<p>Isa geeft in deze video drie tips over hoe je het beste met (nieuwe) stiefouders om kunt gaan.</p>

Hoe overleef je je stiefouders? Isa geeft tips

<p>Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar oud was, hierdoor heb ik geen beeld meer van mijn vader en moeder samen in één huis. De omgangsregeling was goed verdeeld, waardoor ik 4 dagen bij mijn moeder was en 3 dagen bij mijn vader. Dit zorgde er alleen wel voor dat ik veel aan het wisselen was en voor mijn gevoel uit een tas leefde. Een paar jaar na de scheiding leerde mijn ouders beiden een nieuwe partner kennen en dat was het moment dat de scheiding eigenlijk pas tot mij doordrong.&nbsp;</p><h2>NIEUWE PARTNERS</h2><p>Het voelde voor mij erg snel dat mijn ouders allebei een nieuwe partner leerde kennen, terwijl ik in mijn hoofd nog bezig was om de scheiding een plek te geven. Ik kreeg hierdoor het idee dat ik achterbleef in mijn gevoel en alsof de rest van de wereld maar doorging. Hierdoor vond ik het ook erg lastig om hun nieuwe partners te ontmoeten en was ik in het begin afstandelijk.&nbsp;</p><p>Toch leerde ik ze langzamerhand kennen en deden we leuke dingen met elkaar, na een tijdje voelde dit goed en bouwde ik een band met ze op. Ik werd ouder en kreeg daarin meer last van de scheiding van mijn ouders, omdat ik door hun nieuwe partners besefte dat ze echt nooit meer bij elkaar zouden komen. Op dat moment voelde het alsof de scheiding definitief was.&nbsp;</p><p>Ik merkte dat ik het lastig vond om dit te delen met mijn ouders, omdat ik daarin hun geluk niet wilde belemmeren, maar ik zat er erg mee. Ik had een goede band met beide stiefouders en we deden vaak leuke dingen met elkaar! Dit voelde fijn en ik kreeg het idee dat er ook een fijne kant aan de scheiding verbonden was. Tot op heden is mijn vader nog steeds met mijn stiefmoeder, die inmiddels zijn vrouw is. Alleen bij mijn moeder en stiefvader gebeurde iets wat niemand echt zag aankomen.&nbsp;</p><h2>PERSOONLIJKHEID</h2><p>Een tijdje nadat mijn moeder en stiefvader bij elkaar waren, merkten wij aan hem dat er iets veranderde. Van voetballen tot laat in de tuin en stoeien totdat je er moe van werd, naar boos worden als ik mijn schoenen niet had opgeruimd en nauwelijks meer leuke dingen doen met elkaar. Dit voelde verwarrend, want waar was onze leuke band gebleven? Soms kwamen deze momenten terug, maar het merendeel werd opgevuld met boosheid en een chagrijnige stiefvader. Ik kreeg het idee dat ik iets verkeerd had gedaan, dus zorgde ervoor dat ik mijn schoenen netjes opruimde en er niks was waar hij boos om kon worden.</p><p>Toch lukte het hem altijd om toch iets te vinden wat op dat moment niet ging zoals hij dat graag had gewild. Het heeft uiteindelijk een aantal jaar geduurd voordat mijn moeder het besluit kon nemen om te scheiden van deze man. Dit voelde als een opluchting, maar ergens miste ik ook de band die we vroeger hadden. Vragen als ‘Waarom deed hij zo?’ of ’Heb ik iets verkeerd gedaan?’ speelden nog enige tijd in mijn hoofd. Totdat mijn moeder vertelde dat hij een onderzoek had gedaan en daaruit was gekomen dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis had.&nbsp;</p><h2>TWEEDE SCHEIDING, MEER BEWUSTZIJN</h2><p>Doordat ik zo’n 10 jaar ouder was toen mijn moeder en stiefvader gingen scheiden, heb ik deze scheiding veel bewuster meegemaakt dan het meisje van 4 jaar. Hierdoor was ik mij bewust van bepaalde emoties die er speelden en werden situaties zoals verhuizen, spullen inpakken, afscheid nemen en alleen wonen met mijn moeder en broer veel bewuster verwerkt in mijn hoofd.&nbsp;</p><p>Dit was erg lastig aangezien ik mijn stiefvader hierna niet meer zag en ik ergens wel wat miste. Ik miste zijn aanwezigheid in de eerste paar jaar en de leuke dingen die we altijd deden, maar aan de andere kant miste ik de situaties van boosheid niet en kon ik met een gerust hart op de bank blijven liggen als mijn moeder thuiskwam.</p><p>Ik heb het idee dat deze tweede scheiding mij ook een beetje terug heeft gebracht naar de scheiding tussen mijn ouders, aangezien ik deze minder bewust heb meegemaakt. Toch merkte ik dat er dingen naar boven kwamen, waarvan ik niet eens wist dat dit was gebeurd.&nbsp;</p><p>Al met al was het daardoor een lastige periode, maar ik ben ook dankbaar dat dit mij heeft teruggebracht. Door de scheidingen te verwerken ben ik hier als mens alleen maar sterker uitgekomen en heb ik inmiddels een stiefvader leren kennen waar ik nooit meer afscheid van wil nemen.</p>

