Heb jij ook het gevoel dat je ouders soms vergeten dat je een kind bent? Ik merkte dat ik door de scheiding van mijn ouders tussen hen in ging staan, waardoor ik niet meer als hun kind werd behandeld. Ze deelden dingen over de andere ouder met mij, die ik als kind van hen beiden liever niet had willen weten. Of vertelde over problemen die ik helemaal niet kon oplossen. Toch kreeg ik een verantwoordelijkheidsgevoel voor het oplossen van de problemen die mijn ouders met elkaar hadden. Daar vertel ik je graag meer over.
PEOPLE PLEASER
Ik kon me vaak verantwoordelijk voelen voor de gevoelens van mijn moeder, vader en mijn jongere broertje. Als kind had ik niet eens door dat ik gevoelens van de ander overnam, of een verzorgende rol aannam om de ander in zijn behoeften te ontmoeten. Nu ik volwassen ben en goede gesprekken met vrienden en mijn therapeut heb gehad, valt het me sneller op wanneer ik van mijn denkbeeldige plek af stap om een ander te helpen. Als ik dat doe, noem ik dat het 'people pleasende' deel in mij.
Het woord
people pleasen
is inmiddels voor veel mensen bekend. Voor mij houdt het in dat ik dingen doe voor een ander, zonder rekening te houden met mezelf. Het is natuurlijk een beetje een grijs gebied, want je kan iets liefs doen voor iemand anders zonder meteen een pleaser te zijn. Ik merk dat ik people-please wanneer ik veel energie moet gebruiken om iets voor iemand anders te doen. Vaak doe ik het ook voor iemand die er niet om heeft gevraagd. Dan vul ik in dat iemand een verwachting van mij heeft waar ik aan wil voldoen. TUSSEN MIJN OUDERS IN STAAN
Ik herken dit pleasende deel van mij in veel herinneringen van vroeger. Zo had de scheiding van mijn ouders hier een versterkend effect op. Ik was 17 jaar, mijn ouders botsten al langer thuis en toen een groot geheim van mijn vader ontdekt werd door ons, ontplofte alles en gingen mijn ouders scheiden.
Het voelde voor mij alsof we met z’n drietjes zijn geheim hadden ontdekt, maar eigenlijk speelde ik daar een grotere rol in dan ik toen dacht. Ik nam namelijk veel initiatief om het geheim te ontrafelen, door bijvoorbeeld in mijn vaders telefoon te spieken. Ik voelde mij verantwoordelijk voor mijn moeder, zij voelde zich slecht en was bang beschuldigingen te maken naar mijn vader en daar vervolgens ruzie om te krijgen. Ik dacht: als ik het voor haar uitzoek, kan mijn vader niet boos worden op haar. Ik ging dus op haar plek staan. Ik dacht het voor haar ‘op te lossen’, terwijl zij me nooit op die manier om hulp had gevraagd.
OVER MIJN GRENS HEEN
Een situatie van een aantal jaar geleden staat me nog heel goed bij, omdat ik toen flink over mijn eigen grens ben gegaan. Mijn vader had al voordat mijn ouders gescheiden waren een relatie met een vrouw en ik vond die relatie en haar niks, omdat ik beiden associeerde met de scheiding en de leugens van mijn vader. Mijn vader had graag gewild dat ik zijn vriendin zou ontmoeten, maar dat wilde ik niet. Ik wilde niks met haar te maken hebben.
Gedurende deze periode was de relatie tussen m'n vader en mij niet geweldig, maar ook niet slecht. Mijn broertje en ik zouden hem die week opzoeken. Toen kreeg ik plotseling een berichtje van mijn vader dat zijn relatie uit was gegaan, hij had het niet aan zien komen en hij was er helemaal kapot van. De dag ervoor had hij nieuws gehad van een familielid dat mijn opa - zijn vader waar hij al jaren geen contact meer mee had – was overleden. Het ging dus ineens heel slecht met mijn vader. Ik besloot toen om mijn vader op te zoeken en er voor hem te zijn. Ik heb hem hard zien huilen, mij grote levensvragen horen stellen en het zelfs gehad over hoe zijn ex-vriendin het met hem had uitgemaakt. Ik voelde me in conflict: ik wilde er graag voor hem zijn (de pleaser in mij?), maar ik voelde me heel erg ongemakkelijk in de rol waarin ik bij hem was: een trooster, verzorger, therapeut, vriendin? Ik zat duidelijk niet in mijn kind-rol op dat moment. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn vader was op dat moment veel sterker dan mijn wens om kind te zijn, dus ging ik over mijn grens.
WAT MIJ NU HELPT
Mij heeft het enorm geholpen om de people pleaser te herkennen in mijn gedrag, door er met een therapeut over te praten. Ik kwam bij haar om heel ergens anders over te praten, maar uiteindelijk bleek dit een onderliggend thema te zijn. Mijn people pleasen zorgde er vaak voor dat ik me niet fijn voelde, omdat ik mijn grens overging.
Ik ben de pleaser in mij niet gaan wegdrukken, maar ik ben gaan zoeken naar een oorzaak van haar aanwezigheid in mijn hoofd. Ik probeer nu goed te luisteren naar mijn onderbuikgevoel. Wanneer mijn keel dik voelt, er tranen in mijn ogen opkomen of mijn maag draait in mijn buik, weet ik dat er iets gebeurt waar ik me angstig bij voel. Mijn eerste reactie is vaak om te pleasen: op zoek gaan naar wat ik denk dat de ander van mij verwacht en dan die verwachting nastreven. Nu leer ik om eerst het angstige gevoel op te zoeken en te ontdekken wat ik dan precies niet fijn vind.
Als jij je herkent in deze gevoelens wil ik je meegeven dat je niet de enige bent. Het kan soms heel erg helpen om met iemand over een spannende situatie te praten, zodat de ander je kan helpen te relativeren, in plaats van te people-pleasen. Dus praat lekker met een vriend(in), je partner, een therapeut of docent. Dat kan enorm opluchten. Daarbij biedt Villa Pinedo ook veel mogelijkheden om te praten, of je ei kwijt te kunnen, zoals bij een Buddy chat of op het Forum. Kies vooral een manier die voor jou veilig voelt. Je hoeft het niet alleen te doen!
Reacties (0)