Christina (46 jaar) in Vragen van ouders
Inspanning voor stiefdochter
Hoe lang moet je als stiefmoeder energie blijven stoppen in het contact met een stiefdochter? Stiefdochter heeft te kennen gegeven mij niet uit te kunnen staan en draait alles om wat ik goed bedoel.
Stiefdochter is inmiddels 21 en ik ben als 9 jaar samen met haar vader waarvan 4 jaar getrouwd.
Beste M,
Ik hoop dat de scheiding het ergste is wat je mee hoeft te maken in het leven.
Als ervaringsdeskundige weet ik dat de mal van je eigen ervaring niet altijd past op die van een ander.
Succes!
Groet,
Christina
Beste Cristina,
Ik lees veel emotie in je verhaal, wat ik me voor kan stellen als je al zoveel jaar in een nare situatie zit. Je schrijft dat kinderen ‘door moeten gaan, ookal doet het pijn” en niet in de slachtofferrol moeten blijven zitten. Ik denk zelf dat het niet een kwestie is van in de slachtofferrol blijven zitten. Ik denk dat het gaat om het gedwongen voelen van het moeten accepteren van een nieuwe werkelijkheid, waar je als kind zelf niet voor kiest.
Ongeacht de leeftijd , een kind blijft een kind, en als kind ben je absoluut NIET verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Dat is niet de taak van het kind. Het kind heeft als enige taak om kind te zijn. Het is nergens anders verantwoordelijk voor in de relatie met de ouders, kind is kind, simple as that. Het kind heeft recht op het verdriet van het veranderende systeem. ( Als het er MAG zijn , wordt het vanzelf klein).
Het is de taak van de biologische ouder ( in dit geval jouw man ) om duidelijk te maken aan zijn dochter dat jij een plek in zijn leven hebt, en om jou die plek te geven, ongeacht of jouw stiefdochter dat al kan. Als jouw man jou echt je plek geeft, dan gaat je stiefdochter dat vanzelf ook doen. Maar dat kan inderdaad een tijd duren. En dat zou oké moeten zijn, een scheiding is niet niks.
Ik hoop dat je de emotie wat kan laten bezinken en wanneer je de emotie van het verhaal los kunt maken je meer rust hebt mbt de situatie. Je benoemd dat jij geen zin meer hebt om het pispaaltje van het huwelijk van je man te zijn, dat is een positie die je zelf , geheel vrijwillig, in neemt, en waar je als het goed is ja tegen gezegd hebt. Jij hebt gekozen voor een man met kind. Het stiefkind heeft nergens voor gekozen. Gun het de tijd.
met vriendelijke groet,
M
Beste allen,
Een stiefmoeder is ook maar een mens. Mensen kunnen kunnen helaas niet kiezen voor situaties. Zo is het ook niet dat ouders kiezen voor een scheiding. Ook niet de ouder die het initiatief neemt om de knoop van de scheiding door te hakken. Mensen trouwen niet om te scheiden en kinderen worden niet geboren om later niet bij hun beide ouders te wonen. Situaties veranderen en mensen veranderen mee.
Het is al een geluk op zich als je een warm thuis hebt en ouders die van je houden, of die nu bij elkaar wonen of niet. Ouders die aandacht hebben voor je, naar je luisteren en er voor je willen zijn door dik en dun.
Ik vind het nog meer geluk als er behalve die ouders nog meer mensen in je leven zijn die er voor je willen zijn als je dat nodig hebt en die zelfs bereid zijn van je te gaan
houden. bv stiefouders.
Er is een tijd van verdriet doordat situaties veranderen en een tijd van rouw. Er is ook een moment van realistisch zijn en doorgaan en kijken naar wat je hebt en niet meer om te kijken naar wat je verloren hebt.
