Dat is inderdaad een lastige situatie. Vervelend dat je vader niet openstaat bij communicatie, maar jammer genoeg kan alleen hij deze dynamiek echt veranderen. Er zijn natuurlijk ook dingen die jij kan doen, maar het is duidelijk dat je daar al goed over hebt nagedacht. Jouw plan klinkt zeker heel redelijk en slim. Inderdaad is er misschien de kans dat je vader je dan serieus neemt. Hoewel er ook een kans is dat hij dit ook negeert of niet begrijpt. Maar in dit alles is het volgens mij het belangrijkst dat jij rust krijgt. Ik zou wel adviseren in dit plan (als je dat nog niet gedaan hebt) om het ook goed met je oma te overleggen. Dat is wel zo fijn, voor jullie beiden. Ik weet dat vele mensen zullen zeggen dat je niet weg moet lopen, maar in dit geval (zeker omdat het zo weloverwegen is en er een goede reden voor is) vind ik dat dit een goede optie is. Ik ben zelf bij mijn moeder weggelopen op jouw leeftijd, dus ik weet hoe belangrijk het kan zijn om je eigen weg te volgen. Misschien helpt dit artikel ook: http://www.villapinedo.nl//volg-je-eigen-weg/ Ik snap ook dat het lastig is om weg te gaan en je broertje alleen te laten (heb zelf een jonger (half)zusje die ik achter moest laten). Zou je hem misschien mee kunnen nemen? Praat in elk geval met hem hierover. Dit is een vervelende situatie, maar vergeet niet dat jullie elkaar hebben, dus jullie hoeven alle twee niet alleen te zijn. Natuurlijk wil je hem niet belasten, maar als hij ook last heeft van alles vind hij het waarschijnlijk ook heel fijn om bij jou terecht te kunnen (ook al laat hij het misschien niet meteen zien). Je bent in elk geval zeker niet alleen. Het is fijn dat je mensen hebt bij wie je terecht kunt om je heen, en natuurlijk kan je ook altijd hier terecht. Veel sterkte en veel succes!

Hoi anoniem,

Wat dapper dat je dit verhaal deelt!

Zoals Dara zegt: er zijn vast heel veel mensen die zouden zeggen dat je niet moet weglopen. Eerlijk gezegd was dat ook mijn eerste reactie. Toch kan ik me voorstellen hoe wanhopig je in zo'n situatie moet zijn. Het is alsof je tegen een muur aan staat te boksen en die muur die reageert niet, jij hebt alleen veel pijn en frustratie.

Jouw vader is zo'n muur. Jij bokst maar tegen hem aan, maar je krijgt geen reactie. Hij neemt je blijkbaar niet serieus en dat is ontzettend rot.

Ik zou hetzelfde doen in jouw situatie. Je hebt er goed over nagedacht, maar ik zou het inderdaad wel vooraf aan je oma laten weten en dan ook daadwerkelijk naar je oma gaan. Ik weet niet of ik je broertje wel zou meenemen... Dan neem je hem een beetje mee in 'jouw probleem' en dat kan op latere leeftijd invloed hebben op zijn eigen gedrag en keuzes. Dat bedoel ik niet oneerbiedig, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel.

Veel succes en pas goed op jezelf!

Groetjes, Femke