(51 jaar) in Vragen van ouders
Liefst Alleen?
Beste kinderen/jongeren,
Mijn man kan heel slecht tegen de drukte van een gezinsleven. Toen onze kinderen (19 en uitwonend, 14 en 12) kleiner waren, kon hij het aardig handelen. In de loop der tijd werd hij steeds sneller boos om niks en dan buiten proportie. Hij scheldt ons daarbij uit en doet neerbuigend over mensen en dingen die wij leuk vinden. Even later doet hij weer gewoon overdreven ‘ leuk’ . Ondanks herhaald erover praten komt het steeds terug. Hij weet niet waarom, wel weet hij dat hij het liefst alleen is, in ieder geval thuis te weinig aan rust toekomt zoals hij die nodig heeft. Mijn thuiswonende kinderen willen het liefst niet meer bij hem zijn elke dag. We lopen nu allemaal steeds op onze tenen en voelen een constante spanning. Mijn man en ik willen onze relatie en samenleven als gezin niet te snel opgeven en zoeken naar een minder drastische oplossing dan echt scheiden, dus onze relatie opgeven. Eventueel gaat hij apart wonen, maar zien we elkaar nog wel als partners en ook op gezette tijden als gezin. Doen wij/ doe ik hier goed aan of neem ik mijn kinderen dan (nog steeds) te weinig in bescherming tegen de grillen van hun vader. Of is deze situatie van niet scheiden maar apart wonen nog te onzeker of onveilig voor ze.
Ik kom op internet eigenlijk niets tegen over een dergelijke ‘ oplossing’ maar zou heel graag jullie mening hierover horen.
Misschien niet Bert maar ik heb met een iemand geleefd met een narcistisch persoonlijkheid en er zijn toch wel heel veel overeenkomsten. Ook met burnout en depressie ben ik in mijn nabije omgeving bekend en dat gaat toch wel wat anders. Maar goed iedere persoon is anders.
Overigens heb ik geen conclusie getrokken maar gezegd dat het erop lijkt.
midlifecrisis zou ook kunnen, net als burnout en depressie. denk niet dat je te snel moet komen met conclusies lique tenslotte kennen wij niet het hele verhaal
hoi
het is een herkenbare situatie die je beschrijft. mijn vader had hier ook last van. later bleek dat hij al heel lang op zijn tenen liep. 2 jaar na het begin, achteraf gebleken, kreeg hij een hartaanval. kenmerken daarbij zijn kortademigheid, linkerarm niet meer omhoog kunnen krijgen, conditie achteruitgang.
mijn moeder liep in dezelfde tijd tegen iets van een burnout aan. mijn broertje was erg druk en mijn moeder hielp mijn vader niet enzo.
ik ben het dan ook helemaal eens met dat er goed naar de situatie gekeken moet worden. dat er rust en ruimte moet komen. ik vind het heel goed dat jullie willen proberen om bij elkaar te blijven, maar ook wat aan de situatie willen gaan doen.
het kan heel goed helpen even bij elkaar uit de buurt te gaan. mijn moeder ging ook 3 maanden weg. maar tegelijk dient er ook goed gekeken te worden wat er nu eigenlijk echt speelt. waar komt de opvliegendheid vandaan ?
misschien dat bepaalde trainingen ook kunnen helpen. bijvoorbeeld mindfulness (is mijn vader ook gaan doen na zijn hartaanval). daarnaast kan het ook goed zijn eens te kijken naar de communicatie tussen jullie allemaal. achter elke boodschap zit een positieve intentie..de kunst is alleen die te vinden soms leerde ik van mijn vader. Ha ha ha het lukt mij nog steeds niet altijd maar hoe hij soms scheldpartijen van mijn broertje of moeder weet om te buigen naar wat zij echt willen en zo weer rust te krijgen is voor mij bewonderingswaardig. Hij zegt altijd..ik ben liever gelukkig dan dat ik gelijk heb en heeft daar ook een boek van liggen met die titel.
nou hoop dat je er wat aan hebt
groetjes
Hallo,
Bedankt voor je bericht! Het lijkt me een hele lastige situatie waar je nu inzit.
Ik betwijfel of het voldoende zou zijn door apart van elkaar te gaan wonen. Je zou het kunnen proberen natuurlijk, wie weet werkt het voor jullie hardstikke goed. Krijgt je man en jullie gezin rust. Niks is zo erg als op je tenen moeten lopen.
Waar mijn twijfel ligt is dat er zo eigenlijk niets aan het werkelijke probleem doet. Het probleem ligt bij je man. Hij geeft aan niet genoeg rust te krijgen thuis, kan niet met drukke situaties omgaan etc.
Ik denk dat hij hulp nodig heeft om met al deze situaties om te gaan. Je zou bijvoorbeeld samen hulp kunnen vragen bij het algemeen maatschappelijk werk. Zo’n maatschappelijk werker kan je man denk ik goed help en zo nodig doorverwijzen naar derden.
Hiermee pak je de oorzaak van het probleem aan ipv de situatie aan te passen aan het probleem. De momenten met het hele gezin zullen er altijd blijven, die kan je als vader niet altijd uit de weg gaan. Daarom lijkt het mij beter dat er persoonlijke hulp komt voor je man zodat hij een manier vind om dit alles te handelen en zijn rust te vinden zonder dat daar het hele gezin onder te lijden heeft.
IK zou je willen adviseren om het hier met je man over te hebben en te kijken of hij open staat voor een beetje hulp.
Heel veel succes
Groetjes Evi
Klinkt als een narcist. Google daar maar eens op.