Anneke (51 jaar) in Vragen van ouders
Een beetje bang
Hallo,
Ik heb een dochter van 11 en leef sinds 2 jaar apart van haar vader. De ene week woont ze bij mij, de andere week bij hem.
Sinds kort (ongeveer 2 maanden) heeft hij een nieuwe vriendin, die ook kinderen heeft: een jongen van 13 en een meisje van 11. Mijn dochter heeft de nieuwe vriendin 2 weken geleden ontmoet. Afgelopen zaterdag hebben ze met z’n allen gegeten. Aanstaande zaterdag komen de nieuwe vriendin en haar kinderen bij mijn ex en dochter logeren.
Mijn dochter vindt dit allemaal erg leuk. Ze is tegen mij nogal onaardig; ze wil heel graag bij haar vader zijn (hij woont in ons oude huis) en negeert me af en toe en is kortaf bij begroetingen.
Misschien komt het erg kinderachtig over, maar ik word er erg verdrietig van. Ik gun haar echt het beste, maar wil ook graag dat ze het fijn vindt om mij te zien en bij me te zijn. Ik ben volgens mij eerder een (te) aardige dan een onaardige moeder en heb geen ruzie met mijn ex. Wel is het zo dat ik weinig geld ter beschikking heb en mijn ex behoorlijk veel. Mijn dochter is nogal materialistisch ingesteld. Daarnaast is ze altijd erg enthousiast als ze nieuwe mensen leert kennen. Daarmee kan ik het wel een beetje relativeren, maar toch ben ik bang om haar kwijt te raken…
Hebben jullie misschien een idee hoe ik het beste kan reageren of wat ik kan doen?
Alvast veel dank!
Hartelijke groet, Anneke
Het is hartstikke begrijpelijk dat je je zo voelt. Ik vind het knap dat je ondanks je eigen verdriet de situatie zo goed doorziet en relativeert en je dochter ook alles gunt.
Bij mij is een beetje hetzelfde aan de hand. Bij hun vader zijn mijn dochters op hun best, bij mij… eh… wat minder :-). (Ik hoor dat van meer gescheiden moeders, trouwens.)
Tegelijkertijd zie ik ook dat ze eigenlijk bij mij het meest hun gevoelens laten zien. Ik geef ze daar soms wel iets te veel ruimte voor, net zoals jij misschien doet (lees ik in je ‘ik ben soms te aardig’). Dat ze een keer hun boze bui uitleven op mij, begrijp ik, maar er zijn wel grenzen aan hoe onaardig ze tegen mij mogen doen (hoe lastig ik het soms ook vind om die grenzen aan te geven). Misschien is het voor jouw dochter ook wel een beetje zo. Hoe leuk de nieuwe situatie bij papa ook is, misschien is het ook wel heel spannend en ergens ook niet leuk (omdat ze haar vader moet gaan delen). Misschien wil ze dat daar niet laten zien en komt het er bij jou uit.
Ik ken je dochter natuurlijk niet, maar ik denk dat juist omdat je haar loslaat, je haar echt niet kwijt raakt. Sterkte!
Beste Anneke,
Wat kan ik goed begrijpen dat u zich zorgen maakt. Ik heb een poosje nagedacht over uw bericht, maar ik weet zo even niets. Ik denk dat het vooral afhangt van de tijd en de manier waarop u met haar omgaat of er veranderingen plaats zullen vinden. Persoonlijk was ik als kind ook best wel materialistisch ingesteld, net als andere kinderen van mijn leeftijd toen, maar tegenwoordig vind ik dat een stuk minder belangrijk. Daar is best wat tijd overheen gegaan. Terugkijkend naar mijn thuissituatie denk ik juist dat ik door de scheiding meer waarde ben gaan hechten aan banden met familie dan alleen waarde te hechten aan het hebben van bezittingen. Tuurlijk heb ik het weleens zo gespeeld dat ik tijdens het winkelen met mijn vader duurdere aanschaffen kreeg dan die ik zelf zou doen of wat ik aan mijn moeder zou vragen. Maar ook daar ben ik gelukkig overheen gegroeid.
Dat u al aangeeft dat ze enthousiast is wanneer ze nieuwe mensen leert kennen is naar mijn idee alleen maar een goed teken. En ik snap heel goed dat het voor een moeder moeilijk is om haar kleine meisje soms los te moeten laten. Het enige wat u kunt doen is er voor haar zijn, haar de veilige omgeving bieden waar zij haar verhaal kwijt kan als ze dit nodig heeft.
Ik vind het juist hartstikke goed dat u haar vrijlaat om deze nieuwe situatie te leren kennen. Daarnaast moet u het ook niet te persoonlijk opvatten als ze soms kortaf is bij begroetingen, daar was ik op die leeftijd (net in de pubertijd) ook een ster in en soms nog steeds. Maar dat betekende niet dat ik mijn moeder niet waardeerde, ik was gewoon drukker met mijn eigen leven.
Voor mijn gevoel doet u nu alles wat u kunt en, hoe lastig ook, zal de tijd het moeten leren.
Sterkte voor nu, maar ik weet zeker dat het goed komt!
Herken het maar al te goed,machteloosheid terwijl je haar zolief hebt….mijn dochter heeft ook nog s autisme,d dus voor haar was het ook nog eens beter om in het oudeljk huis te blijven bij vader, erg verdrietig, heb vertrouwen dat wat je ze hebt gegeven de eerste jaren zij haar weg terug vindtnaar jou het is haar levenspas, zegt niets over hoe n fantatische moder je werkelijk bent!