anita (44 jaar) in Vragen van ouders
Mijn volgende stap
Hallo allemaal,
Ik ben zo’n moeder die alles voor de goede lieve vrede doet. Mijn ex verliet mij totaal onverwachts en begon vervolgens alles te doen om mij het leven zuur te maken. Vraag mij niet waar het vandaan kwam…. soms snap je het echt niet. Uiteindelijk heeft hij er alles aangedaan om de kinderen naar hem toe te trekken, en van twee kanten trekken dat werkt niet. Verder vond ik het belangrijk dat ze hun vader leerden kennen.
Uiteindelijk woont mijn dochter, nu 14, vanaf haar 12de bij vader. Haar oudste broer, 15, vanaf zijn 14de, en beiden komen steeds minder thuis. Hun jongste broertje zie ook ook over een tijdje vertrekken. Het mooie bij papa is dat ze daar niet 15 km naar school hoeven fietsen, er een leuke stiefbroer en zus zijn, en ze al weten dat ze papa kwijt kunnen raken. Mama is er altijd wel, mama is ook volgens papa een vervelend mens. Hij is niet zomaar weg gegaan toch?? Zo denkt een kind….
Eigenlijk heb ik altijd alles uit liefde voor de kinderen en zelfs voor hem gedaan, nooit in mijn leven iemand kwaad gedaan. Altijd alleen de kar getrokken, maar zonder klagen. Mijn kinderen hun vader niet willen onthouden….. Maar ik mis zoveel, krijg totaal geen info van hem over hoe het gaat. Heb wel overal hulp gezocht, maar als kinderen naar een vader willen…… moet moeder wel erg slecht zijn wordt volgens mij gedacht. Ik blijf ten alle tijden netjes en respectvol over hun vader. Geef de kinderen zelfs spullen mee als een gezellige zak snoep om met zijn allen te delen, oude voetbal schoenen en kleding voor de andere kinderen, computer, alles wat ze willen. Wat van hier is gun ik ze daar ook, en wat mijn kinderen niet past mag naar de stiefkinderen.
Ik ben zo bang ze echt te verliezen, kan een heel rotboek schrijven over wat hun vader allemaal gedaan heeft, maar dat wil ik niet, ik heb nooit met haat willen leven, dat kost alleen maar energie. Daarbij gun ik hem waarlijk ook een goed leven en besef dat hij anders denkt als ik, maar helaas niet beter weet wat hij zijn kinderen aandoet.
Weet iemand nog een mooie afloop behalve dat ik mijzelf in de spiegel kan aankijken?????
Dag Anita,
Bedankt voor je berichtje. Ik zie dat het heel veel impact op je heeft en dat is begrijpelijk. Als je altijd het juiste probeert te doen, maar het dan een hele andere uitwerking op de situatie heeft dan wat je wilt.
Ik vind het het heel naar om te horen dat je in zo’n situatie terecht bent gekomen. Wat ik wel bewonderenswaardig vind, is dat je niet ook probeert te trekken aan je kind. Het is goed dat je je bewust bent van het feit dat het schadelijk is als beide ouders trekken aan het kind.
Kinderen kunnen op meerdere manieren denken. Vaak gaat hij/zij wel denken waarom de ene ouder opeens weg is. Daarom is het ook belangrijk dat er verteld wordt waarom ouders uit elkaar gaan. Het beste is om daar niet omheen te draaien of leugentjes om bestwil te vertellen. Als het iets is dat een kind nog niet begrijpt kun je het wel in minder details vertellen. Als hij/zij later aangeeft dat hij meer helderheid wilt dan kun je het hem/haar vertellen als ze er klaar voor is.
Het is goed dat je wil dat uw kinderen het bij beide ouders hebben. Je hoeft alleen niet elke keer snoep of iets dergelijks te geven. Het gaat wel om de veiligheid en comfort van het kind, maar je hoeft je kinderen niet te verwennen met snoep en dergelijke. Het kan dan overkomen alsof je ze wilt overtuigen of omkopen. Laat maar blijken dat je veel van ze houdt en dat je hun beslissingen ondersteunt. Ook als je het niet eens bent met die beslisingen. Je kunt natuurlijk wel je zorgen vermelden, maar laat blijken dat je ze zelfstandig genoeg vindt om hun eigen beslissingen te maken. Tot een zekere mate natuurlijk.
Wat ik zie in je verhaal is dat je heel erg gericht bent op het juiste te doen. Ik zou als ik u was dus niet gaan manipuleren of een onderhands spel spelen. Een gesprek aangaan met je kinderen en met je ex lijkt me ook verstandig. Als eerst met je ex, daarna je kinderen en als laatst misschien met iedereen. Dan kunnen jullie alles in het open gooien en kijken wat de kinderen willen en jullie ook. Het kan voorkomen dat je kinderen zeggen dat ze liever eerst willen kijken hoe het is om bij papa te wonen, en dan is het aan jou hoe je daarover reageert. Het bese is om ze kennis te laten maken met bepaalde opties en dat je nog steeds aangeeft dat je van ze houdt en je niet anders over hen zult denken bij een bepaalde keuze.
