Fenna (33) in Vragen van ouders
Depressieve vader
Hallo allemaal,
Ongeveer 5 mnd geleden heeft mijn partner aangegeven de relatie te willen verbreken. We hebben een zoon van 5 en dochter van bijna 3 jaar oud. De afgelopen twee jaar hebben wij het als gezin heel moeilijk gehad omdat mijn nu ex-partner zwaar depressief was. Nadat de boel is geëscaleerd zijn we bij de huisarts beland en vanuit daar kon hij direct door naar de crisisdienst van de GGZ. Dit traject is naar mijn idee te vroeg gestopt en ik vind dat het nog steeds niet goed gaat. Daar staat hij anders in.
Van dit alles heb ik veel verdriet, de afgelopen twee jaar heb ik het gezin draaiend gehouden, mezelf weggecijferd. Onze kinderen geprobeerd hierdoorheen te loodsen. Een klap dat we nu uit elkaar gaan, een huwelijk was op komst. Het lukt hem niet ‘het gezinsleven’ en te voldoen aan het plaatje, hij is niet happy. We proberen nu alles zo goed mogelijk te regelen, er ligt een ouderschapsplan en mijn ex-partner heeft een huis gekocht in dezelfde straat schuin aan de overkant. Ik blijf met de kinderen in het huidige huis. Fijn dat papa dichtbij is voor de kids. Ze gaan daar om het weekend heen en 1x p week op een doordeweekse dag. Tussendoor is er ook contact mogelijk omdat hij zo dichtbij woont. Blijft feit dat ik last heb om mijn kids los te laten straks, ik gun hun het contact met hun vader, maar in zijn depressieve toestand kan hij soms amper voor zichzelf zorgen. Wel afgesproken dat als het niet gaat hij dit aangeeft. Het voelt niet fijn, hebben jullie tips??
Hoi Jelicia,
Dank je wel voor jou uitgebreide reactie en delen van hoe je dit hebt beleefd als kind. Dit geeft mij wel steun en heb ook wel het gevoel de kinderen goed te begeleiden op dit moment. We hebben de kinderen altijd verteld dat zij hier niks aan kunnen doen en ook nu met de scheiding dat het niet aan hun ligt. Ze nooit hoeven kiezen tussen papa en mama. En van allebei mogen houden. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders, maar heb het goede voorbeeld gehad. Zelf heb ik het moeilijk op dit moment omdat vader wisselend aangeeft hoe het gaat, nu is er niks meer aan de hand volgens hem, terwijl ik dat anders ervaar. Nogmaals dank. Fenna
Beste Fenna,
Bedankt voor je vraag op het forum, een hele lastige vraag waar ik ook echt even goed over na moest denken. Ik hoop dat ik je kan helpen met mijn ervaring:).
Mijn situatie was net wat anders, mijn moeder was depressief maar wij woonden bij haar en gingen om de week een weekend naar mijn vader. Eigenlijk merkte ik vroeger vrij weinig van mijn moeder en dat het anders was dan bij andere kinderen, voor mij was dit mijn thuis en mijn moeder. Pas toen ik ouder was (en het periodes ook slechter ging met haar, opnames en veel medicatie) realiseerde ik mij dat het niet helemaal gewoon was en ging ik mij veel zorgen maken om haar. Zoveel zorgen dat ik mijzelf vaak wegcijferde en het gevoel kreeg dat het mijn taak was om haar gelukkig te maken. Hierdoor raakte ik mijzelf best kwijt.
Wat ik in die periode het meeste heb gemist is gewoon iemand om mee te praten. Dat mijn vader bjvoorbeeld aan mij had gevraagd hoe het met mij ging en mij kon uitleggen dat wat er met haar aan de hand was niet mijn schuld of verantwoordelijkheid was. Of nog fijner zou zijn geweest; beide ouders die het er met mij over konden hebben zodat ik wist dat het oké was om over mijn gevoel te praten tegenover allebei mijn ouders.
Als ik jouw bericht lees, lees ik terug dat je een hele liefdevolle en zorgzame moeder bent. Je staat open voor het contact met hun vader en vraagt op ons forum hoe je hiermee het beste kan omgaan. Hiervoor heb ik echt heel veel respect en dit heb ik zelf dus heel erg gemist. Mijn grootste tip is dan ook om door te gaan hoe je het nu doet, je kinderen houden van hun vader en het is heel belangrijk dat ze hem blijven zien. Wel kun je, wanneer ze misschien wat ouder zijn, samen met hun vader en de kinderen in gesprek gaan over zijn depressie (misschien kan dat nu ook al met de oudste). Juist door het er samen over te kunnen hebben neem je het taboe weg en hebben ze niet het gevoel dat ze door hun loyaliteit het er niet over kunnen hebben. Het is oké om erover te praten en het is niet jouw schuld. Hun vader hoeft zich ook nergens voor te schamen want hij kan er niets aan doen, en jullie kinderen houden sowieso het meeste van jullie allebei!
Een laatste tip die ik heb is dat je ook even kan zoeken op KOPP. Hier kun je nog meer informatie en bijvoorbeeld boekjes voor jonge kinderen vinden over dit onderwerp. Ik hoop heel erg dat je iets aan mijn advies hebt gehad:).
Veel liefs,
Jelicia