Hey Lilly,

Dankjewel dat je hier bij VP een bericht met je verhaal hebt geplaatst. Hoewel de situatie niet hetzelfde is, herken ik me wel heel erg in hetgeen dat je beschrijft over het verlangen hebben om naar huis te gaan. Ik woon sinds niet al te lange tijd ook op kamers, maar vind het ook fijn om regelmatig weer naar huis te gaan. ‘Thuis’ is er toch een bepaalde geborgenheid en vertrouwdheid die je niet altijd zo sterk ergens anders kan vinden. Bovendien heb je ook een aantal jaar met de mensen samen een ‘thuis’ opgebouwd, dus het is helemaal niet vreemd dat jij er behoefte aan hebt. :-). Op jezelf wonen gaat bij iedereen op zijn/haar eigen tempo en manier. Overigens kan ik heel goed begrijpen dat dat loskomen en op eigen benen gaan staan pijn doet, weet ik uit eigen ervaring.

Ik weet uiteraard de details niet van de situatie waarin de vriend van jouw moeder zich bevindt, maar heb je hem wel eens gevraagd of jouw gevoel over het kinderachtig vinden klopt? Misschien denkt hij dat inderdaad, maar dan heb je de kans om uit te leggen dat het voor jou belangrijk is om regelmatig op huis aan te gaan. Ik kan me wel voorstellen dat de vriend van jouw moeder meer invloed heeft (of krijgt) op de dagen waarop jij komt, want jouw moeder en hij leven toch het grootste deel van de tijd met z’n tweeën in een huis. Toch heb jij zeker gewoon recht om daar ook over de vloer te komen, het is het huis waar jouw moeder woont. Is het een idee om te overleggen over welke dagen je wil komen en in ieder geval een beetje te plannen? Ik weet dat het niet ideaal is, maar het is in dit geval iets. Iets anders wat je zou kunnen doen is vragen wat/wanneer er een rustdag daar in huis is. Uiteindelijk denk ik namelijk niet dat dat zeven dagen in de week zal zijn ;-). Ook zou je kunnen onderhandelen over toch komen op de rustdagen en dat je afspraken maakt hoe je rekening met elkaar kan houden, want je moeder kan toch ook bij hem in huis zijn op zijn dagen?

Mocht je er alsnog niet uitkomen en nog meer tips willen of iets willen vragen, laat maar weten :-).

Voor nu heel veel sterkte. Ik hoop heel erg dat het naar huis gaan heel snel veel makkelijker zal gaan!

Take care,

Beau

He Lilly,

Het lijkt mij een lastige situatie voor jou. Goed dat je je verhaal hier komt doen en van ons tips vraagt hoe je hier mee om kan gaan. Ik begrijp goed dat je de behoefte hebt om nog thuis bij je moeder te komen, ik heb dan ook nog steeds heel erg. Het is ook logisch dat je verdrietig bent wanneer je niet langs kan komen, maar probeer ook te begrijpen dat ziek zijn inderdaad gevaarlijk voor de vriend van je moeder kan zijn. Ik denk dat je moeder en haar vriend jou niet bewust willen weghouden, maar dat het soms niet anders kan. Misschien vinden ze dit ook wel lastig? kan het mij zo voorstellen dat het voor je moeder ook moeilijk is... Ik denk dat je moet proberen te praten met je moeder in eerste instantie over hoe jij je voelt in de situatie. Als ze hiervan op de hoogte zijn kunnen ze er meer rekening mee houden.. Ook is het misschien een idee om te vragen aan je moeder hoe zei zich hieronder voelt? wat voor haar lastig is? Samen kunnen jullie misschien zoeken naar een middenweg waarbij jij je nog welkom thuis voelt, maar er wel rekening wordt gehouden met de ziekte van je moeders vriend.