Tweede scheiding, meer bewustzijn

<p>Toen mijn ouders net gescheiden waren, vertelde mijn vader al na een paar weken dat hij een nieuwe vriendin had. Mijn broers en ik zaten nog midden in de verwerking van de scheiding, en dat nieuws kwam veel te snel. De eerste ontmoeting met haar was ook allesbehalve fijn: we zouden met z’n vieren naar de bioscoop gaan, maar pas bij aankomst zei mijn vader dat zijn vriendin er ook bij zou zijn. Het was totaal onverwachts en daardoor ook ongemakkelijk. Tijdens de film konden we haar natuurlijk niet echt leren kennen, en ik voelde me overvallen.&nbsp;</p><p>Wat ik toen nodig had, was meer tijd, duidelijke communicatie, en een rustige setting. Daarom deel ik hieronder een aantal tips die ik graag zelf had gekregen; voor kinderen die een stiefouder gaan ontmoeten, maar eigenlijk ook een beetje voor ouders die hun nieuwe partner willen voorstellen.</p><h3>1. PRAAT VAN TEVOREN MET JE OUDER</h3><p>Vraag je ouder om van tevoren duidelijk te zijn over wanneer je de nieuwe partner gaat ontmoeten, en waar. Spontane verrassingen kunnen best heftig zijn als je nog aan het wennen bent aan alle veranderingen.</p><h3>2. KIES EEN PLEK WAAR JIJ JE OP JE GEMAK VOELT</h3><p>Een film of druk restaurant is misschien niet het handigst. Een rustige plek, zoals een park, een lunchplek, of gewoon thuis, geeft ruimte om elkaar echt even te leren kennen.</p><h3>3. GEEF HET TIJD</h3><p>Je hoeft niet meteen enthousiast of gezellig te doen als je dat niet voelt. Je mag wennen. Je mag afstand houden. En je hoeft die persoon echt niet meteen als familie te zien.</p><h3>4. WEES EERLIJK TEGEN JEZELF ÉN TEGEN JE OUDER</h3><p>Als je iets moeilijk vindt of als je iets liever anders had gehad, probeer dat uit te spreken. Ouders kunnen natuurlijk niet altijd raden hoe jij je voelt.</p><p><em>En voor ouders: blijf aan ons vragen hoe wij iets vinden en hoe wij ons voelen. Lees ook eens ons </em><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.villapinedo.nl/api/uploads/Onderzoeksrapport"><em><u>onderzoeksrapport ‘Laat ons (niet) los’ </u></em></a><em>en lees hoe jij er echt voor ons kan zijn.</em></p><h3>5. HET IS OKÉ OM (NOG) GEEN BAND TE WILLEN OPBOUWEN</h3><p>Soms voel je gewoon: ik wil nu geen contact. Dat mag. Het betekent niet dat het altijd zo zal blijven, maar je bent niet verplicht om te forceren wat er niet is.</p><p><strong><em>Heeft je vader of moeder een nieuwe vriend of vriendin? Dan kun je </em></strong><a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.villapinedo.nl/open-brieven/mijn-ouders/familie/stiefouders/aan-alle-nieuwe-partners"><strong><em><u>deze open brief</u></em></strong></a><strong><em>  aan hem of haar geven. Zodat zij weten hoe je je voelt. Er staan tips in om het voor jou en hem of haar wat makkelijker te maken.</em></strong></p>

