Carolien (48) in Vragen van ouders
Wat vertellen we?
Mijn man en ik hebben sinds 9 maanden een heftige relatiecrisis. We hebben heel hard gewerkt om de situatie te verbeteren, zonder succes. We zijn nog in therapie en zoeken nog steeds naar oplossingen, vooral om ons gezin intact te houden. We hebben twee kinderen, een jongen van bijna 17 en een dochter van ruim 14.
Onlangs hebben we besloten dat het beter is als we niet de hele tijd samen in huis zijn vanwege de spanning en ruzies. Mijn man is naar het buitenland geweest, en nu ga ik een week weg.
Moeten we dit eerlijk aan de kinderen uitleggen? Hebben ze daar baat bij of is het beter om ze iets anders te vertellen – aangezien we nog steeds hopen dat de ruimte die ontstaat tot verbetering zal leiden?
Ik moet erbij zeggen dat tot nu toe de situatie alleen maar verslechterd is (ook nadat mijn man een week weg is geweest) en de toekomst er niet rooskleurig uitziet.
Lieve Carolien,
Wat ontzettend dapper dat je hier je verhaal wil komen doen. Ik herken heel erg veel in je verhaal. Mijn ouders hebben in de jaren voor hun scheiding ook veel crisissen gehad. Zo verweet mijn moeder mijn vader dat hij te veel werkte, en geen tijd meer voor haar had. Zij heeft toen een affaire gehad waarna ze samen in therapie zijn gegaan. Ik ben hier toen achter gekomen toen ik een jaar of 15 was, doordat ik per ongeluk een berichtje las op de telefoon van mijn moeder. De therapie is goed afgerond na enige tijd, en naar mijn idee ging het echt heel goed tussen hen. Ze deden weer leuke dingen samen en leken echt weer gelukkig. Daarom kwam het ook heel hard aan toen mijn moeder na 2 jaar alsnog een scheiding aan vroeg. Ze had een nieuwe vriend en wilde daar mee verder, en niet meer bij mijn vader blijven. Mijn vader is hier net zo van geschrokken want die dacht ook dat alles koek en ei was. Omdat er een derde partij in het spel was is de scheiding erg rottig gegaan met veel ruzie waarbij ik het mijn moeder tot op de dag van vandaag kwalijk heb genomen dat ze niet eerder eerlijk is geweest.
Nou ken ik uiteraard jullie kinderen niet, en weet ik niet of zij net zo zouden reageren als dat ik gedaan heb., of dat je denkt dat ze de eerlijkheid helemaal niet aan kunnen. Ik denk dat het wel belangrijk is dat als ze vragen gaan stellen, omdat ze dingen zijn gaan merken, dat jullie dan met z’n tweeen eerlijk zijn tegen ze. Mijn moeder was uit huis gevlucht nadat ze het mijn vader had verteld, waardoor ik aan mijn vader merkte dat er iets was. Hij heeft het mij in zijn eentje verteld, waardoor ik nog bozer was op mijn moeder.
Ik denk, en dan spreek ik uit eigen ervaring, dat het aller aller belangrijkste is dat jij en je man samen alles vertellen en eerlijk zijn naar de kinderen. Zorg dat jullie verhalen niet te veel verschillen en zorg alsjeblieft dat jullie niet de schuld van alles bij de ander neer leggen., ondanks hoe jullie ervaring is. Maar dat maakt kinderen vaak echt kapot.
Lieve Carolien, ik hoop oprecht dat jullie er samen uit komen, en dat wanneer dit niet lukt jullie zonder al te veel gedoe en ruzie uit elkaar kunnen gaan. Voor de kinderen. Ook hoop ik dat mijn verhaal een beetje geholpen heeft, en dat je nu beter weet wat je moet doen.
Hey Carolien,
Wat goed dat u ons heeft gevonden en dat u uw vraagt durft te stellen hier op het forum, want ik kan me voorstellen dat het een lastige keuze kan zijn. Ik wil even zeggen dat ik het knap vind dat u ondanks de relatieproblemen toch eraan wilt werken, om jullie gezin intact te houden! Als ik uw bericht lees komt er naar voren dat u met uw man heeft besloten dat het beter is om niet de hele tijd samen in huis te zijn vanwege de spanningen en of u dit aan uw kinderen moet vertellen. Ik kan me voorstellen dat dat lastig is.
Vanuit mijn eigen ervaring ging het een tijdje ook niet goed met mijn ouders. Ik was toen 10 jaar oud. Mijn ouders hadden veel ruzie en er was spanning thuis. Daarom hadden zij ook besloten dat mijn moeder soms wat dagen ergens anders sliep. In het begin begreep ik dit niet zo goed en mijn ouders deden er dan ook een beetje vaag over wanneer ik er naar vroeg. Ik had het zelf fijn gevonden als ik gewoon duidelijkheid kreeg van wat er aan de hand was, omdat ik als kind al wel de spanningen voelde en wist dat er iets niet goed was.
