Fleur (32) in Vragen van ouders
Twee werelden
Hi ervaringsdeskundigen, wat fijn om ook hier mijn vraag eens te kunnen stellen, want wat kan het toch complex zijn allemaal he.
Zelf ben ik al een aantal jaren bonusmoeder van twee schatten van kinderen. Nu merken we de laatste tijd dat de manier van opvoeden bij de vader anders verloopt dan bij de moeder. Nu ontkom je hier bijna niet aan, want ieder geeft daar toch zijn eigen invulling aan, maar soms zijn de twee ‘werelden’ wel heel erg verschillend van elkaar. Met name de manier waarop er met de kids wordt gecommuniceerd. Bij de een ligt de nadruk op de positieve dingen en kan er open worden gesproken over de nieuwe partners, bij de ander is er vaak een negatieve benadering en is er zeer gesloten houding mbt het mogen praten over de nieuwe partner, alsof deze niet bestaat. Hoe zijn jullie ervaringen met de twee ‘werelden’ die ontstaan na een scheiding en welke tips en adviezen hebben jullie hiervoor? Super bedankt alvast!!
Beste Fleur,
Wat goed dat je deze vraag stelt op het forum. Ik heb zelf ook deze twee werelden ervaren. Mijn vader heeft het nooit fijn gevonden om de vriend van mijn moeder ter sprake te brengen, omdat dat de reden van de scheiding was. Het is soms lastig, omdat ik zelf een goede band heb met mijn stiefvader,maar aan de andere kant begrijp ik wel waarom het lastig is voor mijn vader. Bij mijn moeder zou het geen probleem zijn als ik de nieuwe vriendin van mn vader ter sprake zou brengen. Toch denk ik dat het beter is als de niet accepterende ouder toch langzaamaan gaat accepteren, omdat kinderen dan beter hun verhaal kwijt kunnen over wat ze bij de andere ouder en nieuwe partner hebben gedaan.
Ik wens je veel sterkte!
Beste Fleur, bedankt voor je bericht op het forum! Fijn dat je hier je vraag wilt stellen en jullie situatie met ons wilt delen. Ik kan me heel goed voorstellen dat deze verschillen lastig zijn, met name voor de kinderen. Zelf heb ik na de scheiding ook het gevoel gehad dat ik in twee werelden leefde. Bij mijn vader woonden mijn zusje en ik in een groot huis, had mijn vader een nieuwe vriendin met kinderen en was iedereen vrolijk. Bij mijn moeder moesten we verhuizen naar een flatje, moesten we erg op het geld letten en was mijn moeder vaak verdrietig en alleen. Ik denk dat ieder kind hier anders mee om gaat, maar mijn reactie was om me constant aan te passen. Ik wist dat ik bij mijn vader alles kon zeggen en doen, als ik maar niet begon te ‘zeuren’ en al helemaal geen vragen ging stellen over de scheiding of waarom mama zo verdrietig was. Bij mama mocht ik de naam van de vriendin van mijn vader niet noemen en vertelde ik eigenlijk liever niet als ik bij papa wat leuks had meegemaakt, zodat mijn moeder daar niet verdrietig om kon worden.
Ik denk dat het niet zozeer aan verschillen in opvoeding lag, maar meer aan de manier waarop er met de scheiding werd omgegaan (en dit werd dan doorgetrokken in de opvoeding). Zo dacht mijn vader: alles moet leuk en gezellig, we moeten een happy family worden, dat is het beste voor de kinderen. Dat vond ik natuurlijk super fijn, ik vond het toen wel leuk daar. Maar waar ik vooral behoefte aan had, was dat ik mama mocht betrekken in mijn leven als ik bij hem was (dat ze normaal met elkaar omgingen, dat ze mij niet voor de deur hoefde af te zetten maar bijvoorbeeld even binnen mochten komen bij elkaar en dat ik ze toen mijn kamer bij de andere ouder kon laten zien) én dat er over de scheiding gesproken kon worden op een fijne manier. Dus niet dat ik moest doen alsof de scheiding al 100 jaar geleden was. Mijn moeder heeft door haar emoties na de scheiding mijn vader vaker als haar ‘ex’ gezien dan als ‘de vader van haar kinderen’. Ik denk dat die houding erg bepalend is voor hoe de communicatie verloopt. Natuurlijk hoeft mijn moeder de nieuwe vriendin van mijn vader niet super aardig te vinden, maar zij is wel een onderdeel geworden van mijn leven dus had ik het fijn gevonden als ik haar naam mocht noemen en het over haar mocht hebben.
Wat dat betreft herken ik de verschillende manieren van communiceren die je beschrijft heel erg. Mijn grootste tip is dan ook om als volwassenen met elkaar in gesprek te gaan en proberen de bril van ‘wij zijn ouders/bonusmoeder van deze kinderen’ op te zetten en de bril van ‘wij zijn exen/vreemden van elkaar’ af te zetten. Met die andere houding kun je eerder de beste situatie creëren voor de kinderen, omdat alles er dan mag zijn en alles bespreekbaar is. Input voor een gesprek zou de brief aan alle gescheiden ouders kunnen zijn, geschreven door kinderen (https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/). Ik denk, vanuit mijn eigen ervaring gezien, dat het natuurlijk super belangrijk is dat jullie doorgaan met de ‘positieve communicatie’, maar dat als er niets wordt veranderd bij de andere ouder, de verschillen dan alleen maar groter worden en dat is juist niet fijn voor een kind. Natuurlijk is de vraag in hoeverre je vanuit het ene gezin invloed hebt op de manier van communiceren van het andere gezin, maar ik denk dat als iedereen uit die twee werelden de kinderen op nummer 1 gaat zetten en er wordt samengewerkt, de ‘exen-bril’ af gaat.
