Suzanne (50 jaar) in Vragen van ouders
mening nieuwe situatie papa
Hallo forum, ik heb een vraag. Mijn ex heeft net een nieuwe vriendin, heeft dit aan de kinderen van 12 en 16 verteld en ze hebben haar ook al gezien. Ik heb tegen mijn ex gezegd dat ik dat best allemaal heel snel voor de kinderen vind, en hij is dat ook met mij eens en is daar weer met hen over gaan praten. Nu stimuleert hij mij om ook aan de kinderen te vragen wat ze van nieuwe situatie met pappa met vriendin vinden. Natuurlijk wil ik dat graag weten maar volgens mij is het een onmogelijke vraag voor hen om te beantwoorden. Als ze zeggen dat ze het heel erg vinden zijn ze niet loyaal naar mijn ex. Als ze zeggen dat ze het prima vinden voelen ze zich wellicht niet loyaal naar mij. Maar niet vragen voelt voor mij als niet geïnteresseerd. Hoe kan ik mij nu het beste opstellen zodat ze wel weten dat ik het weet en dat ze bij mij terechtkunnen, zonder zich gedwongen te voelen hierover met mij te moeten praten.
Hoi Suzanne,
Ik ben het in grote lijnen eens met wat Dara hierboven zegt. Ik wil je graag wat over mijn ervaring hiermee vertellen in de hoop dat je inzichten zal geven welke factoren nog meer een rol (kunnen) spelen in het hoofd van je oudste kind.
Ik was 12 toen mijn ouders gingen scheiden, een hele opluchting, ik wist niet beter dan dat ooit gebeuren zou. Ik was wel bedroefd, maar voornamelijk bezorgd om mijn vader en voelde me misschien enigszins schuldig dat het zo een opluchting was. Een jaar later, toen mijn ouders beide een nieuwe partner kregen, zat ik in een dergelijk loyaliteitsconflict als jou kids kunnen krijgen. Ik was heel blij met mijn vader zijn nieuwe vriendin maar absoluut niet met mijn moeder haar nieuwe partner.
Achteraf denk ik dat dit komt doordat ik mijn vader niet als ‘schuldige’ zag in de scheiding en erg bezorgd om hem was in het jaar dat hij alleen was (hij was financieel afhankelijk van mijn moeder, naar een nieuwe stad verhuist en dus gebrek aan sociale contacten, geen naaste familie meer, factoren waar mijn moeder geen of minder last van had). Ik gunde het hem en voelde alsof de last van het zorgen moeten maken over mijn vader kon overgedragen worden aan deze nieuwe vrouw.
De factor die ik hiermee probeer te illustreren is zorgzaamheid. Behalve dat je kids loyaal willen zijn, kan het zeker bij je oudste kind ook zou zijn dat hij of zij zorgen draagt over jou of juist over je ex partner. Wie heeft welke rol (ook je kids!)? Toevallig ben ik hier in mijn studie veel mee bezig geweest. Mocht je er wetenschappelijke literatuur over willen lezen dan zou je even kunnen googlen op de Transactionele Analyse beschreven door o.a. Kessels.
Inmiddels zijn we ruim 12 jaar verder en is het tij gekeerd. Beide mijn ouders zijn getrouwd met deze partners. Mijn (stief)pa, is een held in mijn ogen geworden en een vader voor me, hij staat altijd voor ons klaar ondanks al het gedoe die ik hem als puber heb gegeven. Mijn stiefmoeder is een ander verhaal, vandaar dat ik stief ook niet tussen haakjes zet. Ik heb geen hekel aan haar, en ik hield van haar omdat ze mijn pa gelukkig maakte. Het contact bleef desondanks altijd vrij formeel en ik ben ook niet hecht met haar als persoon, maar met haar als mijn vader zijn vrouw. Hoe je kind dus ook nu over jouw ex-partners nieuwe vriendin (en jouw toekomstige nieuwe partner hoop ik!) denkt hoeft niet te beïnvloeden hoe close je kind een paar jaar later met de nieuwe partners zal zijn.
