Peter (40 jaar) in Vragen van ouders
Accepteren of niet?
Hallo,
ik heb een lastig dilemma waarvan ik niet goed weet hoe hier mee om te gaan. Ik zal proberen mijn verhaal zo helder en concreet mogelijk te beschrijven. Het zal een uitgebreid verhaal worden denk ik……
Enkele jaren geleden zijn de moeder van onze dochter en ik uit elkaar gegaan. Ze is inmiddels bijna 5.
Er is geen sprake van geweld, vreemdgaan of nieuwe relaties oid. Het werkte gewoon niet meer.
Aanvankelijk wilde ik een co-ouderschap van 50:50 of iets in die strekking. Het hoefde van mij qua tijd niet 50:50, maar wel een verdeling op een eerlijke manier. Ik wilde (en wil) geen “weekend vader zijn”. Ik wil opvoeder zijn. Ik wil graag onze dochter zowel doordeweeks als in de weekenden zien. Zo krijg ik de belangrijke dingen uit haar leven mee, en zij ziet mij ook in mijn gewone leven.
Haar moeder dacht (en denkt) hier anders over.
Een weekend in de maand, van zaterdag ochtend tot zondag avond is voldoende.
Hiervoor zijn we bij de rechtbank geweest.
Mijn wens was dus 50:50, echter mijn “eis” was 2 dagen en 2 nachten per week.
Vooral omdat ik ook besef dat co-ouderschap enkel goed werkt als je kunt overleggen samen. Dat is in ons geval niet mogelijk. Woensdag avond tot vrijdag avond de ene week, de andere vrijdag avond tot zondag avond.
Ik heb daarmee een flink compromis in mijn rol als opvoeder moeten doen. Met moeite, maar ik denk nog steeds dat dat de verstandigste keuze was.
De rechtbank is met mijn voorstel mee gegaan.
Moeder is in hoger beroep gegaan, en dat is afgewezen.
Kortom, Ze is 2dagen en 2nachten per week bij haar vader.
Tevens de helft van de vakanties….. Was de bedoeling.
Telkens ging de vakantie niet door, omdat moeder vond dat het óf te veel was voor onze dochter, of de planning was niet helder, of het stond volgens haar niet in de uitspraak van de rechtbank of onze dochter was ziek of..….. etc etc….
5 December kom ik haar ophalen, “ze kan niet komen want ze is ziek” om vervolgens haar vanuit binnen te horen schreeuwen: “ik wil met papa mee, laat me toch met papa mee gaan”.
En nog meer van dat soort incidenten.
Hoe moet je daar nou mee om gaan?
Heel boos worden en schreeuwen? Dat zou voor onze dochter traumatisch zijn.
Gewoon onze dochter houden voor een week vakantie? Dan wordt onze dochter speelbal van onze ruzie.
Onze dochter de keuze laten? Dan komt ze in een loyaliteits conflict. Zij kan toch niet kiezen tussen beide ouders?
Dus dan maar in ademen, uit ademen en door gaan. Onze dochter uitleggen dat Papa en Mama hebben besloten dat ze nu geen vakantie heeft bij Papa. En dan zonder onze dochter maar met moeders in gesprek gaan hierover.
Uiteindelijk in overleg met advocaten een vakantie regeling afgesproken.
Mondeling toegezegd, maar op het laatste moment, door haar, afgewezen.
Om vervolgens zelf, onderhands met een irreëel voorstel te komen.
Ik kan nog talloze voorbeelden geven, maar daar wordt niemand beter van.
Inmiddels hebben moeder en ik beiden een nieuwe relatie. Ik ben redelijk in de buurt gaan wonen, zodat ik onze dochter makkelijk naar school kan brengen etc.
Dan nu het dilemma:
Tot een ruim half jaar geleden zij ik nog wel eens tegen mijn “nieuwe” partner, “het zou beter zijn als ze hier zou komen wonen, dan waren we van alle problemen af”. Maar ik voelde ondertussen dat ze het bij haar moeder (in het dagelijkse leven) niet slecht had.
Toch is daar een verandering in gekomen de laatste maanden. Onze dochter wordt ingezet tijdens de overdrachts momenten. “wat wilde je vragen aan papa?” Waarop onze dochter (4,5 jaar oud) zegt “papa, ik wil niet bij jou zijn, ik wil met mama mee”.
We hebben via jeugdzorg gesprekken gehad om onder andere deze dingen te bespreken. Hier is moeder mee gestopt, het leverde niets op en de professionals hadden dezelfde mening als dat ik heb en dus heb ik ze gemanipuleerd.
