Dezelfde scheiding, twee totaal verschillende verhalen

Wij zijn Sharon en Dennis. Toen onze ouders gingen scheiden waren we 14 en 11 jaar oud. Sharon zat in de tweede klas van de middelbare school en Dennis zat in groep 7. Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder, maar de scheiding is nog altijd iets wat in ons dagelijks leven meespeelt.

Wat veel mensen niet altijd beseffen, is dat kinderen binnen één gezin een scheiding totaal anders kunnen beleven. Dat gold ook voor ons. Daarom hebben we dezelfde vragen beantwoord, afzonderlijk van elkaar. Zo willen we laten zien dat het niet gek is als jij dingen anders voelt of ervaart dan je broer, zus of iemand anders in je omgeving.

HET MOMENT ZELF: TOEN WE HET HOORDEN

We weten allebei nog precies waar we waren toen het nieuws kwam. We zaten thuis in de woonkamer. Onze moeder riep ons naar beneden omdat ze iets wilde bespreken. Toen we naast onze ouders op de bank zaten, vertelde papa dat ze uit elkaar zouden gaan. “De liefde is er niet meer,” zei mama. Onze vader was daarna vooral heel stil. Mama heeft nog tijd genomen om dingen uit te leggen.

Sharon:
“Voor mij voelde het alsof er ineens een spanning van mijn schouders gleed. Ik zei zelfs dat het een opluchting was. Ik had al zo lang gevoeld dat er iets speelde. Nu wist ik eindelijk wat het was.”

Dennis:
“Ik was nog te jong om precies te begrijpen wat er veranderde. Ik voelde vooral dat het iets verdrietigs was, omdat iedereen huilde. Ik huilde mee, maar echt snappen deed ik het nog niet.”

In die eerste periode had Sharon vooral angst om haar vertrouwde leven kwijt te raken: haar school, haar stad, haar vrienden. Dennis was vooral bezig met heel praktische dingen: hij dacht dat hij voortaan al zijn speelgoed mee moest nemen bij elke wissel.

DE VERANDERINGEN NA DE SCHEIDING

In het begin veranderde er voor Sharon nog niet zo veel: “Onze vader woonde nog twee maanden thuis, totdat hij een eigen plek vond. Toch voelde alles anders: de spanning, het ongemakkelijke langs-elkaar-heen-leven, het feit dat onze ouders ineens elk een eigen slaapkamer hadden. Ze aten ’s avonds nog wel samen, maar het gezinsgevoel was weg.”

Voor Dennis veranderde er juist weinig in zijn gevoel. Hij had nooit een hechte band met papa en toen hij uit huis ging voelde zijn dagelijks leven niet ineens anders. Wat wel veranderde, was dat het huis van papa nooit als thuis voelde: “Er stond bijna niets van mij, behalve een bed en een kast." Hij verveelde zich, trok zich terug in zijn kamer en voelde zich daar heel alleen.

Aan de wisseldagen moest Sharon het meest wennen. Opeens moest ze nadenken over welke boeken of spullen ze mee moest nemen. “Gelukkig woonde onze vader dichtbij, dus vergeten dingen ophalen kon nog." Dennis vond de wissels vooral lastig omdat hij zich niet thuis voelde in het huis van onze vader. Dat gaf schuldgevoelens, omdat hij dacht dat hij papa moest missen, maar dat deed hij niet. “Ik durfde dit niet te vertellen, omdat er een strijd gaande was in mijn hoofd.”

Wat voor allebei meeviel, was iets wat ze vooraf niet hadden verwacht. Voor Sharon viel de scheiding zelf uiteindelijk minder zwaar dan gedacht. De rust die ontstond was fijn en het alleen zijn soms ook. Voor Dennis was het een opluchting om uiteindelijk te kunnen toegeven dat hij papa eigenlijk niet miste.

Wat gelukkig hetzelfde bleef? Voor Sharon was school haar veilige plek. Het was haar thuis-weg-van-thuis, waar ze zichzelf kon zijn en haar hoofd even kon leegmaken. Dennis noemt direct zijn zus: Sharon was degene die er altijd was, precies zoals hij haar nodig had. Pas later besefte hij hoe belangrijk die aanwezigheid was.

WIJ ALS BROER EN ZUS

Praten met elkaar ging soms wel, soms niet. Sharon voelde zich verantwoordelijk voor Dennis. Ze checkte vaak hoe het met hem ging, maar vond het lastig om zelf haar gevoelens bij hem kwijt te kunnen. Dennis leunde juist enorm op Sharon. In een periode waarin alles instortte, was zij zijn enige constante.

“We beleefden het allebei totaal anders. Ik keek vooral vanuit gebeurtenissen en logica; Dennis voelde veel meer vanuit zijn binnenwereld en had een heel andere band met onze vader. Soms begreep ik zijn perspectief niet en voelde het alsof hij een ander verhaal vertelde over dezelfde situatie.” vertelt Sharon. Voor Dennis voelde het alsof Sharon alles makkelijker vond en dat zorgde voor strijdgevoelens, deels door het leeftijdsverschil, deels door zijn eigen onzekerheden.

Nu we ouder zijn, kunnen we elkaars proces veel beter zien. Sharon heeft geleerd dat Dennis op een heel andere manier naar de wereld kijkt. Dennis heeft geleerd dat iedereen dingen op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier doorloopt. “We groeien langzaam toe naar een dieper begrip van elkaar, precies omdat we zo verschillend zijn." zeggen ze samen.

TERUGKIJKEN MET DE OGEN VAN NU

Met de kennis van nu snappen we dingen die we toen niet konden begrijpen.

Sharon:
“Ik begrijp nu beter hoe liefde werkt, wat communicatie betekent en hoe zwaar het is als dat stuk in een relatie ontbreekt. Door mijn eigen relaties snap ik beter waarom papa en mama uit elkaar zijn gegaan.”

Dennis:
“Ik heb geleerd dat een scheiding iets is dat je overkomt. Ik kon er niets aan veranderen en dat maakte me boos. Pas later begreep ik dat je alleen invloed hebt op hoe je ermee omgaat.”

We zijn er allebei sterker door geworden. Sharon voelt zich zekerder in haar werk als leraar: ze schrikt niet van moeilijke verhalen van leerlingen en kan vragen stellen die ertoe doen. Dennis zegt dat de scheiding hem dichter bij onze moeder en Sharon heeft gebracht. En dat er eindelijk ruimte is om dingen een plek te geven.

Wat we van elkaar geleerd hebben, is misschien wel het mooist. Sharon ziet hoeveel kracht Dennis bezit, ondanks alles wat op zijn bordje lag. Dennis heeft van Sharon geleerd dat je niet op impuls hoeft te reageren, maar eerst kan denken en dan doen.

VOOR JOU, ALS KIND MET GESCHEIDEN OUDERS

We hopen dat jij je door ons verhaal gehoord voelt. Je bent niet alleen. En het is écht normaal dat jij dingen anders ervaart dan je broer of zus.

Iedereen verwerkt een scheiding op zijn eigen manier. En geen enkele manier is fout.

Wil je praten met iemand die jouw situatie écht begrijpt? Meld je dan aan voor een online-Buddy bij Villa Pinedo. Er is altijd iemand die naar je wil luisteren.