Ik hoop dat ik je hiermee genoeg heb geholpen, indien dit niet het geval is zie ik graag je reactie tegemoet.
Met vriendelijke groeten,
Bob
Beste Anita,
Wat een heftig verhaal. Een zeer vervelende situatie voor je, zo lees ik. Wat mij persoonlijk meteen opvalt, is je taalgebruik en je benadering. Je gebruikt alleen maar lieve, aardige woorden, ondanks het feit dat je (zoals je zelf ook aangeeft) al jaren ten onrechte allerlei verwijten krijgt en als een vervelend mens wordt afgebeeld. Dat moet onrechtvaardig voelen.
Ik heb zelf ook een lieve moeder die voor iedereen klaar staat, altijd. Ze is zo ontzettend zorgzaam. Ik heb als kind nooit iets gemist. Toen mijn ouders gingen scheiden was ik 18, en wist ik dat mijn vader met meerdere vrouwen was vreemdgegaan. Voor mij was de keuze makkelijk; lekker bij mama blijven wonen. Papa zie ik toch wel regelmatig wanneer het mij (en hem uiteraard) uitkomt.
Jouw kinderen die nu bij hun vader wonen zijn iets jonger dan dat ik was. 14 en 15 lees ik, echt een leeftijd waarop de pubertijd net begint of al is begonnen. Mijn broertje was op het moment van de scheiding ook ongeveer zo oud. Ik herinner me goed dat hij eigenlijk niet begreep hoe zijn vader was in het huwelijk en wat hij echt fout deed. Hij lijkt op zijn vader en wilde meteen lekker uitgebreid en vaak naar hem toe. Dat er in jouw geval dan ook nog eens toffe mensen wonen die heel interessant zijn voor kinderen van 14 en 15, maakt het natuurlijk ‘extra aantrekkelijk’ voor ze.
Maar, beste Anita, geloof me: jouw kinderen weten diep van binnen hoe goed jij voor ze bent (geweest). Ik herken dit zo bij mijn broertje. Hij vloog lekker de deur uit wanneer hij wilde en dacht dat hij alles al zelf kon bepalen en regelen. Hij vergat soms dat alles, maar dan ook echt álles, geregeld werd in het huis van zijn moeder. Moeders worden vaak een beetje ‘vergeten’, zeker in de pubertijd. Niet al hun werk wordt helemaal gewaardeerd. JUIST omdat jij altijd alles hebt geregeld voor ze, juist omdat jij ze altijd verzorgd hebt. Alles klopte, en dat zijn ze gewend.
Ik heb het ook bij mezelf gemerkt en ben daar soms van geschrokken. Inmiddels ben ik 23 en woon ik nog thuis (zal niet heel lang meer duren, maar ik woon er nog steeds). Ik ben me meer gaan realiseren hoeveel m’n moeder thuis doet. Vooral voor ons, terwijl ze zelf al keihard moet werken om te kunnen sparen voor iets leuks. Jouw kinderen gaan zich dit ook realiseren, alleen duurt dit misschien wat langer. Ze zijn nog jong, pubers van 14 en 15, en de jongste nóg jonger. Nu zullen ze misschien het gevoel hebben van: ‘Bij papa mogen we ineens heel veel, en zijn er nog meer mensen die we willen leren kennen.’
Je ex-man zal dit wellicht zelfs bewust benadrukken, zeker gezien het verkeerde beeld dat hij van je schetst. Wat ik persoonlijk zou adviseren, is blijven praten met je kinderen, zodat dat beeld van jou niet de waarheid wordt in hun ogen. Diep van binnen weten ze hoe goed jij altijd voor ze bent geweest, hoe goed alles altijd geregeld is. Dat weet ieder kind dat met liefde en verzorging is opgevoed, geloof me;-)
Ze ontdekken misschien nu andere, nieuwe, spannende dingen. Dingen die ze als pubers interessant vinden (dicht bij school, veel vrijheid, stiefbroer en stiefzus die een voorbeeld kunnen zijn voor ze). Maar ze zullen zich niet zomaar van je ‘vervreemden’, dat weet ik zeker. Je kinderen weten wat je voor ze gedaan hebt. Ik denk dat het past bij hun leeftijd, het puber zijn. Er is tijd nodig, en ze komen er vanzelf achter. Net zoals mijn broertje trouwens. Hij heeft het naar zijn zin en woont hier (nu 19) ook nog. Ook al duurde het een paar jaar.
Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt, Anita.
Voel je vrij om vragen te stellen of nog eens advies te vragen:-)
Liefs,
Yannick