Lot (43) in Vragen van ouders
Nieuwe partner
Sinds 5 jaar ben ik gescheiden nadat ik verliefd werd. Ik en mijn ex hebben een co-ouderschap maar dit loopt heel moeizaam waarbij recent door een incident nu hulp wordt opgestart (eindelijk). De jaren zijn daardoor veelal bepaald geweest door een geladen omgang met minimaal contact met ex.
Ik heb alles geprobeerd om dit te verbeteren maar dat bleek geen effect helaas. We hebben samen 3 kinderen die ieder op hun eigen manier hun weg hierin vinden. Mijn ex kan alleen maar boos doen.
Mijn jongste, dochter van 7, krijgt steeds meer moeite deze maanden met mijn partner. Waar ze eerst mijn nieuwe partner prima vond is ze hem steeds meer gaan negeren, onderkoeld reageren. Mij omhelst ze veel en wisselend krijg ik van haar soms heel veel liefdesbetuigingen die soms benauwend overkomen. Mijn dochter heeft hartstochtelijk de wens dat ik en haar vader weer bij elkaar komen. Haar vader heeft uitgelegd dat ik verliefd werd op mijn nieuwe partner en daarom ben weggegaan als uitleg van de scheiding. Mijn dochter kan wel vertellen dat ze mijn partner wel aardig vindt maar dat hij de terugkeer van haar vader wel in de weg staat. Ik snap haar redenatie/wens. Tegelijk is het voor mij pijnlijk te voelen hoe ze mijn partner afweert en mij overstelpt met liefdesverklaringen. Naast geduld en begrip ben ik benieuwd wat ik en mijn partner moeten weten van kinderen met soortgelijke situaties wat de beste strategie/houding kan zijn hierin.
Hoi Lot! Bedankt voor je vraag op het forum. Ik begrijp dat het een lastige situatie is waarin je je nu bevind. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 14 was omdat mijn moeder verliefd was op iemand anders. Ik was dus wel een stuk ouder dan je dochter, maar kan hopelijk toch een beetje helpen! Mijn vader was, nadat mijn ouders uit elkaar waren, ook heel boos op mijn moeder, hierdoor is het contact ook lange tijd minimaal geweest. Ik heb die boosheid op zich altijd wel begrepen, maar het maakte het voor mij en mijn broers zeker niet makkelijk. Na een jaar heb ik daar met mijn vader een gesprek over gehad, dat zijn boosheid het voor ons juist veel moeilijker maakte. Hij begreep dit gelukkig en heeft hier daarna ook echt zijn best voor gedaan om dit te veranderen. Daarna konden mijn ouders gelukkig weer samen in een ruimte zijn. Hopelijk komt voor je ex ook een keer het besef dat de boosheid het juist moeilijker maakt voor de kinderen.
Toen mijn ouders gingen scheiden ging mijn moeder bij haar nieuwe vriend wonen. Wij moesten daar na een paar weken ook elk weekend naartoe. Dit heeft het voor mij heel lastig gemaakt om een band te krijgen met de vriend van mijn moeder, omdat ik nog zo verdrietig en boos was door de scheiding en toen al bij hem moest wonen. Hierdoor heb ik niet op een rustige manier een band met hem kunnen creëren, wat het denk ik wel veel makkelijker had gemaakt! Ik heb hem hele lange tijd de schuld gegeven van de scheiding. Toen alles wat rustiger werd heb ik hem beter leren kunnen en nu kunnen we het goed met elkaar vinden. Wat ik dus als advies zou willen geven is om, hoe vervelend het ook is, je dochter gewoon de ruimte te geven om deze gevoelens te hebben en te uiten. Probeer er met haar over te praten als ze dat wil, maar probeer vooral niks te forceren tussen haar en je partner. Je hebt het zelf al over geduld en begrip, en ik denk dat dat de belangrijkste dingen zijn! Ze zegt zelf dat ze je partner wel aardig vindt, dus dat scheelt denk ik alweer! Ik hoop dat dit je een beetje heeft geholpen.
Liefs, Dieuwertje
Hallo Lot, bedankt voor jouw vraag hier op het forum. Wat een vervelende situatie, voor alle partijen. Ik hoop dat mijn ervaring je enigszins kan helpen.
Uit je verhaal begrijp ik dat je jongste dochter de laatste tijd meer problemen lijkt te hebben met jouw nieuwe partner. Ik denk dat het belangrijk is dat je de gevoelens van je dochter serieus neemt. Het is misschien een goed idee als je met haar, uiteraard op een bij haar leeftijd passende manier, het gesprek aan gaat. Hoe komt het dat ze zich niet zo lekker voelt bij jouw nieuwe partner? Komt het inderdaad door de manier waarop haar vader praat over de scheiding? Misschien dat ze zich gewoon niet lekker in haar vel voelt, omdat ze toch nog heel erg bezig is met het verwerken van de scheiding van haar ouders, op haar manier. In dat geval zou ik eigenlijk aanraden om haar gevoel voorop te stellen en misschien tijdelijk niet bij jullie thuis (indien jullie nog niet samenwonen) elkaar te zien, om haar de ruimte te geven.
Toen mijn ouders uit elkaar gingen, was ik een stuk ouder dan jullie dochter. Mijn vader had erg snel na de scheiding een nieuwe vriendin. Wij voelden ons hier ook niet goed bij, maar dit hebben wij pas later geuit. Mijn vader heeft hier toen jammer genoeg niets mee gedaan. Ik had, achteraf, graag gewild dat mijn vader het gesprek met ons was aangegaan. Hoe voelden we ons wel op ons gemak bij zijn vriendin? Was (tijdelijk) afstand nemen een optie? Niet om je schrik aan te jagen, maar de realiteit van mijn situatie is dat een groot deel van mijn familie met mijn vader heeft gebroken, eigenlijk grotendeels door zijn (nu) vrouw en de manier waarop hij er toen mee is omgegaan. Ik denk dat mijn ervaring mij heeft geleerd dat de gevoelens van de kinderen leidend moeten zijn, hoe graag ook je wilt dat alles goed gaat tussen je nieuwe partner en jouw kinderen, dat kan je niet afdwingen.
Wees hier ook open en duidelijk over tegen jouw partner, ga ook dát gesprek vooral aan. Vraag hoe hij hierover denkt en of hij ook signalen heeft opgepikt dat jouw dochter zich niet echt fijn meer voelt bij hem. Verder is het misschien een goed idee om ook de vader van jouw dochter te vragen om in overeenstemming met elkaar één reden te geven voor de scheiding en het te (blijven) presenteren als een gezamenlijke beslissing. Deze duidelijkheid voor jullie kinderen is erg belangrijk. Mocht dat gesprek niet mogelijk zijn door jullie onderlinge relatie, probeer dan zelf duidelijk te blijven en vooral geen kwaad woord te gaan spreken over de vader van je kinderen. Negativiteit met negativiteit bestrijden helpt nooit en misschien nog wel belangrijker: jullie kinderen zijn uiteindelijk het slachtoffer. Probeer dus vooral jouw / jullie gevoelens opzij te zetten en die van de kinderen voorop te zetten.
Dit is uiteindelijk een lang verhaal geworden, waarbij ik je op het hart wil drukken dat jij uiteindelijk weet wat het beste is in jouw situatie en voor jouw kinderen. Ik wens je in ieder geval veel succes en geluk verder. Met alle liefs, Elisabeth.