3 reacties

1. Dolores op 17 mei 2020 om 19:23

   Beste Heleen,
   Fijn dat je een vraag stelt op het forum!
   Ik herken de situatie heel erg vanuit je dochter. Ik woonde weekje bij mijn moeder en een weekje bij mijn vader.
   Ik hou van mijn vader en het kon er best wel gezellig zijn, maar toen ik het gevoel kreeg dat ik als een strandbal heen en weer gegooid werd en ik steeds al in huilen moest uitbarsten als mijn vader voor de deur stond omdat het tijd was om naar zijn huis te gaan wist ik dat er iets moest veranderen. Ik wou bij mijn moeder wonen. Ik was toen trouwens 17 en ik ben nu 19.
   Mijn moeder regeerde een beetje hetzelfde als jij. Ze wenste mij en mijn vader het toe dat we een goede band hadden en dat ik ook gewoon naar hem ging, maar ze respecteerde mijn besluit dat ik alleen bij haar wou wonen.
   Ik heb het aan mijn vader verteld toen ik met hem alleen op vakantie was. Ik had hem gebroken, maar ook hij respecteerde mijn besluit.
   Al vraagt hij nog heel vaak of ik bij hem op bezoek kom en ik doe dat nu ook steeds vaker nu ik me wat fijner bij hem voel.
   Ik zou aanraden dat je misschien eerst met je dochter in gesprek gaat en vraagt wat ze precies wilt. Wilt ze echt alleen nog maar bij jou wonen of af en toe langs haar vader gaan? Misschien is het ook een optie dat jullie met z’n drieën rond de tafel gaan zitten en kijken wat voor jullie dochter het fijnst is en haar mening respecteren.
   Over je angst dat je dochter een slechte band met haar vader gaat krijgen kan je misschien soms dingen voorstellen.
   Mijn moeder stelt vaak dingen voor dat ik samen met mijn vader kan doen. Of mijn vader stelt zelf dingen voor waardoor ik hem nog wel regelmatig zie. We gaan samen naar verjaardagen en soms naar de bioscoop of theaterstuk en wanneer mijn moeder op vakantie is, ben ik bij mijn vader thuis te vinden voor een weekje of twee.

   Ik hoop dat je iets aan mijn berichtje hebt gehad

   Liefs, Dolores

   
   
   
2. Quinty op 13 mei 2020 om 12:46

   Beste Heleen,

   Fijn dat je je vraag hier stelt. Uit je verhaal merk ik dat je graag doet wat het beste is voor je dochters, dat vind ik mooi om te lezen. Ik snap dat dit een lastige situatie is en dat het moeilijk is om te beslissen wat de beste optie is.

   Mijn ouders zijn al heel lang gescheiden, ik was twee toen ze gingen scheiden. Mijn ouders hebben in die tijd de regeling getroffen dat ik om het weekend bij mijn vader zou zijn en voor de rest bij mijn moeder. Als kind accepteerde ik dat gewoon, want je luistert dan naar je ouders, maar toen ik ongeveer 9 was, wilde ik net zoals jouw dochter niet meer naar mijn vader. Ik voelde me niet fijn bij mijn vader en had het gevoel dat hij me niet zo belangrijk vond. Ik heb ook niet zo’n goede band met mijn vader onder andere hierdoor. Ik vond het ontzettend moeilijk om te zeggen dat ik niet meer naar mijn vader wilde, dus ik vind het al heel knap dat jouw dochter dat wel durft en zelfs een brief aan de rechter durft te schrijven. Ik krijg het gevoel dat jouw dochter haar gevoelens kwijt kan en dat vind ik fijn om te horen, want dat is wel iets wat ik miste. Ik had graag gehad dat ik eerder niet meer naar mijn vader hoefde en dat iemand daarnaar had geluisterd. Mijn stiefvader heeft toen ik 12 was samen met mijn moeder en mijn vader geregeld dat ik niet meer naar mijn vader hoefde. Mijn vader wilde wel graag van mij horen dat ik niet meer wilde komen, dus dat hebben we besproken. Je zegt dat je dochter al eens geprobeerd heeft om met haar vader te praten, maar dar dit geen effect heeft. Ik vind het echt knap dat ze dat heeft gedaan, want ik durf het nog steeds niet. Daarbij denk ik dat het wel meer aankomt als je het als dochter zegt, dan wanneer je het als ex-partner zegt, ookal heeft het misschien geen effect gehad. Zo leek het in ieder geval bij mijn vader.

