Anoniem (40) in Vragen van ouders
Advies gevraagd
Ik begeleid ouders die op zoek zijn of op zoek moeten gaan van de rechter naar een manier van communiceren die in het belang is van de kinderen. Wanneer er geen contact is van een van de ouders met de kinderen werken we er met ouders aan om dit weer te herstellen. Mijn vraag is; morgen spreek ik met een vader waarvan zijn dochter van 12 heeft aangegeven geen contact met hem te willen. De ouders samen zijn weer op een positieve manier met elkaar in contact, maar het meisje blijft bij haar keuze. Vader help ik morgen bij het opstellen van een brief voor zijn dochter. Hebben jullie tips wat hij niet mag vergeten op te schrijven? Alvast bedankt voor het meedenken!
Beste anoniem,
Wat fijn dat u ons forum, en dus advies vanuit de ervaring van kinderen en jongeren, gebruikt om de vader in deze situatie te kunnen helpen! Ik zie wel dat het berichtje van u al een tijdje geleden geplaatst is, en mijn antwoord nu waarschijnlijk al te laat is. Toch ga ik mijn advies nog schrijven, in de hoop dat het u in andere situaties nog kan helpen.
Ik heb zelf gelukkig nooit in de situatie gezeten waarmee ik geen contact meer had met een van mijn ouders. Wel waren er vaak conflicten tussen mij en mijn vader. Ik heb ook zeker weleens gedacht dat het beter, of misschien wel makkelijker, zou zijn als ik het contact zou verbreken. Mijn vader en ik praatten allebei nauwelijks over onze gedachten en gevoelens, maar dat betekende niet dat er geen gevoelens waren. Gevoelens waren zelfs heel sterk aanwezig. Doordat we nooit met elkaar hierover in gesprek gingen, en we wel allebei bepaalde verwachtingen van elkaar hadden, stelden we elkaar alleen maar meer teleur. Uiteindelijk zag ik in dat we erover moesten praten, dus probeerde ik dat. Uiteindelijk werd het dan alleen maar erger omdat we dingen totaal niet konden bekijken vanuit elkaars perspectief. Ik had alleen maar het gevoel dat alles mijn fout was, ik ging me alleen maar eenzamer en verdrietiger voelen en misschien onbewust ook wel een beetje boos. Hierdoor trok ik me weer meer terug en werd de afstand tussen ons alleen maar groter. Bij mij is de situatie uiteindelijk na velen jaren beter geworden doordat we samen in therapie zijn gegaan, daar hebben we geleerd dingen meer te bekijken vanuit elkaars perspectief. We hebben enorm veel met elkaar gepraat over onze gevoelens. We zijn elkaar daardoor beter gaan begrijpen, waardoor de muur die ondertussen tussen ons in was komen te staan langzaam weer wat lager werd. Mijn vader zei niet meer enkel wat hij wilde en wat ik anders zou moeten doen, maar gaf aan mijn gevoelens te kunnen begrijpen. Die zin, die paar woorden, hebben mij toen zo veel goeds gedaan.
Het advies wat ik hieruit zou willen geven is dan ook vooral om begrip te tonen, en haar keuzes te accepteren/respecteren. Ik denk dat het goed is dat hij in zijn brief niet enkel schrijft wat hij graag zou willen en waarom, maar ook de situatie probeert te bekijken vanuit zijn dochters perspectief. Bij mij heeft het feit dat mijn vader moeite deed om me beter te begrijpen, ervoor gezorgd dat ik meer het gevoel kreeg geaccepteerd te worden, ik ging me minder eenzaam voelen en langzaam werd onze band weer sterker. Het wil niet zeggen dat dochter dan wel meteen weer contact zou willen, maar ik denk wel dat het een positief effect zal hebben op de gevoelens die ze heeft tegenover haar vader.
Hoewel deze reactie lang niet meer op tijd is, hoop ik dat het jullie toch gelukt is een mooie brief te schrijven. Ook hoop ik dat u alsnog iets heeft aan mijn reactie.
Veel liefs,
Samantha
Hoi Anoniem, wat goed om een vraag uit de professionele wereld op het forum te krijgen! Ik herken de situatie toevallig best goed, van meerdere perspectieven. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was, en hebben toen 3 jaar lang rechtszaken gevoerd over geld en omgangsregeling. Het was dus een behoorlijke vechtscheiding die bij mij en mijn twee oudere broers voor flink wat verwarring zorgde. We hebben daardoor alle drie meerdere momenten in ons leven gehad dat we veel wrok hadden die gericht was naar een van onze ouders. Bij mij heeft dat er nooit echt toe geleid dat ik een contactloze periode met een van mijn ouders heb gehad (al voelde ik soms wel heel sterk de behoefte), maar bij mijn broers is dat wel gebeurd.
Wat ik me heel goed bij staat van deze periodes is dat we allemaal zo ontzettend boos zijn geweest om wat er allemaal is gebeurd, terwijl we eigenlijk helemaal niet boos willen zijn… Voor mij voelt het alsof ik heel lang al mijn boosheid en onbegrip heb opgespaard, en dat het met vlagen allemaal in een keer uitbarst. Alsof ik me al die tijd groot wilde houden voor mijn ouders en alles op krop, en dat het later twee keer zo hard toch naar boven komt. Zo erg zelfs, ik en mijn broers ons gedreven voelden om onze ouders even niet meer te zien. Mijn moeder is de afgelopen jaren behoorlijk het doelwit geweest van al deze opgekropte woede, en ik weet van haar dat het ontzettend onredelijk moet voelen. En dat is precies wat ik ervan heb geleerd…
Die woede is ook helemaal geen redelijke, onderbouwde woede die je kunt verwachten van een jongvolwassene (in mijn geval). De woede die ik en mijn broers voelen komt van dat gekwetste kind dat nog steeds ergens diep van binnen zit (maar dan wel met de capaciteit en de daadkracht van een jongvolwassene). En dat gekwetste kind is onredelijk, onbuigzaam en er valt niet mee te onderhandelen. In mijn ervaring wilt dat gekwetste kind alleen maar getroost worden. Het liefst met erkenning, veiligheid en liefde.
In de praktijk ging dat er bij mij ongeveer zo aan toe: Ik kon boos zijn om een gebeurtenis, van vele jaren geleden, en ik confronteerde mijn moeder daarmee. Wat mijn moeder voorheen deed was mij geduldig uitleggen dat ik het me verkeerd herinnerde, en dat het allemaal anders is gegaan, dus dat ik geen reden had om boos op haar te zijn. Dit maakte mij nog veel kwader! Waar ik eigenlijk behoefte aan had was dat mijn moeder me zei dat ze snapte dat ik zo boos was, en dat ze het vervelend vindt dat ik ben gekwetst. Dat het niet erg was dat die boosheid er nog uit kwam en dat ik verdrietig mocht zijn.
Het is weer een beetje een lang verhaal geworden, hopelijk kun je er wat mee! 🙂
Groetjes,
Arne