Eva (51 jaar) in Vragen van ouders
Geld
Zeven jaar geleden zijn we gescheiden. We hebben twee jaar gedaan (veel gesteggel over de alimentatie) over het echtscheidingsconvenant. Toen het convenant klaar was, ben ik samen met onze twee kinderen verhuisd naar een andere woonplaats. Nieuw begin, nieuw leven, convenant naleven en rust, dacht ik. Dus niet. Mijn ex-man begon de gemaakte afspraak over partneralimentatie opnieuw ter discussie te stellen. Opnieuw veel geruzie over en weer, mijn ex startte een rechtszaak, na 1,5 jaar eindelijk weer duidelijkheid; nieuwe afspraken gemaakt, en weer rust, dacht ik. Dus niet. Omdat de fiscale regels over kinderalimentatie per 1 jan. 2015 zijn gewijzigd (niet langer fiscaal aftrekbaar voor mijn ex) begon mijn ex eind vorig jaar al te klagen en een gesprek over verlaging van de kinderalimentatie te eisen.
Feitelijk zijn we dus sinds 2008 al aan het ruziën over geld, en dat vreet aan mij. Ik leid eronder. Ik voed de kinderen in mijn eentje op, mijn ex heeft een omgangsregeling (1x per 14 dagen een weekend). Hij verdient uitstekend, heeft een riant salaris. Ik verdien niet veel, wil graag meer werken of een betere baan, maar het lukt me niet echt. Ik heb wel eens tijdelijk een kleine baan erbij, maar dit loopt weer telkens af. Het lukt me nauwelijks om rond te komen,en ik lig elke keer wakker van de dreigende claims van mijn ex. Hij wil elke mogelijke financiële verbetering aan mijn kant meteen gaan berekenen en dit op de alimentatie in mindering brengen. Hij heeft voldoende draagkracht, maar kan het simpelweg niet accepteren dat hij ruim 100 euro per maand zou moeten inleveren.
We zijn nu al zeven jaar aan het vechten om geld, omdat hij telkens terugkomt op de alimentatie. Het vreet energie, ik heb slapeloze nachten en veel stress.
Het erge is dat dit een goede verstandhouding met mijn ex volledig in de weg staat, en dat maakt me intens verdrietig. Want dat heeft uiteraard effect op onze kinderen.
Mijn ex claimt alweer met allerlei procedures als ik niet inga op zijn eisen. Hij gaat ervan uit dat de nieuwe fiscale regels voor mij veel voordeliger uitpakken maar dat is nog maar de vraag. Hij gunt mij geen cent extra.
Ik kan het echt niet meer aan. Moet ik maar toegeven aan zijn eisen, ook al heb ik het geld hard voor de kinderen en mij nodig? Hoe moet ik hier nu mee omgaan, ook naar onze kinderen? Ik ben echt radeloos. Constant ruzie over geld, terwijl ik zo graag anders wil. Voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf.
Hoi eva,
Wat een vervelende situatie, zeker als je ex elke euro eigenlijk bij zichzelf wil houden.
Ik zou niet ingaan op zijn eisen, en per direct een advocaat inschakelen, als je onder een bepaald bedrag zit kosten deze helemaal niet veel, betaal je een klein bedrag en hun rgelen alles. OOk ik ben gescheiden en heb een fors bedrag aan alimentatie voor 2 kinderen als ik andere gescheiden mensen hoor, maar goed hij verdient er naar, hij kon zelfs nog het dubbele missen, maar ik wil hem niet het vel over de oren trekken. mijn ervaring met mijn ex is dat het meer schreeuwen is als dat die werkelijk wat doet, ben er inmiddels ook heel simpel in geworden schakel maar een advocaat in dan hoor ik het wel, ga vooral zelf die discussie niet aan want voor je het weet wordt er van alles bijgehaald en wordt jij in en in verdrietig.
Als die weer begint gewoon zeggen ik hoor wel van je advocaat en verder niets doen, schakel op voorhand zelf een advocaat in vraag wat je eigen rechten zeijn zodat je sterker in je schoenen staat en misschien is een onderbouwd antwoord terug kan geven. hou voor jezelf je uitgaven patroon bij en je inkomsten, als jij kan aantonen dat je het bedrag wat je nu krijgt echt nodig hebt en misschien zelfs meer, dan heeft hij weinig om op te staan.
Nu ik dit opschrijf, kun je altijd tegenspreken en zeggen van ik kan het niet missen heb zelfs te weinig dus we kunnen het bedrag inderdaad aanpassen en verhogen. misschien helpt het en houd die zich weer even rustig.