   Mijn moeder wilde na de scheiding ook graag dat ik contact hield met mijn vader. Ze wilde namelijk niet dat ik later spijt zou hebben dat ik niet wist waar ik vandaan kwam. Dus ik snap dat je wil dat ze het contact niet helemaal verbreekt. Aan de andere kant snap ik ook dat je dochters het allemaal moeilijk vinden, het is namelijk heel raar als je ineens een ander soort relatie krijgt met je ouders, waarin bijvoorbeeld elkaar zien wat minder vanzelfsprekend of spontaan is. Wat ik heel erg in het begin had, was dat ik me aan de vaste afspraak moest houden (namelijk om de week naar mijn vader), maar als je wat ouder wordt en ook alleen op de fiets of je zelfs in de auto kan verplaatsen, kun je die afspraken ook wat flexibeler maken. Mijn vader vroeg me bijvoorbeeld één keer in de zoveel tijd mee uit lunchen, nadat ik niet meer naar hem toe kwam of we gingen samen naar opa en oma. Zoiets zou je dochter ook kunnen proberen of een keer op zaterdagavond een film kijken of iets anders wat ze graag samen doen. Als ze daarvoor open staat. Het hoeft niet zo te zijn dat je ieder weekend moet komen of moet blijven slapen, van alles is mogelijk. Je zou dan met je dochter kunnen bespreken wat ze zou willen. Ze zou dit ook met haar vader kunnen bespreken, als ze dat wil en durft of anders kun jij er misschien bij zijn, ik vond het altijd fijn om mijn moeder als steun erbij te hebben. Ik vind zelf dat je meer laat zien dat je moeite voor elkaar wil doen en aan de ander denkt, als je af en toe afspreekt omdat je elkaar wil zien, dan wanneer je elkaar ziet via een regeling. Ook zou ik haar uitleggen waarom je denkt dat het belangrijk is om wel te gaan, mijn moeder vertelde mij pas toen ik niet meer naar mijn vader ging waarom ze me vroeger stuurde ondanks dat ik niet wilde. Uiteindelijk hielp dat mij het een plekje te geven en zelf keuzes te maken, maar misschien had ik meer voor de bezoeken aan mijn vader open gestaan als ik dat eerder had geweten. Ik snapte haar keuze wel, maar ik besloot dat ik lang genoeg geprobeerd had mijn vader te leren kennen en dat ik daar geen behoefte meer aan had en volgens mij is dat ook oké.

   Ik hoop dat je wat hebt aan mijn reactie. Ik denk dat als jullie blijven praten en open staan voor elkaars mening en gevoelens dat jullie een manier vinden om hier doorheen te komen. En ik denk dat je dochter (eventueel met wat hulp en een luisterend oor) haar weg hierin wel gaat vinden.

   Liefs en sterkte,
   Quinty

   
   
   
3. Manon op 12 mei 2020 om 18:36

   Hey beste Heleen,

   Wat goed dat je ons ouderforum hebt gevonden en wat knap dat je je verhaal durft te delen. Wat een lastige situatie zeg. Mijn ouders zijn 3,5 jaar geleden gescheiden en wij hebben zelf de regeling getroffen om de ene week bij onze moeder en de andere week bij onze vader te wonen. Hierdoor verslechterde mijn relatie met mijn vader ook. Ik had vaak ruzie over huishoudelijke taken die op mij werden geschoven. Na een jaar of twee besloot ik bij mijn moeder te blijven wonen. Dit was iets beter voor mijn relatie met mijn vader, maar er begonnen al snel steeds meer irritaties te ontstaan. Hij luisterde nooit naar mij en hij had in zijn ogen altijd gelijk. Dat frustreerde mij heel erg en gaf mij veel stress. Hierdoor heb ik het contact een tijdje verbroken. Ik kan nu weer zeggen dat ik contact heb met mijn vader. We zien elkaar 1 keer in de twee weken en praten meestal over koetjes en kalfjes. Dit is voor ons een manier om een band op te bouwen, omdat praten over de problemen die vroeger zijn gebeurt geen zin heeft. Ik wil je uit dit verhaal graag meegeven dat je dochter misschien ook even tijd nodig heeft om alles te verwerken. Dat had ik namelijk ook. Zonder even tijd voor mezelf te nemen, had ik nooit weer een soort band op kunnen bouwen met mijn vader. Ik heb mijn eigen manier gevonden om nu met hem om te gaan. Wie weet komt jouw dochter daar over een tijdje ook achter.

   Zelf vond ik in de tijd die ik nodig had om na te denken over de band tussen mijn vader en mij het fijn om iemand om mij heen te hebben die mij een luisterend oor kon bieden. Mijn moeder was dat voor mij. Het was fijn dat ze niet te veel negatief sprak over mijn vader en aangaf dat hij toch altijd mijn vader bleef. Ze heeft bij elke keuze achter mij gestaan. Ik denk dat jouw dochter dat zeker ook fijn zal vinden. Je kan zeker aangeven dat je het belangrijk vindt dat ze contact blijft houden met haar vader, maar probeer het zeker niet te pushen.

   Ik lees ook in je bericht dat je een dochter hebt van 19. Heeft zij een goede band met haar zusje? Mijn broertje en ik hebben namelijk ook vaak goede gesprekken kunnen voeren, omdat hij dezelfde situatie mee maakte en dus goed wist waar ik het over had.

   Beste Heleen, ik hoop dat ik je zo een beetje geholpen hebt. Ik begrijp je standpunt heel goed, maar ik snap ook hoe jouw dochter zich voelt.

   Heel veel succes en als je nog vragen hebt, kan je altijd een reactie op mijn berichtje achter laten.

   Veel liefs,
   Manon