Gedicht: Gebroken gezin

Ik was jong toen jullie het besloten,

Om niet één te zijn, maar gebroken,

Twee huizen, twee werelden apart,

Het liet een scheur achter in mijn hart.

Iedereen zegt: twee keer feest, meer cadeaus,

Twee slaapkamers, vakanties, dat is toch grandioos? 

Maar niemand snapt hoe het soms echt is,

Het is de veilige basis die ik mis.

Waar hoor ik thuis, hoe gedraag ik mij? 

Stiefouders en kinderen komen erbij,

Regels veranderen, is het nog mijn thuis? 

Ik voel mij een gast in mijn eigen huis.

Huilend op de fiets, keer op keer,

Van de een naar de ander, heen en weer.

Elke keer m’n tas pakken, wat een stress,

Als een postduif zonder eigen nest.

We praten niet, want dat doet zeer,

Wat bij de ander gebeurt, vertel ik niet meer,

Daarmee houden wij vrede in huis,

Maar zelf voel ik nog altijd de ruis.