J. (41 jaar) in Vragen van ouders
Laat mij toe in het leven van onze kinderen
Beste M,
Naar aanleiding van mijn telefoongesprek met de gezinsvoogd van vrijdagmiddag heb ik maar besloten om eea op papier te zetten zodat ik duidelijk ben naar een allen toe en ik ook niet steeds mijn standpunt hoef te herhalen en zodat duidelijk wordt waar ik naar toe zou willen, zodat we een vertrekpunt hebben voor de gesprekken met en bij BJZ:
VERLEDEN:
Ik weet dat er in het verleden fouten zijn gemaakt door ons beiden en het heeft in mijn ogen geen zin om daarover te blijven zwarte-pieten of gefrustreerd te zijn naar elkaar. Dat er bepaalde zaken gelopen zijn zoals ze gegaan zijn is voor mij persoonlijk niet fijn of leuk om te horen en dat zal wellicht ook voor jou zo zijn, maar dat zie ik als ons eigen rugzakje, maar het mag geen rugzakje worden bij onze kinderen.
Ik weet wat ik gedaan heb, weet ook hoe het komt en erken dat het zeker geen voorbeeld is zoals het zou moeten zijn, maar dat kan ik helaas niet goedmaken door in het verleden te blijven leven of maar te zwelgen in medelijden, boosheid of verdriet, net zo min als jij dat kan goedmaken. Het gaat immers om de toekomst van de kinderen en ook van ons ook al is dat dan apart van elkaar.
HUWELIJK:
Het huwelijk is over, dat is duidelijk voor mij en zeer zeker door jou ook zo aangegeven, sprake van herstel is niet meer aan de orde en ook zeker niet wenselijk. Los van alle zaken die dan daarom heen zouden samenhangen acht ik het niet in het belang van de kinderen om weer samen te leven. Ook het huwelijk is zo gelopen en wederom zijn hierin meer twee personen degene die dit veroorzaakt hebben en dat zijn wijzelf, wij zijn indertijd het huwelijk aangegaan en wij zijn ook degenen die het zullen moeten afsluiten.
KINDEREN:
Dat zijn degenen die door ons beiden betrokken werden in ons “gevecht” om onze zin te krijgen en dat kan en mag niet de bedoeling zijn geweest, ze zijn voor ons beiden de spil waar alles om draait, niet enkel de scheiding en het gevecht, maar ook de invulling voor de toekomst. De kinderen zijn uit onze liefde voortgekomen, laten we ze niet slopen met onze boosheid, frustratie en/of verdriet !!
Dat wij verschillend denken over hun opvoeding en welke zorg wij moeten/kunnen/willen bieden is iets waar wij altijd in zullen verschillen in onze manier van denken, dat kan ook niet anders, want als we daarin op een lijn zouden zitten was een scheiding ook niet aan de orde. Laten we ook accepteren dat het zo is en dat wij beiden ook andere mensen zijn, de kinderen kunnen hierin hun draai wel vinden. Ik heb niet de overtuiging dat ik jou kan veranderen of mijn zienswijze kan geven en dat wens ik ook niet. Blijf jij jouw ding doen en de kinderen op jouw manier opvoeden op de momenten dat de kinderen bij je zijn.
TOEKOMST:
En dat brengt mij bij wat ik wel wil, waarom ik het wil en wat het belang is voor de kinderen. Uit ervaring weet ik dat de afstand van een uur reizen naar je vader intensief kan zijn, dat de gedachte om na een weekend of wat dan ook afscheid te nemen van je papa niet fijn is, dat een papa die niet bij ouderavonden, voorstellingen, trainingen of sportwedstrijden er is doet pijn doet, zeker als van vriendjes hun papa er wel is, maar de angst die je als kind voelt als je weet dat je papa en mama wel elkaar zien maar dat je niet weet of ze elkaar in de haren zullen vliegen is voor een kind ondragelijk en wens ik onze kinderen niet toe. In dat licht heb ik mezelf de vraag gesteld wat dan ?? Moeten we dan het Salomon’s oordeel maar erop los laten, ieder de helft ?? Nee, want ze geven aan dat ze bij elkaar willen blijven, ze loslaten ?? dat kan ik niet, daarvoor betekenen ze teveel voor me. Wat dan, de kinderen hebben een papa en mama nodig, dan maar niet meer bij elkaar wonend, maar wel de papa en mama die onvoorwaardelijk van de kinderen houden, die wel zo dichtbij wonen dat ze er op de fiets heen kunnen of desnoods lopend, de papa en mama die wel beiden naar een ouderavond komen, naar een voorstelling, een training of wedstrijd, maar los van dat die NOOIT vechten in het bijzijn of over de rug va de kinderen, daarvoor zijn ze te kwetsbaar, maar bovenal te waardevol voor ons beiden. Zij moeten het vertrouwen hebben dat ze weten dat wij er voor hen altijd zullen zijn en dat ze volkomen zichzelf mogen en vooral kunnen zijn en dat wij hen niets kwalijks nemen en dat zij nooit het idee moeten hebben dat ze zouden moeten kiezen tussen een papa en een mama, laat ze kiezen uit een papa of mama op het moment dat ze daaruit kunnen, willen en mogen kiezen. Laten wij beiden er voor hen zijn, elk op onze eigen manier en met onze eigen normen en waarden.
