Ik ben benieuwd wat jullie van onderstaande situatie vinden:

Ik heb een hele lieve stiefzoon van 16 jaar. Het is een hele gesloten knul, maar met een beetje geduld kom je soms wel bij hem binnen en verteld hij wel eens wat.
De laatste tijd loopt het contact tussen zijn vader en moeder niet helemaal soepel.
Zijn moeder wil niet overleggen, gooit de hoorn op de haak of loopt bij de deur weg.
Vader wil eigenlijk met moeder overleggen zijn kind te proberen te laten helpen in een hulpverleningstraject, zodat het een jonge wordt met een eigen mening en dit ook durft te uiten.

Een aantal weken geleden is zoonlief door zijn moeder voor straf de deur uitgezet en naar zijn vader gestuurd. De deur staat altijd open dat is geen probleem.
Vader wil eigenlijk graag weten wat voor ergs er gebeurd is, want een kind de deur uitzetten doe je toch niet zomaar.
Er komt alleen maar uit dat de maat vol is omdat hij nooit wat zegt en tussen de regels door hebben we begrepen dat hij met zijn vader in overleg moest over de hoogte van de alimentatie en eventuele bijdrage aan zijn opleiding. Dit laatste heect hij niet gedaan en wij hebben ook aangegeven dat hij, ook al is hij al 16 jaar, niet de financiële kwestie hoeft te bespreken maar dat zijn moeder dat hoort te doen.
Toen hij een dag bij zijn vader (ons) was heeft zijn moeder hebben via WhatsApp gevraagd toch weer snel terug te kome . Hij praatte ook niet echt met ons. Toen heeft zijn vader gevraagd of hij de berichtjes van zijn moeder gelezen, hieruit bleek dat ze erop aan drong dat hij snel terug kwam, maar haar nieuwe partner mocht niet weten dat zij contact met onze zoon had gezocht. Onze zoon gaf aan dat hij vaker dingen niet tegen bepaalde personen mag zeggen.
Zelf denk ik dat hier wel eens een heleboel van zijn onzekerheid vandaan kan komen. Misschien kan je soms beter niets zeggen dan kun je ook niet je mond voorbij praten en een soort verrader zijn voor je moeder.

Voor de situatie van het uit huis zetten, met letterlijk al zijn kleding, zijn er voor ons ook al hele vreemde dingen gebeurd. Wij willen geen kwaadspreken over zijn moeder, maar wij vinden het uiterst vreemd dat je moeder niet meegaat naar een diploma-uitreiking van je VMBO-diploma omdat ze geen oppas kan krijgen voor zijn jongere stiefbroertje (11 of 12 jaar) geboren uit de huidige relatie van zijn moeder.
Ook vinden wij het voor onze lieverd uiterst vervelend dat moeder alleen maar bij voetbalwedstrijden van zijn stiefbroertje gaat kijken en zelfs al moet het 1e team van zijn club uit en onze zoon moet thuis spelen gaan ze naar het 1e team kijken, terwijl de huidige man van zijn moeder helemaal niets met voetbal had tot voor 2 jaar terug.
Ik denk dat we op dit moment een heel gekwetst kind hebben dat door al deze dingen alleen maar verder in zijn schulp gaat kruipen.

Inmiddels heeft vader zijn moeder uitgenodigd eens samen te praten. Moeder heeft aangegeven dit niet te willen. Voor ons houdt het daar op.

Wat kunnen we het beste doen met onze (stief)zoon, zonder hem nog verder kapot te maken en slecht over zijn moeder te spreken. Maar wij voelen ook de pijn en zien dat hij ook niet gelukkig met de situatie is.

hoor graag jullie reacties. Ik ben erg benieuwd