Nu voelt het steeds meer niet goed. Het voelt niet goed dat zij haar basis heeft bij moeder. Ze laat daar probleem gedrag zien (slaan, schoppen, brutaal, slecht slapen, bij mama in bed slapen etc.) dat ik niet herken.
Ik denk dat onze dochter rust moet hebben. Een omgangsregeling die loopt, een duidelijke vakantie verdeling en rust.
Als ze bij mij is mag mama er zijn. Ze heeft een foto naar haar bed, en we hebben het over mama. Om de dag is er telefonisch contact met de andere ouder, om haar te laten weten dat haar beide ouders er voor haar zijn. Maar er is continu gesteggel over de vakanties en bijzondere dagen.
Nu heeft moeder aangegeven te gaan verhuizen. Ver weg. (minimaal een uur rijden). En ze wil een verandering in de omgangsregeling.
Wat nu?
Ik kan haar dan niet meer naar school brengen en ophalen. Ik kan haar dus niet meer doordeweeks zien.
Moet ik dan maar accepteren dat ze haar vader alleen nog maar om het weekend ziet?
Dan is ze dus nog meer bij een moeder waar ik steeds meer twijfels bij heb.
Er zijn veel meer voorbeelden waaruit blijkt dat moeder geen stabiele omgeving kan bieden. Onze dochter mist daar een veilige omgeving. Dit zal ik hier niet nader toelichten, maar dat speelt nu wel een rol mee.
Ik heb twee opties.
Accepteren dat moeder weg gaat en onze dochter mee neemt. Met als gevolg dat onze dochter een “weekend vader” krijgt.
Óf
Het niet accepteren en het voor de rechter laten komen. En daarbij een wijziging hoofdverblijfplaats aan te vragen.
Ik heb veel overleg met mijn advocaat. Als we een wijziging hoofdverblijfplaats aanvragen hebben we een sterk verhaal. Het blijft alleen wel de vraag of de rechtbank hierin mee gaat.
Maar als ze dat doen, betekend dat dat ik mijn dochter bij haar moeder weg haal.
Mijn voorstel zou dan wel zijn haar zo vaak als mogelijk naar haar moeder te laten gaan.
Maar is dat de beste optie voor haar?
Of moet ik haar loslaten…… Ze is bijna 5………
Wat een keuze…. Wie kan mij hierin adviseren?
Alvast hartelijk dank.
Peter.
hoi peter
wat een verschrikkelijk lastige situatie en helaas ook weer heel herkenbaar.
er zijn grote verschillen tussen juridische standpunten en emotionele.
ik stel voor eerst eens het juridische deel te bekijken.
er is een omgangsregeling die door de rechter is vastgelegd.
moeder wil deze omgangsregeling breken.
moeder wil bovendien verhuizen waardoor deze omgangsregeling niet meer houdbaar is.
dat kan niet zonder jouw toestemming.
moeder gaat daar aan voorbij.
er zijn al diverse soortgelijke rechtszaken geweest waarbij moeder gedwongen is weer terug te verhuizen.
anderszijds zou moeder ook vervangende toestemming bij de rechter kunnen vragen voor deze verhuizing. vaak geeft de rechter dan deze toestemming in verband met de reden dat een gelukkige moeder die dagelijkse zorg heeft voor de kinderen in het belang van de kinderen is.
dus juridisch gezien acht ik de kans groot dat je verhuizing tegen kunt houden.
maar nu de vraag van een emotionele / gevoels kant bekeken
liefde staat voor loslaten
angst staat voor vasthouden
de vader van dara in bovengenoemde reacties heeft gekozen voor loslaten en heeft uiteindelijk daarmee voor elkaar gekregen dat dara kon opgroeien en haar keuze heeft kunnen maken. nu is de vraag in hoeverre jouw kindje deze keuze later ook zou kunnen maken. in hoeverre de moeder jouw kindje bij jou gaat weghouden en in hoeverre jouw kindje geestelijk en emotioneel beschadigd raakt door de stappen van de moeder.
naarmate ik dit opschrijf schrik ik enigszins van de stellige woorden die verschijnen op het scherm. toch beslis ik deze te laten staan. het geeft immers duidelijk aan de verschillen tussen de liefde en de angst. tussen het loslaten dat hoort bij de liefde en het vasthouden dat hoort bij de angst. bij de angst hoort ook de strijd, hoort het gevecht en daar hoort dus ook de advocaat en de rechter bij. de liefde leert je te gaan voor begrip, berusting, het luisteren, je hart, de acceptatie.