Ik vind het dan ook de taak van begeleiders van gescheiden kinderen die kinderen te helpen realistisch te zijn en door te gaan. Ook als je je nog verdrietig voelt. Het heeft geen zin om jaren in een slachtofferrol te blijven zitten en te blijven verlangen naar toen.
Ook stiefouders kiezen niet voor weerbarstige stiefkinderen. Het is een situatie waarin je terecht komt vaak ook na een zware periode van scheiden. Ik kan dan ook uit eigen ervaring zeggen dat ik na ruim 7 jaar geen energie meer heb nog langer het pispaaltje te zijn van de scheiding van mijn man.
Als ouders heb je de taak je kinderen voorop te stellen in een scheiding. Kinderen hebben ook de taak ouders het geluk te gunnen, want dat werkt alleen maar positief naar hun eigen geluk, de relatie met hun ouders en de algehele sfeer.
Het is niet makkelijk, maar als iedereen een positieve en open instelling zou hebben zou het leven na een scheiding zo veel leuker kunnen kunnen zijn.
Helaas valt er in het leven niet altijd te kiezen, het leven is niet maakbaar. Het komt mij als verwend over dat er een idee leeft dat je kan kiezen of je je wel of niet gedraagt tov de vrouw van je vader. Ik voel me geschoffeerd door mijn stiefdochter. ik hoef geen dankbaarheid, wel eerlijkheid. Geen scheinheiligheid, als “er is iets, maar ik zeg het niet.”
Kinderen, in dit geval jonge volwassenen moeten zich ook realiseren dat je ook over een grens kan gaan en dat stiefouders geen CD’s zijn die je uit het rek haalt als je ze nodig hebt.
(Beste M ik ben al in therapie geweest en ook familie opstelling is mij bekend. Bovenstaande is mijn conclusie en antwoord op je schrijven)
Christina
Beste Stiefmama,
als ervaringsdeskundige met een samengesteld gezin, zowel aan moeder als aan vaders kant na de scheiding , voelde ik de behoefte om te reageren op je hulpvraag. Het is goed om ervan bewust te zijn dat wanneer er iets bij komt in het ‘systeem’ van herkomst, het hele systeem verandert. Dit is een verandering waar je als kind natuurlijk niet om vraagt. Want ook al weet je dat je ouders niet meer samen willen zijn, en snap je de gevolgen daarvan, diep van binnen heb je altijd je ‘kleine ik’ die het liefste het systeem van herkomst in balans wil houden.
Het niet accepteren van een stiefouder heeft niets met jou als persoon te maken. Je bent helaas degene die de klappen vangt die te maken hebben met de frustratie dat het systeem ‘ongevraagd’ verandert. Ben je ervan bewust dat het enige wat jij kunt doen is om jouw plek te pakken binnen het ‘nieuwe’ systeem. Cognitief snappen kinderen dat je er niet bent om de plek van de biologische moeder over te nemen, maar gevoelsmatig is het heel complex. En dit toe geven is lastig.
De rol van stiefouder is een ondankbare rol. Je vangt in de meeste gevallen de klappen van de frustraties dat het systeem veranderd. En je bent wel betrokken bij het kind maar hebt er in principe geen invloed op want je hoort er biologisch gezien nou eenmaal niet bij.
Het enige wat je kunt doen is duidelijk maken dat jij jouw kant van de relatie wel doet. Jij bent er, en je stiefkind moet zelf aanhaken, doet ze dat niet dan is dat haar keuze.
Ik heb zelf veel gehad aan het boek: de kracht van de kwetsbaarheid, waar ook een stukje in staat over bezield ouderschap. Ook zou het kunnen helpen om een familie opstelling te doen. Trudy Hommel ( http://www.trudyhommel.nl/ ) is een goede systeem therapeute. Een opstelling zou je inzicht kunnen geven in het proces met je stiefdochter, waarin je misschien wat meer handvaten voor de toekomst kunt bekrachtigen.
Succes met alles!
