Anoniem (41) in Vragen van ouders
Zoon wil niet meer naar vader
Hi,
Ik ben moeder van twee jongens van 8 en 10 jaar. Ben 3,5 jaar gescheiden van hun vader. Contact tussen vader en mij verloopt goed. Ene week zijn de jongens bij mij en ander week bij hun vader. Ik heb sinds 8 maanden nieuwe relatie en wij vinden het heel gezellig met z’n allen. Huis is gevuld met liefde. Oudste zoon wilt alleen niet meer naar zijn vader toe. Geeft aan leuker en fijner te voelen bij mij. Hij laat dit ook merken aan zijn vader wat heel pijnijk is voor ons allemaal.
Wat is jullie advies hoe ik dit beste aan kan pakken?
Hallo,
Bedankt voor je bericht. Ik kan mij goed voorstellen dat dit voor jezelf niet fijn voelt.
Ik heb ervaring met het feit dat ik geen contact wilde met mijn vader, in het begin was het wel lastig, want mijn omgeving vond dit ‘ongewoon’. Later na accepteerde mijn omgeving wel dat ik het contact had verbroken en dat gaf mij een erg goed gevoel, een gevoel van herkenning en opluchting. Ik denk dat dit misschien ook in de situatie van je zoon zo is, misschien vindt hij het ook erg fijn als zijn mening en gevoelens hierin geaccepteerd worden. Misschien is het goed om vooraf met z’n drieën, jouw zoon, ex en jou een gesprek aan te gaan. Als je merkt dat dit niet goed zal gaan, dan kun je ook met z’n tweeën het gesprek aangaan. Ik denk dat het goed is om een beetje door te vragen, waardoor het bij jou volgens hem een fijner gevoel is enzovoorts. Misschien kan aan het contact nog gewerkt worden, voordat het contact verbroken wordt. Maar wat ik mee geef als is, accepteer wat je zoon in deze situatie wilt. Ik vond het toen ook heel erg dat ik niet werd begrepen.
Ik wens je veel liefs,
Anne
Hoi,
Wat fijn dat u uw zorgen uit en advies vraagt! Ik zou als kind erg blij zijn als mijn ouder zo open staat voor advies van anderen. Op mijn 10e (ongeveer 12 jaar geleden) gingen mijn ouders scheiden. Mijn vader was vreemdgegaan. Vanaf het moment dat dit aan mij en mijn zussen werd verteld was er al direct een regeling getroffen over hoe vaak ik mijn vader zou zien, namelijk twee weekenden per maand. Ik weet niet precies hoe lang het duurde, maar een aantal jaar na de scheiding ging er opeens een knop in mij om en voelde ik boosheid. Boosheid richting mijn vader, omdat ik mij realiseerde wat hij allemaal had gedaan. Ik besloot om met mijn vader te gaan praten (ik kan me nog goed herinneren hoe eng ik dat vond..) en aan te geven dat ik hem een tijdje niet wilde zien. Uiteindelijk duurde dat maar heel kort, maar ik denk dat het een goede zet is geweest. Het voelde soms alsof ik verantwoordelijk was voor mijn ouders geluk,waar ik toen even afstand van kon nemen. Er was ruimte voor mijn emoties.
Waarom uw zoon niet meer naar zijn vader toe wilt zal waarschijnlijk heel anders in elkaar steken dan hoe het bij mij ging. Desondanks kan ik mij voorstellen hoe het voelt om een ouder (tijdelijk) liever niet te willen zien en hoe de andere ouder daar mee omgaat. Ik had het erg fijn gevonden als mijn moeder het gesprek was aangegaan om te achterhalen waarom ik mijn vader liever niet wilde zien en misschien de ruimte had gekregen om er met een onafhankelijk persoon over te praten. En dat er daarbij altijd respect en ruimte was voor mijn mening. 🙂
Ik kan mij ook voorstellen dat er een contrast is tussen uw huis en die van hun vader (afhankelijk van zijn situatie)? Mijn moeder bleef in het ouderlijk huis wonen, waar ik mijn eigen kamer had en waar altijd veel liefde was. Mijn vader verhuisde naar een nieuw huis dat redelijk kil was, met een nieuwe kamer van IKEA spullen dat opeens mijn nieuwe kamer moest zijn. Daardoor voelde ik mij onbewust denk ik ook minder op mijn gemak. Dat realiseer ik mij nu pas een aantal jaar later, maar dat had bij mij in ieder geval ook invloed op hoe ik mij in zijn huis voelde.
Hopelijk heeft het delen van mijn ervaring een beetje kunnen helpen. Ik vind het in ieder geval super goed dat u de vraag hier stelt! Succes met de situatie en heb vertrouwen! Liefs, Romy.