het is nog al wat wat van je gevraagd wordt. ik herken het heel erg in mijn eigen situatie. mijn ex vroeg mij voor de kinderen te zorgen. zij wilde vrijheid, plezier, kon volgens haar niet voor de kinderen zorgen. 2 jaar later was het verhaal echter omgedraaid en wilde zij graag mijn dochtertje 100 % bij haar laten wonen. kon ik niet meer voor mijn 2 kinderen zorgen. er werd veel gezegd waar mijn dochtertje heel veel last van had. op zich niet zo erg om haar bij mijn ex te laten wonen, alleen was zij inmiddels zonder toestemming en zonder info vooraf 200 km verder gaan wonen en was het ouderschapsplan inmiddels een aantal malen aangepast (van een nest regeling met co-ouderschap in 1 huis , naar co ouderschap in 2 verschillende huizen, naar een 1 keer in de 2 weken weekend (zaterdag en zondag) regeling in dezelfde woonplaats, naar een regeling waarbij alleen mijn dochtertje nog heen ging 1 keer per 2 weken een weekend) en was er een uitspraak van de rechter.
desondanks bleef de moeder trekken aan mijn dochtertje. wat kun je doen ?
ik heb besloten keer op keer weer het overleg aan te gaan. te luisteren en door te vragen bij mijn dochtertje. te horen wat zij echt aangaf en verder vooral te luisteren naar wat mijn hart zei. ook heb ik besloten mijn dochtertje 100 % te vertrouwen. inmiddels is zij 12. zij gaf aan bij haar moeder te willen gaan wonen. ik heb haar aangegeven dat dat van mij mocht. dat ik haar daarbij zou helpen. haar was verteld dat ik boos daarover zou worden. ik heb haar aangegeven dat ik heel veel van haar hield en daar zeker niet boos over zou worden. liefde is immers loslaten en niet vasthouden ? wel heb ik haar gevraagd om open te zijn tegen mij. om echt te vertellen wat zij dacht, vond en voelde.
zij gaf mij een hand en een knuffel en samen zijn wij verder gelopen. ik gaf haar de ruimte. het vertrouwen en de rust.
na een tijdje koos gaf zij mij aan dat zij bij mij wilde blijven wonen. gaf zij aan dat zij zo goed met mij kon praten. dat ik wist wat zij dacht, wat zij voelde. dat zij wel graag had dat zij haar moeder vaker zag en dat zij hoopte dat haar moeder dichter in de buurt zou gaan wonen zodat zij van haar naar mij en weer terug kon.
reden dat ik zou willen pleiten dat ouders bij elkaar in de buurt blijven wonen. zelfde keuze als die jij gemaakt hebt. het doet mij verdriet te lezen dat je ex wil gaan verhuizen en zo veel onmogelijk maakt.
speel het niet via je dochter. zij is te jong om te begrijpen. zij is te jong zoals elk kind te jong is overigens. het is zaak dat er overleg komt met de moeder. wat er gebeurd kan gewoon niet. is niet in het belang van het kind. moeder hoort als zij in het belang van het kind denkt in de buurt te blijven wonen ! maar dat is mijn mening.
kon zij dat maar begrijpen.
ik wens je heel veel sterkte ! en vooral ook voor je dochtertje ! hopelijk komt alles goed en zal moeder alsnog afzien van de verhuizing !
hoop dat je wilt laten wat je van de reactie vond en hoe het af loopt !
Wil toch even reageren op An, want dit is een veelvoorkomende misconceptie, dat je voor je kind vecht. Alsof je echt kan weten wat het beste is voor het kind, en of vechten het niet alleen maar erger zal maken. Een vechtscheiding ontstaat doordat twee ouders allebei denken het beter te weten. Ze zeggen dat ze voor het kind vechten omdat ze denken dat het kind beter bij hun kan zijn. ‘Vechten voor je kind’ wordt heel vaak je kind in de vuurlinie zetten, het wordt eigenlijk vechten om het kind, omdat ouders hun kind willen hebben en het dus van beide kanten kapot trekken. Natuurlijk zijn er situaties waar het kind echt bij één ouder weg moet, maar alleen het kind weet dit echt. Dus denk er goed bij na, denk na over wat goed voor je kind is, ook al is het niet perse goed voor jezelf. En probeer eerst alle vredige opties die er zijn.