5 tips voor het ontmoeten van nieuwe stiefouders

<p>Het was maandagochtend. Een ochtend na weer een weekend overleven. Ik wist niet meer wie ik was of waar ik bij hoorde. Het was niet fijn om thuis te zijn en op school moest ik mijn plekje in de nieuwe klas nog vinden. Die bewuste maandag hield ik het niet meer. Achter in de klas, in mijn eentje aan een tafel en een documentaire op het digibord. De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn verzet was gebroken. Maar een beter vangnet had ik niet kunnen wensen. Een school met mentoren, docenten en begeleiders, die mij uit lieten huilen en ondersteunden, maar die vooral aanwezig waren wanneer ik dat nodig had.</p><h2>KIND VAN GESCHEIDEN OUDERS</h2><p>Als kind van gescheiden ouders is het soms lastig. Je maakt iets mee wat niemand anders meemaakt. Ja, er zijn (helaas) meer kinderen met gescheiden ouders. En ja, er zijn (helaas) ook meer kinderen die zich thuis niet fijn of veilig voelen. Maar er wordt vaak weinig over gesproken en elk verhaal is anders.&nbsp;</p><p>Ik probeerde dit als kind zelf op te lossen. Verstand op nul en gaan. Huilen in bed en de volgende dag weer ‘beter’. Maar de pijn, het verdriet, de eenzaamheid en de last waren meer dan mijn (kinder)schouders konden dragen. Een last die ik niet kon delen met anderen omdat het bijna niet uit te leggen was wat er pijn deed.&nbsp;</p><h2>MIJN VERHAAL DELEN</h2><p>Bij mijn mentoren en mijn docenten kon ik mijn verhaal delen. Ik hoefde niet woord voor woord uit te leggen wat er was gebeurd. Ik hoefde geen oplossing te hebben voor de periode daarna. Ik hoefde niet weken van tevoren een afspraak te maken. Ik mocht aankloppen wanneer dat nodig voelde, ik mocht de pijn laten zien en mijn verhaal mocht er zijn. Maar het allerbelangrijkste: ik werd geloofd, ik werd serieus genomen en ik mocht er zijn. En tot op de dag van vandaag is dit zeer belangrijk voor mijn zelfvertrouwen. Het was voor mij de eerste stap om (een beetje) te gaan geloven in mijzelf. Een start om te leren mijn verhaal te delen. Dat hoeft niet altijd door te herhalen wat er is gebeurd, dat kan ook met het beschrijven van mijn emoties, het uiten van mijn emoties en de steun van mensen om mij heen.</p><h2>EEN VEILIGE PLEK</h2><p>Een veilige plek is voor iedereen anders. Voor mij was en is het heel belangrijk dat mijn emoties er mogen zijn. Of ik wel of niet kan verklaren WAAROM ik pijn voel, ik voel de pijn. Linksom of rechtsom, ik heb verdriet. Op mijn school was er ruimte voor deze emoties. Bij mijn mentoren mocht ik deze emoties tonen. Ik kreeg geen straf, maar ik kreeg een bemoedigende glimlach en ik kreeg tijd. Een moment om bij te komen, op te laden en daarna weer door te kunnen. En daarom was school, maar in het bijzonder mijn mentoren en mijn docenten, mijn veilige plek. Hun woorden kan ik me niet precies meer herinneren, maar wat ik nooit zal vergeten, zijn de deuren die altijd open stonden. Een praatje in de pauze of een extra mentorgesprek.&nbsp;</p><p>Vanaf die maandagochtend in de tweede klas, had ik altijd iemand om mee te praten, om mijn verhaal te kunnen delen, om de last even niet alleen te dragen. Ik zal mijn mentoren en docenten hier altijd dankbaar voor blijven.</p><h2>EN HOE NU VERDER?</h2><p>Inmiddels is het 8 jaar geleden dat ik ben afgestudeerd aan mijn middelbare school. Ik spreek mijn mentoren niet meer, maar het veilige gevoel wat zij mij gaven, dat neem ik nog elke dag mee. Tegenwoordig werk ik zelf met kinderen, jongeren, jongvolwassenen en anderen die soms een steuntje in de rug, een luisterend oor of een veilige haven wensen. Ik hoop dat ik anderen (een deel van) de steun kan bieden zoals die ik vroeger gekregen heb van mijn mentoren en docenten.&nbsp;</p><p>Ps. misschien hoor jij, als kind van gescheiden ouders, ook wel bij de groep die een luisterend oor kan gebruiken of zou wensen. Daarom wil ik JOU graag wat meegeven. Omdat jij er mag zijn, omdat jouw emoties er mogen zijn, omdat jij het niet alleen hoeft te doen. Weet dat er altijd mensen zijn die naar jou willen luisteren. Villa Pinedo kan daarbij helpen, maar soms is het fijn als iemand fysiek bij jou is, jou echt ziet. School is daarvoor een fijne plek. Er zijn op school vaak veel mensen waar jij zelf de goede persoon voor jou kan kiezen. Van docenten tot mentoren, maar ook coördinatoren en zorgcoördinatoren. Mensen die er voor jou willen én kunnen zijn. Jij mag naar die hulp, dat luisterend oor vragen. Iemand waar JIJ een goed gevoel bij hebt. Soms kan die persoon op school jou niet helpen, maar dan zoeken jullie samen verder naar iemand die jou WEL kan helpen. Want ook JIJ verdient een veilige haven.</p>

Hoe overleef je je stiefouders? Isa geeft tips

DEEL deze video MET ANDEREN

DOOR : ISA

Reacties (0)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

👂🏼 Deze video downloaden

Contact

Socials