Helaas heeft mijn stiefmoeder na 11 jaar huwelijk besloten weg te gaan bij mijn vader. Op 12jarige leeftijd was de scheiding enerzijds een opluchting, anderzijds een zorg. Nu is het alleen die bezorgdheid over mijn vader. Hoewel ik de eerste scheiding had zien aankomen was ik toen boos dat mijn ouders al dingen aan het plannen waren voordat ze het ons vertelde. Ik was boos omdat ik er niet voor ze had kunnen zijn. Ditmaal ben ik niet boos maar voel ik me hier schuldig over. Mijn vader en vrouw hebben het al een jaar over scheiden, ik vertel bijna alles aan mijn vader, maar blijkbaar is er iets (oudergevoel neem ik aan) waardoor hij dit niet met mij heeft kunnen bespreken.
De bezorgdheid die ik eerder noemde heeft zijn roots in een sterk verantwoordelijkheidsgevoel dat ik altijd heb gehad. Niet in de term dat ik me verantwoordelijk voel voor de scheiding (dit was toch echt hun eigen schuld!) maar dat ik me verantwoordelijk voel voor het welzijn van mijn ouders, net zo zeer als zij dat zijn voor ons welzijn. Mocht het zo zijn dat jouw kind over het algemeen een sterk verantwoordelijkheidsgevoel over anderen draagt, dan draagt hij of zij dit waarschijnlijk ook over jullie.
Ik vind, en vond het toen al, prettig om op emotioneel vlak betrokken te zijn, om er te kunnen zijn voor mijn ouders. Op 12jarige leeftijd moet je wellicht nog niet opgezadeld worden met allerlei boze relazen over je ex (hoewel ik het nu wel begrijp als me pa die moet ventileren en dat kan objectiveren). Wel kan je je oudste kind op anderen manieren betrekken denk ik.
Zeg bijvoorbeeld niet steeds dat het wel goed komt en houdt je niet altijd groot. Het tegenovergestelde en emotioneel instorten in bijzijn van je kids is natuurlijk ook niet goed maar je kunt wel op een volwassen manier over kwetsbaarheden en zorgen praten.
Een laatste punt wat ik wil maken, dat voortkomt uit de vorige, gaat over VERTROUWEN. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk dit is!!!
Je oudste kind is 12, de puberteit ligt op de loer of is wellicht zelfs al begonnen? Vertrouwen is een niet zo’n vanzelfsprekend fenomeen voor een puber. Je streeft naar vrijheid… die je ouders beperken. Je snapt niet waarom. De dialoog bestaat niet meer… je krijgt preken. De verleiding om te liegen groeit…
Deze (onbewuste) gedachtegang heeft een hoop negatieve invloed gehad op mijn puberteit en werd onwijs versterkt door het gebrek aan vertrouwen wat ik in mijn ouders had, met als gevolg dat zij ook mij niet meer konden vertrouwen. Vroeger praatten wij weinig. Ik werd naar een psychologe gestuurd om te praten, een hele grote fout in mijn ogen, nog steeds. Het is denk heel belangrijk om een wederzijds vertrouwen te creëren. Je kind word langzaam volwassen, en zeker in een scheiding en met bezorgdheid om je ouders kan dit proces wat sneller gaan. Sociaal contact is voor een volwassene tweerichtingsverkeer. Vertrouwen is een wisselwerking. Door je kwetsbaar te kunnen opstellen naar je kind, je kind bij gebeurtenissen te betrekken en hem of haar zo volwassen als mogelijk te behandelen doe je dit vertrouwen goed denk ik.
Met deze handvaten is het voor je kids denk ik makkelijk om moeilijke gesprekken te kunnen voeren. Door je kwetsbaar op te stellen laat je allereerst zien dat hier ruimte voor is, dat dat mag, dat het niet iets is waar je je voor hoeft te schamen. Verder laat je met de betrokkenheid zien dat je onderdeel van elkaars leven bent en dus ook invloed op elkaar hebt (dit zou ik niet zo stellig herhalen naar je kind). En door je kind te vertrouwen vertrouwt hij of zij jou hopelijk ook wanneer dat nodig is.