Met vriendelijke groet,
M
Dank voor jullie antwoord. Het geeft mij iig steun om het te laten voor wat het nu is. Het heeft mij ontzettend verdriet gedaan om te horen en te voelen dat ik niet geaccepteerd word. (Ze heeft dat een maand of drie geleden laten weten, Bob maar ook al een jaar of 5 geleden in een mailtje)
Ik heb al zo vaak geprobeerd te praten met haar wanneer ik voelde dat er weer een irritatie was of dat ze me niet wilde groeten. Het antwoord was steeds ” er is niets” of “ik ben me er niet van bewust” Dat voelt als trekken aan een dood paard. Maar ik voel me ook een zeurpiet worden, iemand die steeds vraagt wat is er? En dan is er steeds niets. Ik kan echt met m’n hand op m’n hart zeggen dat ik oprecht niet weet wat ik fout heb gedaan.
Het gaat niet eens zo zeer om mij, ik het ook eigen kinderen met wie ik een hechte band heb, maar veel meer om haar vader. Ik zie dat het hem ook heel verdrietig maakt en dat raakt mij ook.
Jullie antwoord geeft mij rust. Ik laat het zo.
Beste Christina,
Bedankt voor uw berichtje, ergens herken ik mij in uw verhaal. In de tien jaar dat mijn ouders zijn gescheiden (omdat hij een relatie had met een collega, die nu zijn vrouw is) heb ik pas afgelopen december voor het eerst kennis gemaakt met haar. Al vanaf het begin wilde ze overal bij zijn wanneer ik met mijn vader had afgesproken. Van mij hoefde dit toen niet. Ik heb op de jaren heen veel verschillende gedachtes over haar gehad, eerst was zij in mijn ogen de vrouw die mijn vader van ons af pakte, toen werd ze de vrouw die wist wat ze wilde en dat heeft gekregen, en nu hoop ik gewoon dat mijn vader gelukkig is. Het heeft dan misschien tien jaar geduurd, maar dat was de tijd die ik nodig had en wat mij betreft is het nu goed.
Zij heeft altijd aangegeven dat ze contact wilde en heeft mij toch de vrijheid gegeven om zelf te beslissen wanneer dit uiteindelijk gebeurde. Ik denk dan ook dat u uw stiefdochter nu de vrijheid moet geven om zichzelf en haar gedachtes te ontwikkelen en dat zij dan vanzelf naar u toekomt wanneer dat voor haar goed voelt.
Hoi Christine,
Wat jammer om te horen dat ondanks alle energie die je in de relatie stopt het contact tussen jou en jouw stiefdochter niet lekker verloopt.
Ik zou het als ik jou was zeker niet opgeven. Maar misschien is het wel beter om het een beetje te laten rusten.
Ik weet niet hoe oud je stiefdochter is maar als ik terug kijk naar mezelf had ik ook periodes dat ik wat meer tegendraads was (vooral in de puberteit). En dan kan je vaak als kind weinig hebben, vooral niet van stiefouders.
Ik bewonder het erg dat je het blijft proberen en ik zou haar als ik jou was ook nog steeds het gevoel blijven geven dat je haar respecteert en dat ze bij jou terecht kan wanneer nodig. Maar soms is het ook beter om het iets te laten rusten. Jij hebt je best gedaan, laat haar het initiatief nemen. Ze komt vanzelf wel zolang ze het gevoel heeft dat ze bij jouw terecht kan.
Succes
Groetjes Evi
Goedendag Christina,
Spijtig om dat te horen. Een ding is mij nog niet compleet duidelijk. Wanneer heeft ze gezegd je niet te kunnen uitstaan?
Om je vraag specifieker te beantwoorden heb ik die gegeven nodig. Voor nu kan ik alleen zeggen, ga door met proberen. Niet geschoten altijd mis… Ook al heb je het vaker geprobeerd.
Ik wacht op je antwoord.
Succes en nog fijne feestdagen,
Bob