Ik weet dat ik in het verleden mijn ouderplicht op een andere manier heb ingevuld dan dat ik nu wens, namelijk meer bezig om de inkomsten voor het gezin binnen te halen dan een steun te zijn voor onze kinderen en wellicht ook voor jou, ook al heb ik daar altijd in geprobeerd om dat toch voor elkaar weten te krijgen.
M., alsjeblieft zie in dat ik meer bij de kinderen betrokken wil zijn en of dat nu in eerste instantie enkel om de jongens gaat omdat onze dochter nog teveel boosheid heeft is een beslissing die bij ons ligt, laat het stukje frustratie uit het verleden weg, zie in dat ik ook enkel er voor onze kinderen wil zijn en dat het wellicht niet op de manier is die jij voor ogen hebt laat dat aub los. Ook ik wil en zal deel uitmaken van hun leven, maar dat zal jij ook en dat respecteer ik en accepteer ik.
Jij hebt ooit aangegeven dat jij bang bent dat de kinderen zouden worden “afgepakt” van je, maar niemand wilt dat, ik ook niet ook al zet ik soms vraagtekens of jij de zaken wel goed doet, maar dat heb ik losgelaten. Doe het echter dan ook niet bij mij, pak ze ook niet van mij af.
Ik wil niets anders dan meer betrokkenheid bij de kinderen en of je dat een co-ouderschap wilt noemen of een uitgebreide omgangsregeling, het maakt mij niets uit en het is ook niet bedoeld om de alimentatie of kinderbijslag te verminderen, het gaat mij puur en enkel om meer betrokken te zijn of worden bij de kinderen en in de toekomst naar een situatie te gaan dat zij vrij zijn om jou of mij te verblijven, dat het zelfs zo moet zijn dat als jij of ik een verplichting hebt de ander de kinderen naar sport kan brengen of de zorg heeft.
Laat mij alsjeblieft toe in het leven van onze kinderen, ik wens me niet meer met jou te willen bemoeien, daar gaat het me ook niet om. Maar wees bereid om in te zien dat de kinderen ons nodig hebben en dan niet meer als partners maar als ouders, want dat zullen we tot onze dood blijven.
Ik hoop dat ik hiermee duidelijk ben.
Met vriendelijke groet,
J
Als ouders niet willen dat hun kinderen later eenzaam en alleen achterblijven
met een schuldgevoel hechtingproblematiek en een gevoel niet belangrijk te
Zijn voor hen en de wereld. Dan wordt t hoog tijd dat ze samen de klus om je kinderen liefdevol groot te brengen gaan afmaken. Eenmaal gekozen voor kinderen in een huwelijk samen dan ook deze samen grootbrengen.geen geouwehoer.
