Sonja (35) in Vragen van ouders
Bespreekbaar maken
2 maanden geleden zijn de vader van 2 leuke jongens (4 en 6 jaar) en ik uit elkaar gegaan. Wij denken op goede voet. Toch vind ik het moeilijk om mijn zoontjes te steunen. Wat is de grootste behoefte? Bij de vraag stellen, krijg ik antwoorden als ‘niks’, ‘een nieuwe legodoos’. Ik zou graag willen dat met name de oudste zijn vragen/ gedachten bespreekbaar durft te maken, maar ben bang dat door steeds te vragen ik de druk te hoog maak. Hebben jullie tips/ ideeen?
Hallo Sonja, bedankt voor je bericht op het forum. Fijn om te lezen dat je ex man en jij denken op goede voet! Je geeft aan dat je kinderen vier en zes jaar zijn, wat natuurlijk nog erg jong is. Ik kan me voorstellen dat je als moeder graag wilt weten wat er in je kinderen omgaat, maar ik denk dat ze hier nog erg jong voor zijn op dit moment. Daarom komen ze ook met antwoorden als ‘niks’ en ‘een legodoos’. Door er over door te gaan en er steeds op in te praten, vergroot je inderdaad de druk. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik al ouder was en ik al op kamers woonde, maar mijn moeder had meteen een nieuwe vriend waarbij ze direct is ingetrokken. Zij wilde natuurlijk heel graag dat ik bij hen zou langskomen en deel zou uitmaken van haar ‘nieuwe’ leven. Zij was verliefd en alles was leuk, maar mijn vader, broertje en ik zaten nog midden in het verwerkingsproces van de scheiding. Wij moesten alles nog een plekje zien te geven, dus mijn moeder ging echt veel te snel voor mij door meteen te verwachten dat ik langs zou komen. Ik had daar helemaal geen behoefte aan. Onze band was door de hele situatie al erg veranderd, in negatieve zin helaas, maar doordat ze (voor mijn gevoel) zo bleef ‘doordrammen’ werd dat er niet beter op. Ze heeft me uiteindelijk wel de tijd gegeven die ik nodig had, maar dat is niet zonder slag of stoot verlopen. Ik zou je vanuit deze ervaring dus aanraden om je kinderen de tijd te geven en er geen druk op te leggen. Als ze vragen hebben of er iets over kwijt willen, komen ze daar echt zelf mee. Daar kun je op vertrouwen. Door steeds maar te blijven vragen vergroot je de druk bij hen en dan komen ze er misschien helemaal niet meer voor uit wat ze willen zeggen. De beleving van situaties is voor ieder kind natuurlijk verschillend maar vanuit mijn ervaring zou ik zeggen: geef de tijd die ze nodig hebben. Ze weten dat je er voor ze bent, dus als ze je nodig hebben, zullen ze daar gebruik van maken.
Veel sterkte!
Liefs, Nadine
Lieve Sonja,
Dank voor het stellen van je vraag. Ik vind het heel fijn om te lezen dat dit belangrijk voor je is, hier ben ik het namelijk helemaal mee eens! Ik kan me voorstellen dat het bespreekbaar maken lastig kan zijn. Wat mij erg heeft geholpen, is dat mijn mama me altijd het gevoel gaf dat alles bespreekbaar was. Door over alles open te communiceren, werd de drempel om te praten over de scheiding ook een stuk lager. Als ze bleef vragen over de scheiding reageerde ik soms geïrriteerd, omdat ik er nu eenmaal niet altijd zin in had. Door een moment na school te creëren met thee en echte aandacht, had ik het gevoel dat ik dan even echt kon kletsen. Ze vertelde als er iets zou veranderen, of als papa kwam, maar vroeg verder ook naar school, vrienden en vriendinnen, sport. Door aandacht aan deze dingen te blijven besteden, gaf ze me het gevoel dat ze nog steeds aandacht had voor mij en mijn leven, en niet alleen voor de scheiding. Dit steunde me onwijs, omdat mijn leven ondanks de scheiding ook gewoon door ging, en ik het fijn vond dat ondanks alle veranderingen hier aandacht voor bleef. Mama gaf het gevoel dat dit heel belangrijk voor haar was, waardoor ik me gesteund voelde en gezien als kind.