Ik herken mij deels wel in jou verhaal. Ik heb een "stief" vader die ik ook als volwaardig lid van de familie zie, ik waardeer hem heel erg in alles wat hij voor ons gezin doet. Nu hebben wij een aantal jaar geleden te horen gekregen dat hij MS heeft. Het is erg rot wanneer een gezinslid ziek wordt, ook al woon je niet meer thuis. het heeft onbewust invloed ook op jou. Wat ons erg helpt, is dat we er veel over praten, proberen rekening te houden met wat iedereen aan kan, en zoveel mogelijk bij elkaar te zijn als het mogelijk is.

veel succes en sterkte! ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt, als je vragen heb stel ze gerust.

Groetjes feline

Hoi lieve mensen,

Dank jullie wel voor jullie begrip en tips, om te reageren op Feline; dat ziek zijn er niet naar huis kunnen komen kan ik inderdaad begrijpen maar het is dus wel zo dat ze mij bewust op afstand houden. Beau: ja, dat vond ik ook, dus heb ik het geprobeerd uit te praten en vanuit mij zelf uit te leggen waarom dit mij zo kwetst. Helaas is het nu volledig ontspoord. Mijn moeder had het in eens over ' hun' rust dag en dat ik er niet tegen kan als ik mijn zin niet krijg. Terwijl ik alleen maar probeerde om uit te leggen dat het heel erg vind als ik niet naar huis kan komen. Ik heb nu geen contact meer met haar en zij doet niks om hier verandering in aan te brengen. Wel lig ik meestal s' nachts badend van het zweet in bed omdat ik nachtmerries heb. Ik heb ook steeds van die Dipjes sinds dit aan de hand is, zou ik de scheiding dan niet goed verwerkt hebben?

Toch vind ik het apart dat jullie het constant hebben over dat ik deze kwestie met de vriend van mijn moeder moeten bespreken. Dat vind ik echt een heel naar idee en heb ook niet het gevoel dat ik tegen hem alles kan zeggen, hij blijft toch een vreemde op een bepaalde manier. Kijk, vanuit zijn kant snap ik het wel, hij is ziek, heeft zelf geen kinderen en denkt ' nu komt de tijd voor mij en lilly's moeder' . Ik vind het van mijn moeder heel erg dat ze niet voor mij op komt en dat ze er kennelijk helemaal niet mee zit dat ik mij niet welkom voel. Ik heb echt geprobeerd om met ze te praten maar ze houden voet bij stuk en hebben als enige boodschap: Je mag wel hier naar toe komen maar wel binnen de grenzen (geen 2 keer in de week bijvoorbeeld). Ik heb heel erg het idee dat het de vriend van mijn moeder is die deze dingen verlangd en niet mijn moeder zelf, dat maakt het ook extra pijnlijk. Hebben jullie enige tips hoe ik hier mee om kan gaan?

Hey Lilly,

Dankjewel voor je reactie en excuses dat een reactie van mijn kant even heeft geduurd. Jammer dat het zo uit de hand is gelopen met je moeder. Voor nu is het - hoe moeilijk ook - goed om het de tijd te gunnen. Is het een idee om in de tussentijd eea van je af te gaan schrijven? Op die manier kun je hopelijk het nodige meer van je af te zetten in de situatie en/of er later nog op teruggrijpen.

De onrustige nachten kunnen denk ik zeker wel te maken hebben met de scheiding, maar helaas weet ik daar onvoldoende vanaf om je er meer over te vertellen. Wat je zou kunnen doen is nog contact opnemen met een huisarts of met een psycholoog en wie weet kan hij/zij je hier meer over vertellen. Wat ik als andere optie zou kunnen bedenken is het opschrijven van de nachtmerries als je dit nog weet. Op die manier kun je mogelijk een patroon en/of oorzaken achterhalen.

Over het omgaan met het vermoeden dat de vriend van jouw moeder de huidige omgang verlangd in plaats van jouw moeder zou je ook kunnen schrijven, in de hoop dat het tot meer inzichten leid. Of misschien is er in jouw vriendenkring iemand waarmee je jouw vermoedens kan delen en bespreken? Een andere manier van (frustraties) uiten kan ook via sport natuurlijk, om zo de situatie (in ieder geval tijdelijk) van je af te zetten :-).

Ondanks alles een heel fijn, gelukkig en mooi 2015 :-) Beau