Zo een heel verhaal! Werkt voor mij ook enigszins therapeutisch 😉 Kanttekening erbij is wel dat dit mijn ervaringen zijn en deze uiteraard niet voor ieder kind gelden, je kan dit zelf het beste inschatten denk ik. Ook geef ik je een aantal pedagogische adviezen. Dit is weliswaar een klein onderdeel van mijn studie maar ik ben hier geen expert in, slechts een ervaringsdeskundige.
Als laatste tip wil ik meegeven dat mocht je kind nou echt gesloten zijn en niet openen naar jou toe, ga dit conflict dan niet aan! Geef je kind ruimte maar laat zien dat je hem of haar onvoorwaardelijk steunt dan komt het uiteindelijk echt goed. Wellicht is er iemand in jullie omgeving die goed met je kids is? Laat die dan af en toe oppassen bijvoorbeeld zodat je kind toch een outlet heeft.
Ik hoop dat je er wat aan hebt, reageer gerust als je meer vragen hebt of om even te laten weten hoe het gaat over een tijdje!
hoi suzanne
stel dat je in staat bent om nog altijd goed met je ex om te gaan, stel dat je in staat bent om zijn nieuwe vriendin aardig te vinden (in ieder geval op een normale respectvolle manier met haar te communiceren). stel dat je dat ook kunt met de kinderen en evt met haar kinderen.
aan heel veel loyaliteitsproblemen komt een eind op het moment dat jij en zij samen die stap kunnen maken. want als kinderen zien dat je het goed met hen kunt vinden (met ex en zijn vriendin) en jij zelf in staat bent aan te geven dat je hen hun geluk gunt, maar ondertussen wel goed luistert naar wat je kinderen aangeven en dat ook van alle kanten wordt toegestaan (niemand kan een ander dwingen immers om een ander aardig te vinden, niemand kan een ander dwingen een ander te accepteren en uiteindelijk wil elk kind waarschijnlijk niets liever dan dat de 2 ouders gewoon bij elkaar waren gebleven en weer bij elkaar komen, wat niet kan door de nieuwe vriendin, waardoor er vaak veel strijd richting haar gaat..maar jij bent het die dat kan voorkomen ! )
maar …daarbij geldt wel…het wegcijferen van jezelf vergt heel veel zeker als er nog warme gevoelens zijn voor je ex, je verdriet ziet bij je kinderen en je zelf niet zo goed kunt opschieten met de nieuwe partner van je ex.
in ieder geval wens ik je heel veel succes en hoop dat je hier wat mee kunt !
vr groet
Hoi Suzanne,
Bedankt voor je vraag. Wat fijn dat je hier zo bewust mee bezig bent. Weinig ouders hebben door hoe lastig zo’n loyaliteitsconflict is voor kinderen. Ik denk ook dat de beste manier om hierover te praten met je kinderen is om dit ook daadwerkelijk te benoemen. Laat ze weten dat je snapt dat het misschien lastig is voor ze om er met jou over te praten maar dat je als het ware een safe zone instelt waarin ze zich even geen zorgen hoeven te maken over loyaliteit. Dat het even om hen gaat en dat ook jouw prioriteit is. Dat het gesprek dus in vertrouwen plaats vindt en jij belooft je niet persoonlijk aangevallen te voelen. Je kan ook open zijn over jouw gevoel dat het wat snel gaat, maar hou de focus op je kinderen en hun ervaring. Natuurlijk zou ik er niet een hele big deal van maken, dat zet er misschien weer teveel druk op. Maar zorg gewoon dat ze weten dat ze even eerlijk en open kunnen zijn. Of ze er nou een probleem mee hebben of niet zullen ze dit op prijs stellen en het fijn vinden om hierover met jou te praten. Het zal hen zeker helpen als ze het gevoel hebben dat ze bij jou terecht kunnen en openlijk over dit soort dingen kunnen praten. Het haalt wat zorgen bij hen weg, waardoor ze beter met soortgelijke problemen om kunnen gaan in de toekomst.
Succes