() in Vragen van ouders
Mijn oudste zoon
Mijn ex de vader van onze 2 zonen zijn sinds 2,5 jaar uit elkaar maar niet op een rustige manier er is veel gebeurt al voor ik de uit eindelijke stap heb gezet.
Omdat er zo veel is gebeurt is het helaas zover gekomen dat onze zonen 13 en 15 geen contact willen met hun vader, ik blijf positief en benoemen dat hij hun vader is en blijft en dat als ze wel op wat voor manier contact willen dit geregeld wordt of dat ze zelf contact op kunnen nemen (maar snap dat de eerste keer misschien moeilijk is dus wil ik ze daar uiteraard bij helpen).
De oudste gaat door een moeilijke tijd is erg opstandig, doet niks voor school, maakt veel ruzie en ik weet een deel is pubertijd maar hij heeft zoveel boosheid en frustratie ik maak me zorgen om hem en zijn gedrag.
Ik heb al uit gesproken dat het misschien goed is als hij eens met iemand gaat praten iemand anders dan zijn moeder (ik dus) iemand bij wie hij alles kan vertellen en helemaal zich zelf kan zijn en dus vertrouwd, maar hij wil niet hij wil eigenlijk niks.
Zijn gedrag en boosheid heeft veel invloed op de thuis situatie ook op zijn broertje en ik ben ondertussen zover dat ik vind dat er iets moet gebeuren.
Ik wil hem niet kwijt (en daar is hij bang voor dat hij weg moet) maar er moet wel iets maar wat?
een kind van 15 is niet te dwingen, en hoe overtuig ik hem dat het belangrijk is om zijn best te doen op school gesprekken met mij maar ook de mentor halen niets uit hij zegt ja en doet vervolgens nee.
Wie kan mij adviseren hoe ik hem kan helpen maar wel het gevoel laat behouden veilig te zijn en zeker niet weg hoeft?
Goedendag Vrouw,
Bedankt voor je bericht. Ik begrijp zeker dat deze situatie een moeilijke periode is voor je algehele familie. Helaas dat de situatie met de vader zo erg is dat ze geen contact met hem willen. Het klopt zeker dat de eerste keer contact opnemen moeizaam kan gaan. Dit is vaak zo in het weer contact krijgen met een ouder waar een kind (lang) geen contact mee heeft gehad. Het goede daarvan is dat als er een gesprek is dat iedereen op zijn woorden let, maar dat er wel gezegd kan worden wat iemand vindt. Hierdoor kunnen gevoelens geuit worden en die worden dan vrij vaak ook geaccepteerd, omdat de gesprekspartner dan ook weet dat het gemeend is.
15 jarige leeftijd is zeker een periode die gepaard kan gaan met boosheid en frustratie. Ik heb dat ook gehad toen ik jonger was. Ik had dan wel andere redenen hiervoor, maar dat hebben alle jongeren. Sommige jongeren zijn boos door hun thuissituatie, anderen doordat ze niet passen in het school-vriendensysteem, weer anderen omdat ze onzeker zijn enzovoorts. Hier heeft alleen de jongen een handvat op, maar kan wel begeleid worden. Zoals je hebt aangegeven kan dit gedaan worden door iemand anders dan jou. Iemand professioneel is een goede optie. Hij kan dan zijn verhaal uitspreken en dan met de professional een plan bedenken om het op te lossen.
Het is niet bij iedereen even erg of onschuldig. Bij mij was het ook dat ik veel gedragsproblemen had op school en daardoor vaak op het matje geroepen werd. Ik was totaal niet voor rede vatbaar totdat er echt een ultimatum voor me was gesteld. Ik kreeg een document die ik elke dag moest laten invullen door zowel de docenten als mijn mentrix. Als ik zelfs maar 3x vergat om het in te laten vullen dan zou ik van school gehaald worden. Dus zoals je je kan voorstellen was mijn gedrag niet bepaald goed. Maar dit document heeft me in toom gehouden en uiteindelijk heeft het me veranderd. Omdat ik dit boekje gedurende een half jaar elke dag bij me moest houden heeft het me mijn gedrag laten evalueren. Daardoor ben ik uiteindelijk veranderd. Misschien is zoiets dergelijks ook goed voor je zoon. Je kan dit natuurlijk communiceren met de school. Ze moeten dan benadrukken dat het ‘echt’ is en dat hij dus van school gehaald kan worden als hij het niet tot in de puntjes opvolgt.
Je kan hem verzekeren dat hij niet weg moet, zolang hij zijn gedrag verandert. Je moet hem laten inzien dat zijn gedrag invloed heeft op zijn broertje. Je kan hem ook laten blijken dat jij ook niet wilt dat hij weg moet. Jullie hebben elkaar nodig en dat is belangrijk. Jij wilt je zoon niet verliezen en vice versa. Jullie moeten dus samen uitkomen over een oplossing.
Ik hoop dat je genoeg hebt gehad aan mijn tips. Indien je nog meer nodig hebt hoor ik het graag.
Ik vindt het heel goed van je dat je je zo bekommert om je zoon. Ik heb er alle vertrouwen in dat je je zoon kan helpen. Ik wens je succes hierbij.
Met vriendelijke groeten,
Bob
Hallo,
Dankjewel voor je berichtje. Het is altijd lastig als je ziet dat je kind het moeilijk heeft. Het gedrag van uw zoon kan een combinatie zijn van het puberen en de scheiding. Vaak helpt het voor kinderen om te kunnen praten. Een vriend van mij is door aandringen van zijn moeder naar een coach gegaan. Een soort begeleiding die hem heeft geholpen om met zijn emoties om te gaan. Hij heeft zelf aangegeven dat hij in eerste instantie geen prater was. Hij heeft toen een intake gesprek gehad en het contact met die vrouw beviel hem, waardoor de begeleiding uiteindelijk is gestart. Hij is heel erg te spreken over de begeleiding waar hij geen behoefte aan dacht te hebben. Uw zoon is nog geen 16 en daarmee heeft u nog zeggenschap over uw zoon. In mijn ogen kunt u hem best naar een gesprek met hulpverlening meenemen, hij kan dan zelf aangeven of hij de sfeer daar prima vond. Er is misschien ook een schoolmaatschappelijk werker aanwezig op zijn school. Daar zou hij ook mee in gesprek kunnen gaan. U kunt dit misschien bespreken met zijn mentor.
Kinderen zijn tot een bepaald punt vrij afhankelijk van de volwassenen in hun omgeving om over dingen te praten, of om hulp te zoeken.
Je kunt met hem bespreken dat hij wel nog zeggenschap heeft in waar hij hulp krijgt, welke instantie bijvoorbeeld, het is namelijk wel belangrijk dat hij een goed gevoel heeft. Anders zal hulpverlening/begeleiding hem niet helpen.
U bent zijn moeder en weet waarschijnlijk wat het beste voor hem is. Als u denkt dat hij hulp nodig heeft, of steun van iemand anders dan zijn moeder, dan moet u op uw moederinstinct vertrouwen.
U kunt in een rustig gesprek uitleggen waarom u denkt dat dit het beste is voor hem: Schoolprestaties, de (negatieve) invloed die hij heeft op de thuissituatie voor zijn broertje en het omgaan met boosheid en frustratie. En dat hij zelf keuze heeft waar hij heen gaat/welke hulpverleningsvorm: Psycholoog, therapeut, schoolmaatschappelijk werker, coaching of begeleiding.
Ik wens u sterkte en succes toe. Vertrouw op uw moederinstinct!
Liefs,
Lotte