Marielle (41) in Vragen van ouders
Communicatie
Ik ben Marielle, gescheiden na een moeizaam huwelijk waarin communicatie het grootste probleem was, heb twee kinderen: een van 11 en een van bijna 13. Ik doe enorm mijn best om goed te communiceren met mijn ex en de kinderen hierin zo min mogelijk te belasten en zet mezelf al vaak aan de kant in het belang van de kinderen. Maar ik merk dat me dat steeds meer stress geeft en het me soms ook niet meer lukt. Dochter wil eigenlijk ook niet meer naar vader toe en ik probeer al steeds naar hem te vertalen waarom ze zo boos is maar dat komt niet aan. Hij kan het op een of andere manier niet. Vader liet bijvoorbeeld niet weten dat hij een nieuwe vriendin had in januari, ik hoorde dat via de kinderen en moet op dat moment ook omgaan met mijn eigen emotie hierin omdat ik niet voorbereid ben. Dat gebeurde ook toen ze na de zomervakantie ineens bij hem is gaan wonen en ik dat ook weer via de kinderen hoorde. En eigenlijk gaat dat overal mee. Ik vraag steeds of hij belangrijke dingen met mij wil delen maar dat doet hij niet. Hij neemt eigenlijk weinig verantwoordelijkheid. Als ik namens de kinderen een mail stuur met wat ze mij vertellen dan gaat hij zich verantwoorden of dingen wegrelativeren en het enige wat ik kan doen is de kinderen hierin coachen. Afspraken maken wil hij niet. Ik voel me enorm machteloos. Hoe ver moet ik hierin gaan?
Beste Mariëlle,
Wat goed dat je hier je verhaal bent komen delen, ik kan me voorstellen dat je je erg machteloos voelt in deze situatie. Je wilt graag communiceren met de vader en probeert de relatie tussen hem en de kinderen te verbeteren, maar hij schiet hierin zelf tekort.
Als kind van gescheiden ouders herken ik mijzelf in jouw verhaal. Mijn vader woonde redelijk ver weg en hield ons heel slecht op de hoogte van waar hij mee bezig was. Zo was hij ‘ineens’ getrouwd met zijn vriendin die wij nog amper kenden of vertelde hij pas dat hij ging emigreren toen zijn nieuwe huis al bijna af was. Ik merkte ook dat dit mijn moeder kwetste en ook ik voelde me gepasseerd. Wat mij enorm heeft geholpen in deze situatie is de steun van mijn moeder. Ze legde mij uit dat sommige mensen nou eenmaal geen praters zijn en dat zijn keuzes niet betekenen dat hij niet van mij houdt. Ook hebben we vaak samen gebeld met mijn vader als ik vragen had.
Ik denk dan ook dat je al erg goed bezig bent met het coachen van de kinderen, ga hier vooral mee door. Verder vind ik het enorm sterk dat je er voor de kinderen bent terwijl je het zelf ook moeilijk hebt. Denk aan wat het beste is voor de kinderen, maar ook voor jezelf. Heb je zelf volwassenen in je omgeving met wie je fijn kunt praten over de hele situatie? Op die manier voorkom je dat je hierbij gaat steunen op de kinderen.
Verder wil ik je verwijzen naar de open brief aan alle ouders van gescheiden kinderen, opgesteld door Villa Pinedo. Hierin kan je lezen hoe het voor kinderen is om om te moeten gaan met gescheiden ouders. Je vindt hem hier: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/
Ga zo door Mariëlle, ik wens je veel succes en sterkte.
Veel liefs,
Dieuwke
Hoi lieve Mariëlle,
Wat super dat je het forum hebt gevonden om je verhaal op te delen.
Mag ik jou als eerst een compliment geven en zeggen dat ik het super mooi vind om te lezen hoe jij je kinderen hier allemaal zo min mogelijk mee probeert te belasten, zo waardevol voor jouw kids!
Ik lees dat je echt al super veel dingen hebt gedaan om het contact en de communicatie beter te maken, voor je kinderen is het natuurlijk ook niet fijn om een “doorgeefluik” te zijn. Ook super vervelend moet het voor jou zijn dat je dochter het liefst niet meer naar haar vader wilt en jij zo je best doet om de reden hier achter duidelijk te maken naar vader.
Ik zelf vond altijd het zijn van een doorgeefluik super vervelend en wilde ook echt niet de dingen regelen die mijn ouders moesten regelen. Voor mij was het echt super helpend om te vertellen tegen mijn ouders. Ik vertelde dan wat ik vervelend vond en op een of andere manier kwam dat dan toch wel bij ze binnen waardoor ze rekening met mij gingen houden ( nu lees ik dat jij al super veel rekening houd).
Jouw dochtertje is boos op papa, heeft ze dit hem al een keer zelf durven zeggen? Misschien is het voor jouw dochtertje net zo helpend als voor mij om het tegen hem zelf te zeggen (misschien dat dat zijn ogen opent).
Het lastige is natuurlijk dat je dochtertje nu niet het gevoel moet krijgen dat jij haar dit oplegt. Misschien kun je wel wanneer ze boos doet over papa haar stimuleren dat een keer zelf tegen papa te zeggen.
Lieve jij, blijf vooral je kids zo steunen zo als je nu al doet, hou ze zo veel mogelijk buiten jullie frustraties en probeer af en toe ook een beetje aan jezelf te denken!
Luister goed naar je gevoel en heel veel succes!
Lieve groetjes,
Jazz