Maar voor je eigen rust ga er niet teveel op in, zeker niet op zijn eisen, die zijn bepaald door een rechter en niet door hem, en schakel een derde partij in.
succes.
groetjes Yvonne
Beste Eva,
Dank voor je bericht. Het leest weg als een hectische situatie waarin je nu zit (en afgelopen in hebt gezeten). Gedurende de scheiding van mijn ouders (inmiddels alweer een paar jaar achter ons) heb ik wel het nodige meekregen rondom het betalen van bepaalde activiteiten en ook over andere financiële kwesties. Tijdens die periode heb ik mij bewust zoveel mogelijk onthouden aan dit alles. Desalnietemin wil ik wel graag input geven. Mijn eerste vraag aan jou is: weet je het waarom je ex-man keer op keer zijn geld liever bij zich houdt? Wat zijn zijn drijfveren, zeker kijkende naar zijn recente statement om er weer een procedure aan vast te knopen? Heeft hij een dusdanig bestedingspatroon dat honderd euro – om wat voor reden dan ook – niet gemist kan worden? Uit mijn ervaring weet ik namelijk dat ex-partners veel kunnen schreeuwen tegen elkaar, maar dat de onderbouwing hiervan mist. Ik zou in ieder geval niet over je heen laten lopen, zeker niet gezien het feit dat – naar wat ik lees – hij een goed salaris heeft en jij krapper bij kas zit. Net als je ex-man mag jij er ook wezen en ben jij ook onderdeel van de situatie (hoewel ik me kan voorstellen dat het soms anders lijkt).
Let wel dat je een dit gesprek zoveel mogelijk buiten je kinderen om doet. Ook kun je natuurlijk schriftelijk contact onderhouden, maar dan is het een mindere stok achter deur voor een reactie. Ook als je ervoor kiest om het niet aan je partner te vragen is het belangrijk dat je kinderen zoveel mogelijk buiten schot blijven. Zorg dat het contact met je ex-man buiten de kinderen omgaat. Als er spanning optreed omdat je kinderen willen weten wat er aan de hand is, zou je kunnen aangeven dat er een discussie is over geld. Hierbij is het beter om dan ook niet in te gaan in de details.
Voor nu heel veel succes 🙂
Take care,
Beau
Beste Eva,
Wat een moeilijke situatie voor je. Als ‘kind’ (23) van gescheiden ouders herken ik dit enorm: geldzaken. Mijn vader is ook al jaren van mening dat hij teveel moet inleveren. Mijn moeder werkt zich rot om rond te komen, tegelijkertijd het huishouden te doen voor twee jongens van 19 en 23 én ook nog eens bijna dagelijks mijn opa met dementie te bezoeken in het verpleeghuis.
Het maakt haar ook nog steeds verdrietig dat de verstandhouding met mijn vader enorm is afgezwakt. Als ze contact hebben, gaat het bijna alleen maar over geld. Alimentatie is niet meer aan de orde omdat mijn broertje geen 18 meer is, maar hij moet wel een bedrag overmaken voor bepaalde tijd sinds de scheiding. Mijn moeder kan anders simpelweg niet rondkomen, omdat de kosten door ons twee erbij hoger zijn dan wanneer ze alleen zou wonen.
Ik vind het moeilijk om je een gericht advies te geven, omdat elke situatie weer anders is en omdat ik zelf geen ouder ben. Wel heb ik veel ervaring in deze kwestie dankzij gesprekken met zowel mijn moeder als mijn vader. Ook zij komen er nog steeds niet uit. Mijn moeder is inmiddels wat ‘harder’ geworden, simpelweg omdat ze het anders niet zou redden in huis. Ze stelt zelf ook meer eisen en als er een advocaat bij moet komen -voor de zoveelste keer- dan is dat helaas niet anders.
Soms is dat nodig, omdat je er samen niet uitkomt. Dat is zeer, zeer bedroevend en vervelend. Voor jou, maar ook voor de kinderen. Toch is dat soms de enige oplossing om uiteindelijk tot rust te komen en afspraken via de rechter te maken. Mijn moeder en vader probeerden het jaren lang met elkaar, zonder een derde partij, maar dat is gewoon niet gelukt. Ze kwamen er niet uit en zagen geen andere oplossing.
Als ik dit zo opschrijf, doet dat me weer een beetje verdriet. Maar ik weet inmiddels hoe het kan gaan, dat mijn ouders er niet meer samen uit kunnen komen. Treurig, maar de keiharde waarheid. En dan ben ik blij dat er advocaten en juristen bestaan die objectief deze kwesties bekijken;-)
Je mag altijd terugkomen bij me met vragen, Eva. Hopelijk heb je iets aan mijn antwoord.
Liefs,
Yannick