Mijn vader gaat trouwen

Het was zover, een nieuwe stap. Mijn vader had mijn zussen en mij bij elkaar gehaald, omdat hij iets wilde vertellen. We hadden al zo’n vermoeden waar het over ging, aangezien mijn vader ons tegenwoordig bij heel veel dingen betrekt en onze mening vraagt (Goed zo, pap!). Mijn vader gaat trouwen. Ik wist al dat het waarschijnlijk deze zomer zou gaan gebeuren, maar nu was het opeens realiteit. De data voor het gemeentehuis en het feest staan vast en mijn oudste zus en de vriendin-van-mijn-vaders’ oudste zoon waren gekozen als getuigen.

Langzaam lijkt het of het bouwwerkje dat ik heb gebouwd op de de brokstukken van het huwelijk van mijn ouders, omver wordt geduwd. Het leek allemaal zo goed op zijn plek te zitten. En nu moeten er opeens stenen bij, namelijk die van een nieuwe broer en zus. En die van ‘de nieuwe vrouw van mijn vader’. Het doet pijn om te bedenken dat mijn vader ook al voor mijn moeder op zijn knieën is gegaan en ook haar heeft beloofd eeuwig bij elkaar te blijven. Uit dat huwelijk zijn ik en mijn zussen gekomen.

Maar  ik ben ook echt blij voor ze. Je wilt als kind in de meeste gevallen je ouders gelukkig zien en dat is hij nu. Daar word ik blij van. Het was ook echt een hele fijne avond met z’n vieren, maar er blijft toch ook iets dat ik mis.

We moeten stappen zetten en dat is soms lastig. Een stap zetten betekent altijd verandering en dingen van een andere kant moeten bekijken. En dat is goed, maar doet ook pijn. Want het is allemaal zo dubbel.

Hannah (21)