Voor mij heeft het ontzettend geholpen dat we momenten hadden waarop we echt praatten en er aandacht was voor mij, waardoor ik mijn vragen durfde te stellen als deze er waren.
Ik wens je heel veel succes, en het feit dat je hiermee bezig bent en erover nadenkt, is denk ik het beste begin.
Veel liefs,
Madelief
Beste Sonja,
Wat fijn dat u hier uw vraag stelt! Ik vind het fijn om te zien dat jullie op goede voet uit elkaar zijn gegaan en dat u het graag bespreekbaar maakt. Het is als kind heel fijn om je gehoord te voelen, en te weten dat als er iets is dat je het dan mag zeggen. Ik begrijp dat de kinderen daar echter niet veel over kwijt willen. Zelf ben ik ook heel lang zo geweest: ik wist niet goed hoe ik me moest uitdrukken en ik praatte er dus verder niet over met mijn ouders. Ik had in het begin ook niet zo veel problemen met de scheiding, het enige waar ik last van had was dat ik mijn vader miste (zag hem maar om het weekend). Op dat vlak ben ik goed gesteund door mijn moeder, als ik hem miste dan mocht ik altijd naar haar toe en dan troostte ze me. Toen ik jonger was stopte ze me ’s avonds in en dat was ‘het moment’ waarop je dan iets kon zeggen als iets me dwarszit. Ik vond het altijd moeilijk om een moment te vinden om iets te zeggen als iets me dwarszat, maar ik wist dat ik ’s avonds mijn ei kwijt kon. Dat vond ik heel fijn en dat was ook wel een intiem moment, het is belangrijk om een veilig gevoel te creëren als je zo’n vraag stelt, en het niet zomaar en passant vraagt. Het zou bijvoorbeeld kunnen dat als u vraagt hoe het gaat dat het voor uw zoons niet voelt als een goed moment om een serieus gesprek te starten, of dat ze er liever niet over praten. Maar het zou natuurlijk ook gewoon kunnen dat ze ook echt niet zo veel moeite hebben met de scheiding of dat ze het liever op zichzelf verwerken. Niet ieder kind praat graag over zijn emoties en elk kind heeft een eigen manier om de scheiding te verwerken.
Ik denk persoonlijk niet dat u er te veel druk op legt, maar juist een kansen creëert om iets kwijt te kunnen als ze willen. Zij kunnen dan zelf bepalen of ze iets kwijt willen of niet. Als u bang bent dat ze het vervelend vinden kunt u het ook vragen aan ze: vinden jullie het vervelend als ik steeds vraag hoe het gaat?
Ik hoop dat dit een beetje helpt,
Amélie
Best Sonja,
Bedankt voor het stellen van je vraag! Ten eerste wil ik even zeggen dat ik het ontzettend fijn vind om te lezen dat je echt het beste wilt voor de kinderen en ze wilt steunen door deze lastige tijd. Wat fijn! Natuurlijk is de scheiding nog erg vers, dus misschien vinden ze het nog iets te lastig. Heb je er al eens aan gedacht om de vraag misschien iets anders te stellen? Misschien dat de vraag; Waar heb je behoefte aan? Iets te willekeurig is. Je zou bijvoorbeeld kunnen vragen van; Goh, wat vind je er nou van? Of; Hoe gaat het met je? Ook is het denk ik wel belangrijk om de jongens duidelijk te maken dat je er voor hun bent, door ze te vertellen dat ze altijd met je kunnen praten als ze ergens mee zitten. Dat vond ik persoonlijk erg fijn toen ik jonger was, omdat de stap naar een gesprek dan minder groot was. Misschien vind je het fijn om onze open brief aan alle gescheiden ouders door te lezen. Hier staan vooral algemene behoeftes in van kinderen van gescheiden ouders, misschien dat je hier nog wat mee kan betekenen voor de jongens. https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/
Nogmaals wil ik even zeggen dat ik het erg fijn vind dat je zo veel steun aan de jongens biedt! Hopelijk heb je wat aan mijn advies.
Veel liefs,
Esmée