Villa Pinedo heeft een online training ontwikkeld voor gescheiden ouders (en bonusouders) en geeft je inzicht in wat er in het hoofd en hart van kinderen speelt tijdens en na de scheiding. Er is een hoofdstuk ‘communicatie’ en een hoofdstuk ‘nieuwe partners’, waarin kinderen en experts aan het woord komen en tips geven over hoe je als (bonus)ouders een fijne en veilige situatie voor de kinderen creëert. Ik denk dat dat ook heel erg helpend kan zijn voor deze vraag. Meer informatie vind je via deze link: https://training.villapinedo.nl/.
Ik hoop dat je wat hebt aan het delen van mijn ervaring en mijn tips. Ik wens je heel veel succes, en als je nog een vraag hebt of nog een berichtje wilt achterlaten, kan dat natuurlijk altijd!
Liefs,
Demi
Hi Demi,
Dank voor je fijne en zeer uitgebreide reactie! Je tips zullen we zeker meenemen en wij blijven open en positief ingesteld, al blijft het lastig om te ervaren dat de verschillen groot zijn, en mogelijk ook nog groter worden. Ik kan mij voorstellen dat het daardoor extra schakelen wordt als je van de ene ouder naar de andere ouder gaat, zoals bij ons het geval is (halve week hier en halve week daar).
Het maakt me soms verdrietig te zien dat de kids zich continue zo aanpassen aan de setting en sfeer die in een bepaald huishouden heerst. Dit lijkt me zeer vermoeiend, waardoor je inderdaad soms gewoon dingen niet meer gaat vertellen. En misschien ook wel aan jezelf gaat twijfelen, want je vindt de nieuwe vriendin van je vader wel aardig, maar je moeder vindt dat lastig. Fijn dat je je verhaal wilde delen. Ik ga zeker nog eens verder rondkijken bij Villa Pinedo, zeer interessant en fijn dat zo’n platform bestaat.
Lieve groet
Hallo Fleur, bedankt voor je berichtje op het forum. Zaken kunnen inderdaad complex zijn, net als de situatie die je hier beschrijft.. Je geeft zelf al aan dat je hier (bijna) niet aan ontkomt en dat is denk ik zeker waar. Opvoeding komt natuurlijk ook voort uit het karakter van de ouder(s), die verschillend kunnen zijn. Ik herken het wel, want mijn vader is een erg positief ingestelde man, die graag uitgaat van de goede dingen en vooruit kijkt, terwijl mijn moeder meer pessimistisch van karakter is en kan blijven hangen in dingen. Mijn vader is erg nuchter en kan zich niet zo druk maken om dingen, terwijl mijn moeder snel boos kan worden en zich druk kan maken over de kleinste dingen. Dat zorgt natuurlijk automatisch voor twee werelden, als mensen zo verschillend zijn. Ik was al wat ouder toen mijn ouders gingen scheiden en ik woonde al op kamers, dus ik was alleen in de weekenden thuis. Maar door de verschillen tussen mijn ouders, waren de sferen ook anders. Als ik bij mijn moeder thuis kwam (en dat is nog steeds zo) gaan gesprekken over andere dingen of krijgen ze een andere wending dan als ik bij mijn vader ben. Ik heb eigenlijk niet echt tips hoe ik hiermee omgegaan ben.. Zoals ik al zei was ik al wat ouder, dus misschien kon ik het daardoor beter relativeren. Ik lijk heel erg op mijn vader en herken mezelf dus ook in hem, terwijl ik dat bij mijn moeder minder heb. Ik weet dat zij zo is en ik kan dat naast me neerleggen. Ook al zijn bepaalde dingen niet altijd leuk en zit ik daar heus wel mee.. Ik praat daar dan over met mijn vriend en dat lucht me op. Ik weet niet hoe oud je bonuskinderen zijn, maar misschien is het voor hen helpend of steunend om het gesprek aan te gaan met de ouder waar het communiceren een wat negatievere klank heeft. Ze kunnen bijvoorbeeld ook een brief schrijven en daarin zetten wat ze fijn en minder fijn vinden bij hun vader en bij hun moeder. Hierover kunnen ze dan in gesprek gaan (als ze die leeftijd hebben). Verder vind ik het lastig om goede tips te geven, want iemand blijft toch wie hij is en dat is moeilijk te veranderen (denk ik).
Veel sterkte en liefs,
Nadine
Hi Nadine,
Dank voor je reactie en het stelt ons toch ook wel gerust dat deze situatie (helaas) herkenbaar is. Het is inderdaad zo dat je verschillende gesprekken hebt, en zeker ook een andere wending krijgen. De kids zijn nu 7 (bijna 8) en 10 en vormen langzaam al hun eigen mening maar zijn ook nog erg beïnvloedbaar, zeker de jongste. Dat hoort ook bij deze leeftijd natuurlijk. De oudste heeft de twee ‘verschillende werelden’ steeds beter in de gaten.
Zonder iemand de schuld te geven, is het soms jammer dat zaken een negatieve draai krijgen terwijl dat in onze ogen niet nodig is. Helaas heb je daar niet altijd invloed op en lijkt het me juist een gemis voor de kids als er negatieve draai wordt gegeven aan eigenlijk heel leuk nieuws.
Zoals ik ook uit je bericht opmaak, is dat je uiteindelijk je eigen mening hebt gevormd over zaken en je zelf ervaart en ‘door hebt’ hoe de setting is bij beide ouders en daarin een voorkeur hebt, zonder overigens direct een keuze te hoeven maken. Fijn dat je dit ook met je vriend kunt bespreken.
Nogmaals dank voor je uitgebreide reactie, vooral het gevoel van herkenning vind ik erg fijn!
Lieve groet