Marinus (43 jaar) in Vragen van ouders
Bij mij
Hallo,
Ik ben een gescheiden vader van 4 meiden (12, 10, 6 en 4), die nu elk weekend en elke woensdag bij mij zijn. Mijn contact met moeder is normaal. Nu geeft de tweede(10) aan dat als ze 12 is dat ze dan volledig bij mij wil gaan wonen. Ze geeft aan dat het bij mij leuker en gezelliger is, dat ze bij mij meer mag en minder hoeft. Bij moeder heeft ze het moeilijker, er is een gezinscoach actief maar dat lost voor haar niet alles op.
Ik wil graag dat ze moeder blijft zien en er ook blijft slapen. Het blijft haar moeder, en dat is een band die ik blijf respecteren.
Wat moet ik doen. Toegeven? Geen oordeel vellen? Gevolgen duidelijk maken? Het hier minder leuk maken? Hopen dat het een bevlieging is? En daarbij: heeft ze het recht wel om die keuze (als ze 12 is) te maken ? Graag advies.
Dag Marinus,
Bedankt voor het delen van je verhaal bij Villa Pinedo. Ik ben blij om te lezen dat het contact met je ex normaal is. Dat wil ik bij alle ouders zo hebben die gescheiden zijn of gaan scheiden, want dat zorgt al voor veel minder stress bij de kinderen.
Ik zou het leuk vinden om te horen dat mijn dochter het bij mij leuker vind. Dat laat in ieder geval dan, voor mij zien dat ik iets goed doe en niet per sé beter doe dan haar moeder.
Uit je verhaal maak ik alleen op dat ze gezegd heeft dat ze bij jou wilt wonen. Heeft je dochter ook gezegd dat ze haar moeder niet/minder wil zien? Als ze dat heeft aangegeven dan is het goed om het met haar daarover te hebben en haar duidelijk maken dat het niet zo werkt. Je kan aangeven dat zij haar moeder nodig heeft en omgekeerd hetzelfde. Als ze niet heeft gezegd dat ze haar moeder niet/minder wil zien dan zie ik de complicatie niet erin als ze bij jou wilt wonen. Als dezelfde regeling van kracht is, alleen bij haar omgekeerd dan zal het denk ik toch goed uitpakken. Tenzij er tijdscomplicaties zijn.
Als ze er heel serieus over is dan kan je met haar een gesprek aangaan. Als ze echt kan aangeven waarom ze bij jou wil wonen (maar haar moeder nog wel wilt zien) dan zou ik in jou schoenen nadenken over de volgende stap. Ik zou dan met mijn ex praten over wat onze dochter heeft aangegeven en de mogelijkheid bespreken. Het is belangrijk dat je je dochter’s argumenten niet wegwuift en er echt naar luistert zodat ze zich gehoord voelt. Het kan mogelijk een bevlieging zijn, maar dan alsnog moet je laten blijken dat je haar gedachtes belangrijk vindt.
Om je vraag te beantwoorden: Nee, ze heeft niet werkelijk het recht om een keuze te maken. Daarbij is er wel een kanttekening en dat is dat ze wel haar oordeel vanaf haar 12e kan geven over bij wie ze liever wilt wonen en dat wordt dan door de rechter aangehoord. Hij neemt haar oordeel dan ook mee in zijn beslissing. Het is dus niet dat als ze aangeeft dat ze bij jou wilt wonen dat het werkelijk zo zal gaan.
Ik hoop dat ik je heb geholpen door middel van dit bericht. Ik wens je succes en bedank je dat je je dochter’s belangen ten harte neemt.
Met vriendelijke groeten,
Bob
Beste Marinus,
Dat is lastig, maar ik moet zeggen dat het wel erg fijn is dat je hier op deze manier mee omgaat.
Dit klinkt zeker ook als een gevoelige situatie, en ik vind het ook lastig om hier concreet advies op te geven. Misschien is het de beste optie om gewoon de situatie te bespreken, wellicht ook met alle kinderen (of alleen de oudsten). Dan kan jij een idee krijgen van hoe de beleving is voor hen, en kunnen jullie discussiëren wat er nou aan de hand is en wat voor hen uiteindelijk het beste zou zijn.
Hierbij kan je misschien ook met de moeder communiceren hoe jij kan helpen in die situatie? Ik heb natuurlijk geen idee waarom het daar moeilijk is, maar communicatie helpt altijd (mits beide partijen meewerken).
Ik vind het wel belangrijk om te zeggen dat je verder ook je dochters mening moet respecteren (je hoeft het niet blind te volgen, maar respecteer het wel). Iets gaan afdwingen waar zij zich niet fijn bij voelt helpt natuurlijk ook niet. En als ze zich daar echt niet veilig voelen is het misschien beter dat ze er iets minder zou zijn (maar geheel niet meer is wel een grote stap). Dit zijn allemaal dingen om te bespreken zou ik zeggen.
Verder is dit toch niet een beslissing die ze zelf kan maken. Hier zijn inderdaad wel misconcepties over, het zit namelijk zo: vanaf 12 mag je op kindergesprek komen als er een rechtszaak bezig is over de omgang. Maar het is niet zo dat je mag zegen hoe de omgang eruit gaat zien, vanaf die leeftijd heb je alleen daadwerkelijk invloed, niet het recht om een besluit te nemen. Het lijkt me belangrijk dat je dit aan je dochter duidelijk maakt, maar zorg wel dat je het op een aardige manier doet. Je haalt namelijk de enige macht weg die zij dacht over haar leven van tumult te kunnen hebben. Ik zou je ook adviseren, voor haar, om haar in plaats hiervan jouw hulp en steun aan te bieden. Dat je uitlegt dat jij wilt dat ze gelukkig is, en je haar daarbij zal helpen.
Ik hoop dat dit een beetje helpt, veel sterkte met dit alles.