Oudervervreemding
Mijn ouders hebben nog een hele tijd bij elkaar gewoond voordat ze gingen scheiden. In de periode voorafgaand aan de scheiding spraken ze constant negatief over elkaar. Als ik met een van de twee een gesprek voerde dan kwam het bijna altijd bij de andere ouder uit. Op een gegeven moment wist ik bijna niet meer wat ik kon zeggen zonder dat het weer op een negatieve manier naar de andere ouder werd vertaald. Begon ik over boodschappen tegen mijn moeder dan zei ze dat mijn vader die nooit haalde. Had ik het over eten dan zei ze dat mijn vader het eten dat mijn moeder maakte nooit lekker vond. Had ik het over naar de stad gaan dan zei ze ‘misschien zie je je vader daar nog in de kroeg’. En dat ging zo maar door. Bij mijn vader ging dit (in mindere mate) ook zo. Allebei mijn ouders konden bij mij hun hart luchten. Mijn zusje had hier helemaal genoeg van en zei al gauw tegen mijn moeder dat ze niks meer over mijn vader wilde horen. Ik kon dat niet, want ik wilde een steun zijn voor mijn moeder die best depressief en kwaad was in die tijd. Mijn vader was toen bijna iedere middag en avond na het werk in de kroeg te vinden. Van hem hoorde ik veel minder negatieve dingen over mijn moeder, omdat hij er gewoonweg niet was en wij nauwelijks gesprekken voerden.
Mijn moeder was na 25 jaar helemaal klaar met de relatie en had inmiddels enorme haatgevoelens richting mijn vader. De eerste keren dat ze die haat niet meer probeerde te verbergen voor mijn zusje en mij kan ik me dan ook goed herinneren. Toen hij een keer belde reageerde ze heel koeltjes. Ze legde daarna de telefoon neer en schold hem flink uit. Ik was erg verbaasd. Ik had helemaal geen idee wat mijn moeder zo kwaad had gemaakt. Ik snapte niet wat mijn vader had gedaan. Een andere keer was er iets mis met het gasfornuis. Al langere tijd was er een knop stuk en volgens mijn moeder weigerde mijn vader om dat te repareren. Toen ze een keer aan het koken was en ze het gas niet meer uit kreeg, raakte ze een beetje in paniek. Keihard scheldend op mijn vader liep ze naar een tang te zoeken om die knop om te draaien. Ik zal de scheldwoorden niet herhalen maar erg vriendelijk was het niet. Het is heel verwarrend als je dit dingen hoort over je vader. En zelfs nu, jaren later, geeft het me een zenuwachtig gevoel als ik hieraan terugdenk. Het is gewoon beangstigend als de mensen van wie je houdt elkaar zo afmaken. Ik reageerde meestal niet en vluchtte naar mijn kamer. Op een zondagavond bij opa en oma ging het gesprek over autorijden. Mijn moeder vertelde uitgebreid hoe erg mijn vader zich gedroeg in het verkeer. Dat deed ze heel overdreven en op een vijandige toon. Ik kon het niet meer aanhoren en heb boven in de badkamer staan huilen. En zo heb ik nog genoeg andere voorbeelden. Nog steeds is het zo dat als ik iets over mijn vader zeg ik erom kan wedden dat er een negatieve opmerking over hem volgt.
Omdat mijn moeder uitgebreid vertelde over ‘wat mijn vader dan wel niet voor verschrikkelijk mens was’, ging ik me dat ook aantrekken. Ik begon, onbewust, gedeeltelijk haar mening over te nemen. Ik geloofde toen ook dat hij de aanstichter was van alle ellende tussen mijn ouders. Ik begon mijn vader steeds kritischer te beoordelen. Ik koos de kant van mijn moeder, omdat ik medelijden had met wat haar werd aangedaan. Maar terwijl ik dat deed had ik eigenlijk nog geen enkel diepgaand gesprek met mijn vader gevoerd over hoe hij de problemen zag. Toch best gek dat je klakkeloos de mening van een van je ouders overneemt, puur omdat je ze vertrouwt.
Een tijdje later praatte ik over mijn ouders met mijn toenmalige vriend. Het viel hem op dat ik vanuit mijn moeder praatte en hij vroeg of ik eigenlijk wel een goed gesprek had gehad met mijn vader. Ik vond het toen heel raar dat hij dit zei maar ik ging er toch over nadenken. Ik vroeg me af of ik echt een kant aan het kiezen was. Vanaf dat moment ben ik meer open gaan staan voor het verhaal van mijn vader. Ik moest op zijn minst weten wat hij eigenlijk van de hele scheiding vond.
Uiteindelijk ben ik nog steeds van mening dat zijn karakter de relatie tussen mijn ouders heeft bemoeilijkt. Het feit dat hij nooit iets uitsprak maar gewoon weken boos kon blijven zonder dat iemand wist waar het over ging hielp niet mee. Maar ik weet nu ook dat hij alleen deze man is bij mijn moeder. Bij zijn nieuwe vriendin is hij heel anders. Dan is hij weer de leuke vader die ik ken. Tijdens de scheiding leer je je ouders kennen als monsters. Althans, in mijn geval. Nu zijn ze beide weer zichzelf. Maar ik ben dus heel bewust geworden van de invloed die een ouder heeft op een kind. Door alle kritische opmerkingen van een ouder kan een kind afstand gaan nemen van de andere ouder. En die afstand kan overgaan in een echte afwijzing. Dit gebeurt echt veel te vaak en verdient daarom de aandacht. We moeten kinderen en ouders hier zoveel mogelijk bewust van maken om verdriet en ellende te besparen!
Pascalle, 23
