Jeanine (38) in Vragen van ouders
Vader in buitenland
Allereerst wil ik jullie bedanken voor de mogelijkheid om mijn vraag te stellen.
Ik ben een moeder van 2 kinderen, een dochter van 9 en een zoon van 12. Wij hebben 5 jaar in het buitenland gewoond en in dat laatste jaar ben ik van hun vader gescheiden. Omdat de situatie in het buitenland onhoudbaar werd, is de keuze gemaakt dat de kinderen en ik alvast naar Nederland terug zouden gaan en hun vader zou binnen een half jaar komen. We zijn nu inmiddels 1,5 jaar verder, maar hun vader woont nog steeds in het buitenland en kiest voor zijn carrière. De kinderen zien hun vader zo ongeveer 3 tot 4 keer per jaar. Telefonisch contact was er in het begin regelmatig, zo ook de sms-jes maar de laatste 9 maanden is dit minimaal en als er iets binnenkomt gaat dit over papa zelf of zijn werk. De kinderen hebben zelf contact gezocht met vragen over wanneer papa naar Nederland komt en waarom hij niet voor hen kiest. Helaas krijgen zij hier niet de antwoorden op die zij zoeken.
Ik merk dat de kinderen zich steeds meer afzetten en steeds minder reageren op het contact. Ze hebben aangegeven erg boos, verdrietig en teleurgesteld te zijn en voelen zich in de steek gelaten. Hoe kan ik hen helpen met het verdriet en de boosheid die zij ervaren, juist omdat ze het niet tegen hun vader durven te vertellen uit angst om hem helemaal kwijt te raken.
Bedankt voor jullie tijd.
Beste Jeanine,
Wat goed dat u ons forum heeft gevonden en ons om advies vraagt, bedankt daarvoor! U beschrijft een enorm lastige situatie en ik kan me goed voorstellen dat u niet goed weet hoe u ze kunt helpen. Ik denk dat het sowieso al heel fijn voor ze is dat u zo een betrokken moeder bent, en dat u ze graag wilt helpen. Alleen die houding is al super fijn voor uw kinderen.
Ik heb zelf niet exact zo een situatie meegemaakt, maar iets wat er een beetje op lijkt. Mijn vader ging vrij ver bij mijn moeder vandaan wonen, en heeft eigenlijk altijd zichzelf boven alles gekozen. Ik heb vroeger vaak teleurstelling na teleurstelling meegemaakt, en herken de boosheid en het verdriet wat uw zoons voelen dus wel heel goed.
Wat mij hier voornamelijk bij geholpen heeft is praten. Nu kan ik me voorstellen dat ze er niet graag met u over praten, omdat dat te dichtbij staat, ik vond het vroeger namelijk ook nooit fijn om met mijn ouders over mijn ouders te praten. Maar het is in ieder geval goed om ze te laten merken dat die mogelijkheid er wel is. Luister naar wat ze te vertellen hebben, en laat merken dat alles wat ze vertellen oke is. Verder is het denk ik belangrijk om er zelf een neutrale houding in te hebben, en dus niet ook negatief over hun vader te praten ook al zijn ze zelf heel boos op hem (en voelt u zelf waarschijnlijk ook ergens wel frustratie). Altijd als ik namelijk aan mijn moeder liet merken dat ik verdrietig was omdat mijn vader weer eens geen tijd voor mij had, dan was ze alleen maar heel erg negatief over hem, en dat maakte de situatie eigenlijk niet echt makkelijker. Daardoor voelde ik me en teleurgesteld door mijn vader, maar tegelijk deed het pijn om mijn moeder zo negatief over hem te horen praten, want het was wel nog steeds mijn vader. Ik denk dat ik het vooral heel fijn had gevonden als ze echt naar me had geluisterd, als ze had gezegd dat ze mijn gevoelens kon begrijpen. Misschien als ze niet altijd zo negatief was, dat ik sneller geneigd geweest zou zijn om er wel over te praten. Daarom denk ik dat dat het belangrijkste is, neutraal zijn en er voor ze zijn.
Verder zou u ze kunnen voorstellen om hun gevoelens op te schrijven? Ik heb ooit, echt pas veel te laat eigenlijk (toen ik ergens in de 20 was) een brief geschreven naar mijn vader, met al mijn gedachten en gevoelens. Ik vond het super moeilijk om allemaal op te schrijven, maar uiteindelijk luchtte het wel op. Ik heb de brief daarna ook echt naar mijn vader gestuurd, maar zelf zonder dat, alleen het schrijven van de brief luchtte mij eigenlijk al op. Dus misschien dat u dat een keer aan ze kunt voorstellen. Als ze dat niet willen hoeft het natuurlijk niet, maar wie weet vinden ze het wel fijn.
Verder is er denk niet heel veel wat u kunt doen, u bent al hartstikke goed bezig door zo een lieve betrokken moeder te zijn! 🙂
Ik hoop dat u iets heeft aan mijn advies.
Veel liefs,
Samantha
Hallo Jeanine,
Allereerst wat fijn om te lezen dat je jouw kinderen wil helpen hiermee! Het is lastig om als moeder hier op te reageren omdat je geen invloed hebt op wat hun vader doet. Ik heb toen ik 9 jaar was zo’n zelfde situatie meegemaakt. Mijn vader is toen namelijk voor 1,5 jaar naar Curaçao verhuist. Het maakte mij verdrietig als hij zijn beloftes niet waarmaakte, zoals vliegtickets om naar hem toe te komen in de vakantie. Uiteindelijk heb ik mij er ook tegen afgezet en reageerde ik ook kort op de weinige appjes die ik kreeg (dit om teleurstelling te voorkomen). Toen hij terug in Nederland kwam, ben ik een tijdje om het weekend naar hem toe gegaan en kon ik de band weer met hem opbouwen.
Wat mij hielp was mijn moeder die liet zien en merken dat zij steun aan ons kon bieden. Zij heeft nooit mijn vader zwart gemaakt of nare dingen over hem gezegd tegenover ons (wat zij op dat moment wel dacht…). Het is denk ik goed om je kinderen te laten merken dat je er voor hen bent (luisterend oor) en dat het oké is om erover te praten. Zelf vond ik het lastig om met mijn moeder erover te hebben, omdat ik de problemen die ik met mijn vader had gescheiden wilde houden van het fijne en veilige gevoel bij mijn moeder. Het zou kunnen dat jouw kinderen dit ook ervaren, dan is het misschien fijn als zij weten dat er Buddy’s zijn met wie zij kunnen kletsen. Buddy’s zijn jongeren met gescheiden ouders die via een chat klaar staan voor kinderen om hen een luisterend oor te bieden. Via de volgende link kan er een Buddy aangevraagd worden: https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy/
Wellicht iets om het met je kinderen over te hebben!
Ik hoop dat ik je hiermee iets geholpen heb!
Groetjes,
Bojanne