Doordat ik er geen duidelijk antwoord op kreeg was dit best frustrerend voor mij.
In mijn ervaring was ik 10 jaar en uw kinderen zijn al iets ouder (17 en ruim 14). Ieder kind krijgt de spanningen die er thuis zijn mee. Ik denk dat uw kinderen graag duidelijkheid willen, want dat had ik ook gewild en op die leeftijd al helemaal. Je pakt dan al veel dingen op en door als ouder zijnde dan gewoon uitleg over de situatie te geven, zal er bij de kinderen meer duidelijkheid komen.
Wat denk ik wel belangrijk is op het moment wanneer u het zou gaan vertellen is om af te tassenten in hoeverre u alle details moet vertellen. Handig is dan om samen met uw man dit gesprek met de kinderen aan te gaan, zodat ze het ook van beide ouders horen.
Mijn advies is om het dus wel eerlijk aan de kinderen uit te leggen, ze zijn denk ik wel op een leeftijd dat ze al veel begrijpen en mee krijgen. En ik zou dan ook de nadruk leggen dat ondanks dat het tussen u en uw man niet zo goed gaat dat jullie het wel graag willen proberen en ik denk dat dat als kind belangrijk is om te horen.
Ik hoop dat u hier iets aan heeft en voel je vrij om altijd terug te komen op het forum. We zijn er om te helpen.
Veel succes.
Liefs , Melissa
Beste Carolien,
Een moedige stap dat je je zo open durft te stellen. Ik merk dat je ongeacht de situatie van je relatie, toch voor de kinderen kiest. Dat doet niet iedereen, dus mijn complimenten daarvoor :). Echt heel goed!
Een stukje achtergrond over mij, dan weet je waar ik ervaring mee heb en vanuit die ervaring zal ik reageren. Ik ken jouw kinderen verder niet en weet dus niet hoe hun gaan reageren. Hopelijk kun je met jouw kennis en mijn “tip” een goede keuze maken :).
De scheiding van mijn ouders was een vechtscheiding [eenzijdig], ook dit zorgde voor ongemakkelijkheden. Toen ik mijn moeder vroeg wat er aan de hand was, loog mijn moeder niet. Zij vertelde mij dat ze gaat scheiden, gewoon zo zonder enig ruimte te laten voor mij om medelijden met haar te hebben en haar zielig te vinden. Nu hielp de vechtscheiding om het te snappen en had ik op dat moment begrip en geen vragen.
Jouw kinderen zijn 17 en 14, dat is misschien net de leeftijd dat zij gewoon willen weten wat er gebeurt. Gewoon de waarheid. Niet iets anders. Eerlijkheid duurt het langst. Het is pijnlijk, maar op de lange termijn creëert het zo veel rust. Ook in dit geval geldt: hoe langer je wacht met het nemen van een beslissing hoe moeilijker je het jezelf maakt. Tevens willen jij en je man, als ik het goed begrijp, het gezin in takt houden. De kinderen horen daar toch ook bij…
Daarnaast kan het heel goed mogelijk zijn dat de kinderen weten dat het stroef gaat. Jij bent wel thuis, je man niet. Dadelijk is dat andersom.
Het is ergens super mooi als je als kind/ouder zulke onderwerpen kunt aansnijden samen. Je wordt serieus genomen als kind en mag je mening geven. De kunst is denk ik om te voorkomen dat het een somber gesprek wordt waarbij de frictie tussen jou en je man het gesprek beïnvloedt. Dit zorgt voor een negatieve lading, waarbij de negatieve lading de mogelijkheid om een goed [en positief] gesprek te voeren, wat wegneemt.
belangrijke noot: de situatie is er, of je het de kinderen vertelt of niet. Maar (!) de situatie is niet de verantwoordelijkheid van de kinderen. zij moeten het niet oplossen, jij en jouw man moeten dat. Maar dat weet je denk ik ook al, want zoals ik al aangaf, jij kiest bewust voor de kinderen en wil dit zo goed mogelijk oplossen. 🙂
Mogelijk dat je het eerst met je man bespreekt, zijn mening hoort en die ook meeneemt, indien nodig.
Ik hoop dat ik je heb geholpen, Carolien! Schroom niet om terug te komen, he! 🙂 Kunnen altijd sparren als je wil en kijk gerust nog even het forum door. Je bent niet de enige die zo wil inzetten voor hun gezin.
Een warme groet en succes, je kunt het,
Fouad