunnen gaan. Natuurlijk wilde ik dat ze nog langer ging wachten en wilde ik hem nooit ontmoeten (wat bij eerdere partners wel goed bleek, want die waren na een paar weken weer uit beeld). Uiteindelijk weet ik dat het ooit had moeten gebeuren, maar het had echt een hoop ellende gescheeld als mijn moeder me meer het gevoel had gegeven dat ze me serieus nam: als ik aangaf hem niet te willen zien… wachten tot ik tot bedaren was gekomen. Dat ze niet in buien zou zeggen: ‘Jullie gunnen me geen geluk!’ of ‘Weten jullie wel dat ik mijn leven door jullie laat bepalen?’. Laat je kinderen dat niet blijken.
Hij voelde als een indringer. Iedereen die hem aardig vond, vond ik verschrikkelijk. Hoe konden ze me zo verraden? Zag dan niemand dat mama op een negatieve, naïeve manier veranderde? Ik voelde me machteloos.
Dus mijn advies: het is lastig, maar benadruk tegen de kinderen niet dat je het alleen voor hun doet, dat het ’toch ooit moet gebeuren’, wat jullie toekomstplannen zijn. Laat het gewoon even voor wat het is en spreek met hem af als de kinderen er niet zijn.
Mijn moeder heeft wel eens gezegd: ‘Ik ben niet alleen een moeder, ik ben ook een vrouw, zus, dochter, werknemer…’ en dat is zo, maar laat ze aan dat idee wennen. De scheiding is al erg genoeg op zichzelf. Vertel je kinderen over Villa Pinedo, vraag ze of ze met iemand willen praten. Steun ze in het verwerken van de scheiding en als dat vordert, dan komen de nieuwe geliefdes vanzelf aan bod.
Ik hoop dat ik je een beetje heb geholpen met het vertellen over hoe ik het heb ervaren. De adviezen die ik heb beschreven, had ik zelf in ieder geval graag aan mijn moeder gegeven als ik de tijd kon terugdraaien.
Veel succes de komende tijd,
Femke