neem verantwoordelijkheid voor de kinderen. Het zijn geen objecten die je aan de kant zet omdat t niet meer in jou plaatje past. Blijkbaar zijn er heel veel ouders die verliefd t huwelijk ingaan met hoge verwachtingen van elkaar en een sprookjesachtige toekomst tegemoet zien wanneer ze elkaar het ja woord geven. Een relatie is gebasseerd op wederzijds respect en vertrouwen, ook na de scheiding kun je deze nog met elkaar delen, maar niet in t belang van jezelf, maar in t belang van de kinderen. Dus of pietje of marietje nu vreemd is gegaan of niet, verliefd op een ander is geworden, weet ik veel wat gedaan heeft wat jou vertrouwen heeft geschaad en het respect heeft weggenomen voor elkaar, bij de kinderen speelt dat geen rol en dat mag ook niet zo zijn. Maar toch weten ouders op de 1 of andere manier hun kinderen hierin te betrekken op een subtiele achterbakse manier. Anders zou t woord vechtscheiding geen betekenis hebben en zou er geen verdriet ontstaan bij het kind. Kinderen kijken helemaal niet naar meningsverschillen van ouders ook hebben ze geen benul van dat geouwehoer over hoe het allemaal zou moeten in de opvoeding. Het enige waar ze waarde aan hechten is de hechting zelf die ze met beide ouders hebben. De band in stand houden dat is voor hen belangrijk. Helaas ben ik een persoon geworden waarbij het nooit meer goed is gekomen omdat ik een kind uit een vechtscheiding was. Ik ben eenzaam, kan geen hechting meer maken althans dat durf ik niet meer omdat ik steeds verlaten werd, mijn ouders zelf hebben zich ook van mij gescheiden omdat ze beiden opnieuw begonnen zijn met een nieuwe partner, ( ik paste niet meer in hun plaatje omdat ik ze met mijn aanwezigheid op de wereld herinnerde aan hun ongelukkige huwelijk samen.) Ik weet dat ik niet schuldig ben aan alles, maar gevoelens van schuld is wat er helaas over is gebleven. Dus weten en voelen zijn twee heel verschillende dingen. Ik kan heel af en toe de bevrijding vinden van schuldgevoel maar daar moet ik enorm mn best voor doen door te analyseren en proberen los te laten door middel van meditatieoefeningen.
als die bevrijding er is ben ik een moment gelukkig. Het ongelukkige overheerst al 34 jaar. Ik ben er nooit meer bovenop gekomen.hoewel ik enorm mn best heb gedaan met therapie e.d. ik ben een wajonger geworden, en ja hoe kan het ook anders, dat heeft de afscheiding in de maatschappij ook groter gemaakt. Uiteindelijk is iedereen van mij gescheiden, en dat heb ik geaccepteerd daar leef ik mee ik zou niet weten hoe dat nog te veranderen. Want hoe vreemd dit ook klinkt elk mens wat ik tegenkom waar ik naar verlang me aan hen te hechten of een band mee zou willen krijgen heeft wensen en doelen voor persoonlijk geluk, en mijn verleden beinvloedt en kleurt mijn heden, vanuit schuldgevoel naar deze mensen toe, ik ben altijd bang dat ik hun geluk in de weg sta en ik handel dan automatisch door hen uit de weg te gaan.
Hallo J.
Wat ben ik ontzettend blij voor je dat je je dochter sinds 4 maanden heb gezien en vastgehouden. Het moet een enorm gevoel zijn geweest voor je en hopelijk ook voor je dochter. Ik ben min of meer jaloers op je.
ik blijf toch erg benieuwd wat jouw ex heeft doen beseffen dat dit beter is voor de kinderen. Ik heb een strijd gevoerd met bjz en de raad voor de kinderbescherming.
Ook daar wordt nog steeds de moeder en kind als slachtoffer gezien en de vader als de agressor. Ik heb een buitengewone mooie proefomgang gehad, kinderen blij en een goed sfeer. Deze medewerking heeft geleid dat ik mijn kinderen helemaal niet meer zie. Voor de kinderen zeer verwarrend: eerst een mooi contact moment en dan zonder opgave van reden (voor de kinderen) zien de kinderen hun vader nooit meer. Hoe verwarrend moet dat voor ze zijn?
Ik hoop zo voor je dat je de andere kinderen ook te zien krijgt. Veel succes.
Beste Bernd,
Dank je voor je steun en waarom zou je niet jouw verhaal mogen uiten ?
Of het aan de brief ligt of aan de angst van mijn aanstaande ex om de kinderen te kunnen verliezen (kinderbescherming en jeugdzorg zitten er boven op), afgelopen weekend heb ik sinds 4 maanden mijn dochter gezien, gesproken en geknuffeld.
Mijn aanstaande ex lijkt opeens open te staan voor overleg en het gevecht lijkt gestaakt.
Beste J.