Mij valt op dat je de rol van moeder belangrijker lijkt te vinden dan jouw rol als vader. “Als ze bij mij komt wonen, dan haal ik haar bij haar moeder weg.” Maar dat is toch ook wat er nu gebeurt, maar dan andersom? Als jij er werkelijk, diep in jouw hart van overtuigd bent dat ze beter af is bij jou, dan ben je het aan je dochter verplicht om die strijd aan te gaan. Sterkte. Het blijft een rotsituatie.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 3 was. Er was toen ook een heftige rechtszaak over de omgangsregeling. Mijn vader wilde de tijd gelijk verdelen, mijn moeder wilde dat hij mij nooit meer te zien kreeg, de beslissing was dus ergens daar tussen in: ik zag mijn vader erg weinig, 1 weekend in de twee weken. Bij mijn moeder mocht ik zijn naam niet uitspreken en werd ik vreselijke verhalen verteld waarbij mijn moeder zei dat ik hem later ook zo erg zo haten als zij. Toen mijn vader trouwde, zochten hij en mijn stiefmoeder een huis uit dat voor alle kinderen (mijn stiefbroers, mijn stiefzus en ik) niet te ver weg was van de andere ouder en van school. Kort daarna verhuisde mijn moeder naar een dorp redelijk ver buiten de stad (een uur en een half fietsen voor mij).
Dus ik snap jouw situatie wel, vooral uit het oogpunt van je dochter. Het is een lastige situatie, maar ik kan je zeggen dat het beste wat je hier kan doen is wat het beste voor je dochter is. Ik raad je dus aan te doen wat mijn vader gedaan heeft. Mijn vader is gestopt met vechten tegen mijn moeder. Het is niet alsof hij opgaf, maar het is belangrijker om er voor je kind te zijn dan om te vechten om je kind te zien. Vechten is altijd schadelijk voor het kind. Door niet te vechten maar de situatie enigszins te accepteren kon mijn vader er voor zorgen dat ik een plek had waar ik me veilig voelde, waar ik even mezelf kon zijn. Hij was een ‘weekend vader’ zoals jij dat noemt, maar dat is niet perse een slecht iets. Eens in de twee weken had ik een weekend vol gezelligheid. We hoefde niet eens iets speciaals te doen, het was gewoon leuk om samen te zijn. Bij hem had ik mijn eigen kamer, eigen speelgoed, eigen bestek; ik voelde me er net zo thuis als bij mijn moeder, ook al was ik er minder. Als ik erop terug kijk zie ik ook dat hij zeker deel heeft uitgemaakt van mijn opvoeding, op manieren die erg belangrijk zijn. Hij heeft mij geleerd dat ik gewoon kan zijn wie ik wil zijn en gaf mij de vrijheid om mijn eigen gedachten te vormen. Het is niet erg om een weekendvader te zijn, zeker als jij je dochter op die manier wat momenten van rust kan geven. Ga alsjeblieft niet nog een gevecht aan, ga alsjeblieft niet naar de rechter, het zal onrust en pijn voor haar veroorzaken, en daar wil jij toch niet de bron van zijn?
Je hoeft de situatie natuurlijk niet in z’n geheel te accepteren, maar ga ook niet vechten. Wees er in plaats daarvan voor je kind, bied haar een veilige plek aan. Ze is 5, dus misschien niet op een uitspreekbare manier bewust van alles wat er gebeurt, maar ze heeft waarschijnlijk meer door dan je denkt. En ze zal het er lastig mee hebben. Dus praat met haar. Natuurlijk niet over alles, maar zorg dat ze weet dat ze bij je terecht kan. Mijn vader vertelde mij altijd dat zijn deur altijd open stond, en dat was voor mij een grootte steun. Kinderen groeien veel te snel op in zulke situaties, ze hebben bijna geen keus als ze willen overleven in hun wereld. Dus onderschat haar niet te veel, maar verwacht ook niet te veel van haar, want dat ze zo snel opgroeit moet natuurlijk helemaal niet.
Ik voelde me bij mijn moeder nooit veilig. Ik weet niet wat de situatie van jouw dochter is, en hoe erg dat is, dus daar kan ik niets over zeggen maar ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal. Ik werd geestelijk mishandeld en verwaarloosd bij mijn moeder, en als ik dat niet had hoeven ondergaan was ik nu misschien geestelijk gezond geweest. Maar ik ben nog steeds blij dat mijn vader geen gevecht is aangegaan. Hij gaf mij een veilige plek en de ruimte om mijn eigen gedachten en meningen te vormen. Voor mij heeft dit ertoe geleid dat ik op mijn 12e/13e zelf heb besloten bij mijn vader te gaan wonen. Hoe dit voor jou dochter zal zijn weet ik niet, maar geef haar de ruimte en dwing haar nergens toe, alleen zij weet waar zij gelukkig door kan worden. Dus luister naar haar. En wees de beste ouder die je kan zijn, ook als je haar weinig ziet, geloof me, ze zal er nog steeds veel aan hebben.
Veel succes, en veel sterkte