Hoi Alice,

Ondanks dat ik pas 6 jaar was toen mijn ouders gingen scheiden en ik geen jongere broertjes of zusjes had op dat moment, kan ik me heel goed voorstellen dat je deze gevoelens hebt en dat je schuldig voelt. Het maakt het er dan ook niet echt gemakkelijker op dat je geen mensen om je heen hebt waar je je verhaal mee kunt delen. Heel goed dat je dan ook hier je verhaal plaatst! Genoeg mensen die hier je bericht lezen en wel weten hoe het voelt.

Of het ooit normaal gaat voelen, is lastig te zeggen. Ik denk van wel, alleen lijkt dat nu onwaarschijnlijk voor je. Wat ik vooral heel erg hoop voor jou en je zusje, is dat je ouders op een normale manier met elkaar om kunnen blijven gaan. Dan zal het nog steeds lastig zijn om te ervaren dat ze niet meer bij elkaar zijn, want je weet niet beter. Maar ruziënde ouders is nog erger, dus ik hoop dat ze als volwassenen mensen uit elkaar kunnen gaan. Wat betreft je zusje... Ik snap dat je je schuldig voelt omdat je het gevoel hebt dat je haar in de steek hebt gelaten. Ze zal het moeilijk vinden, maar ze zal ook wel snappen dat je nu eenmaal uit huis bent en dat zal ze je niet kwalijk nemen. Wel is het natuurlijk fijn (ook voor jou) als jullie elkaar hier doorheen kunnen slepen. Ik weet niet hoe oud je zusje is, maar misschien is het mogelijk om af en toe samen wat af te spreken, even buiten huis? Samen proberen iets leuks te doen, of juist alleen maar te praten over de situatie? Dat ze bij je blijft logeren, eten, filmpje kijken, zoiets? Ik denk dat je haar daar enorm mee helpt. En ook jezelf. Ik heb nooit een broer of zus gehad tijdens de scheiding, en o wat had ik die graag gewild toen. Juist voor dat soort dingetjes. Probeer je niet schuldig te voelen. Het geeft niet als zij jouw verdriet ziet: het zijn ten slotte jullie ouders en het is nou eenmaal triest dat je ouders uit elkaar gaan. Je hoeft je in die zin niet groot te houden voor je zusje.

En wat de toekomst betreft... Je moet het maar allemaal over je heen laten komen, want meer kun je toch niet doen. Ja, er zullen veel verdrietige en verwarrende momenten komen. Maar blijkbaar waren je ouders niet meer gelukkig met en bij elkaar, dus uiteindelijk is het voor hen beter en dus ook indirect voor jullie. Je zal door deze tijd heen moeten komen, maar er komt uiteindelijk ook weer een betere tijd aan, waarin je ziet dat je ouders ook weer gelukkig worden en jij dus ook. Misschien heeft dat nog wel jaren nodig hoor, maar die tijd komt er wel. Echt!

Als je je erg rot voelt, en onbegrepen, kun je altijd hier je verhaal delen of andermans verhalen lezen. Je bent echt niet de enige. Ik hoop dat ik je hiermee een beetje heb kunnen helpen. Veel sterkte in ieder geval!

Dit is wat enkele 1 ouders vinden.

Kinderen 18+ zijn meerderjarigen en jong volwassenen die meer hebben aan vertrouwen in eigen kunnen en beoordeling, dan aan afsprakenlijstjes.

18 Plussers bepalen zelf wel in welke mate ze contact willen met beide ouders. Natuurlijk moet je als ouders de vinger aan de pols houden zo lang als nodig is en het beste zonodig samen overleggen als er problemen zijn of zich voordoen.

Rust in de tent krijg je door relaxt om te gaan met 18 plussers door ze de kans te geven hun eigen leven op te bouwen op de wijze zoals zij dat believen. Als het goed is heb je als ouders in de 18 voorafgaande jaren daarvoor de basis gelegd en is jouw opvoedende rol zo goed als uitgespeeld en komen ze wel bij je als ze vragen hebben en je nodig hebben.

Als men boven de 18 is het de bedoeling dat je zelf beslissing leert nemen, keuzes maken. Ook als je ouders gescheiden zijn! Dit kunnen ze heel goed. Ook al zullen sommige gescheiden ouders hier veel moeite mee hebben, ze zullen respect voor de keuze van hun kind moeten tonen.