Lieve allemaal,

Ik ben een vader van 2 jongens van 5 en 8 jaar oud. Mijn vriendin heeft een paar weken terug aangegeven dat zij echt niet verder met mij wil doordat zij door mij gemaakte fouten in het verleden niet kan vergeven en daardoor het vertrouwen mist in onze toekomst samen. We hebben (en zeker zij) er hard aan gewerkt om toch voor onze droom te blijven gaan en samen te blijven. Het hebben van kinderen heeft hier natuurlijk een erg grote rol in gespeeld. Pijnlijk om te constateren dat het helaas niet gelukt is. Ze zeggen weleens spijt komt na de zonde en geloof me dat is zeker hoe ik er nu naar kijk.

Maar goed, het volgende;

Ik ben de afgelopen jaren door omstandigheden de primaire opvoeder geweest binnen het gezin. Mijn vriendin heeft een geweldig leuke baan en ik was en ben jammer genoeg nog steeds werkloos. Natuurlijk kijkt mijn vriendin hier anders tegenaan maar daar wil ik het nu niet over hebben want ondanks alle pijn en verdriet welke ik nu ervaar ben ik er trots op dat zij de moeder van mijn kinderen is.

Maar nu in mijn ogen mijn hele leven op losse schroeven staat en de toekomst voor mij 1 zwart gat is balanceer ik op heel verschillende gedachten over hoe de toekomst eruit komt te zien. Mijn kinderen spelen hierin een grote rol. Het liefst zou ik ze nog elke dag in bed stoppen, voorlezen naar en van school halen, mee naar sport en op de hoogte zijn van elk voor hen belangrijk issue in hun leven. De wetenschap dat dit in de toekomst niet meer kan en op zijn zachtst gezegd er anders uit komt te zien is voor mij nu een ondraaglijk gegeven. Het doet zoveel pijn en verdriet dat ik nu echt niet meer weet wat ik wil. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe mijn toekomstige woon en werksituatie eruit gaat zien en hoe ik dat kan gaan combineren met de kinderen. Ik heb namenlijk heel lang in de hulpverlening gewerkt maar kom nu in de huidige situatie niet meer aan de slag. We hebben verder geen ruime financiele middelen om een ideale situatie te creeeren.

Dit leidt ertoe dat ik nu overweeg om in het buitenland mijn heil te gaan zoeken en kijken of ik daar aan de slag kan gaan. Dit klinkt natuurlijk heel erg egoistisch naar de kinderen en toekomstige ex-partner toe maar de wetenschap van de pijn en verdriet in de toekomst die nog komen gaat vind ik nu al ondraaglijk. Natuurlijk zou ik heel graag voor co-ouderschap gaan maar ik wil zo graag weg uit de omgeving waar ik nu verkeer. In 1 of ander dorp waar we op een of andere manier verzeild zijn geraakt en ik dagelijks met dat wat niet gelukt is wordt geconfronteerd.

Het is allemaal zo verwarrrend en beangstigend dat ik ergens in mijn persoonlijkheid krijg om dan zelf destructief aan de slag te gaan, wetende dat dit niet goed is maar het is allemaal zo ondraaglijk. Ik zeg dan bijv tegen mezelf er is toch Skype enzo dat ik contact met ze kan blijven houden en om de paar weken terugvliegen moet dan ook een optie kunnen zijn met de huidige vliegprijzen.

Aan de andere kant schuurt dat nu natuurlijk verschrikkelijk met hoe ik naar deze dingen kijk als een ander dit zou overkomen.

Ik ben zo bang dat ik mijn kinderen teleur ga stellen en dat ik ga falen als ouder terwijl ik niets liever zou willen dat dit voorkomen kan worden. Mijn drang om nu weg te gaan heeft ook te maken met de situatie waarin ik de afgelopen jaren heb gezeten en mezelf zo vast voel zitten. Ook schaam ik me dat het allemaal niet gelukt is en dit straks nog aan mijn kinderen moet gaan vertellen.

Ik gun mijn vriendin alle geluk van de wereld maar aan de andere kant ben ik boos en teleurgesteld dat we nu in deze situatie zijn terecht gekomen. Wel weet ik dat ik haar zoveel verdriet heb gedaan wat ik in haar ogen niet meer goed kan maken dat ik haar moet loslaten zodat iig zij gelukkiger wordt en ook heeft verdiend.

Ik hoop dat jullie mij met jullie ervaringen verder op weg kunnen helpen om in de toekomst de juiste beslissingen te nemen.

Bij voorbaat dank..