Ik heb jouw bericht talloze malen opnieuw gelezen. Ik heb veel respect voor
de manier waarop jij deze brief aan je ex schreef. Ik zou het niet kunnen. Ik vind het schrijnend om te lezen hou je jouw ex ‘smeekt’ de kinderen te mogen zien. Het lijkt of de moeder alle rechten heeft en aan jouw een gunst mag uitdelen, namelijk het zien van je eigen kinderen. Veel ex-en kijken slechts naar hun eigen belang en gaan over de rug van de kinderen.
Zelf zit ik al 3 jaar in een vechtscheiding en zie mijn jonge kinderen al 2,5 jaar niet meer, terwijl ze vlak in de buurt wonen. De ex kan zodanig macht uitoefenen (over de ruggen van de kinderen). Om inzicht te krijgen in dit ‘vrouwelijke systeem’, rechtssysteem en maatschappelijke systeem kan ik je van harte aanbevelen het boek ‘de afwezige vader bestaat niet’ te lezen. Mij heeft dat boek alle inzichten gegeven om dieper liggende oorzaken te doorgronden…en ik moet zeggen, je wordt er niet vrolijk van. Zoals ik al eerder schreef gebruiken veel ex-en de kinderen als een tool of stuk machtsgereedschap. Dat de kinderen hierdoor (grote) schade oplopen vinden ze minder belangrijk. Ik heb er voor gekozen deze tool uit handen van mijn ex te nemen en heb gekozen voor de zogenaamde ‘koninklijke weg’. Het is een groot en pijnlijk offer maar mijn ex kan mij met niets meer treffen. Ik heb er voor gekozen mijn leven niet laten verzieken en weg te kwijnen van verdriet en pijn. Ik wacht niet meer op mijn jonge kinderen. Ik zie het wel in de toekomst. Ondertussen heb ik wel een dossier van anderhalve meter dik waar alles tot in de kleinste details is vastgelegd. In dit dossier is te lezen dat ik er werkelijk alles aan gedaan heb om mijn kinderen weer te zien en dat is niet gelukt. Indien mijn kinderen, als ze mij ooit zouden willen ontmoeten, kunnen ze de beschikking krijgen over het dossier, waarin tevens staat dat mijn ex mij beschuldigd van ontucht. Er werden allerlei onredelijke voorwaarden aan gesteld, waaraan ik niet kon voldoen.
Maar goed…tijdens dit schrijven merk ik dat ik mijn verhaal doe. Ik wil je laten weten dat je niet alleen bent, er zijn vele vaders die in het zelfde schuitje zitten. De enige adviezen die ik kan geven is vooral het boek te lezen en een keuze te maken of je de rest van je liever met pijn en verdriet wilt leven óf je erbij neer te leggen en je eigen leven te leven, hoe pijnlijk en moeilijk dat in het begin ook is.
Je laatste opmerking staat als een paal boven water. De kinderen hebben beide ouders nodig. Dat weten de kinderen, de vele (wachtende) vaders en sommige moeders.
Er zijn echter veel rancuneuze ouders die via het weghouden macht proberen uit te oefenen. Zelf ga ik daar niet (meer) in mee en ga verder met mijn eigen leven, hoeveel ik ook van mijn kinderen hou en ze mis. Maar…ik moet aan mij zelf denken.
Ik wens je in de toekomst veel sterkte en wijsheid en hoop dat je ex inziet dat jij slechts in het belang van de kinderen handelt. Ooit zullen jouw kinderen dit schrijven lezen en waarderen wat je schreef, en zal het effect van deze brief groter zijn dan je zelf kon vermoeden..
Hallo j.
Een mooie en duidelijke brief! Ik hoop dat deze brief een (eerste) stap is om er samen uit te komen, elkaar te respecteren voor de kinderen. Een kind wil niet kiezen, een kind wil beide ouders bij een voorstelling, een wedstrijd of diploma uitreiking…
Ik vind het goed dat je duidelijk aan geeft hoe je de dingen graag zou willen zien. Dat je een rol wil spelen in het leven van je kinderen. Een betrokken vader. En dat je voorstelt het verleden te laten rusten. Ik denk dat je gelijk hebt. Het helpt niet om oude koeien uit de sloot te halen. Iedereen maakt fouten. Het gaat om het heden. Wat je van je fouten geleerd hebt en dat je het nu anders doet.
Groeten Evi