Hoi ik ben Femke en ik heb ook gescheiden ouders mijn ouders zijn dan al 5 jaar gescheiden maar ik krijg soms ook nog wel eens paniek aanvallen en dan heb ik het gevoel dat ik moet kiezen tussen mama of papa. Het is echt heel moeilijk maar ik heb wel geleerd dat ik soms gewoon zoveel in me hoofd dat ik dan een leeg potje pak, en dan kan je de pijn of de drukte in je hoofd er in stoppen en dat helpt dan wel eens. Je kan ook een huisdier nemen somige ouders kunnen dat niet betalen maar als het kan zou ik er een nemen je zet hem op je kamer of als je er soms mee gaat lopen kan je het tegen je hond of konijn enz vertelen soms helpt dat ook en je weet zeker dat je huidier niet naar je moeder of vader loopt en het verteld je kunt alles vertellen zelfs tegen je knuffel. Ik ben dan wel 11 maar tegen een knuffel praten of vertellen wat je dwars zit helpt bij mij nog best vaak. en aan een gevoel kun je niet wennen soms zou ik ook wel eens willen dat papa en mama ook nog bij me kaar zijn maar in somige situaties kan dat gewoon niet.

groetjes en veel zelfvertrouwen van femke

Lieve Nijntje,

Wat dapper van je dat je dit deelt. Het klinkt alsof je door een moeilijke tijd gaat. Je ouders zijn gescheiden, en ik kan me voorstellen dat dat al verwarrend en verdrietig genoeg is. En dan nu ook nog die drukte en het gevoel dat je ruimte en rust mist, dat is zoveel om te dragen. Wat je beschrijft, over die overprikkeling en de paniekaanvallen, klinkt heel heftig. Het is absoluut niet zo makkelijk als "gewoon wennen" voor mij was het ook niet gewoon wennen in de periode dat mijn ouders gingen scheiden. Wanneer je continu overprikkeld bent, lijkt het soms alsof alles te veel is, en dat maakt het zo moeilijk om rust te vinden in jezelf. Je hebt helemaal gelijk dat je een plek nodig hebt waar je je kunt terugtrekken, waar je je veilig en rustig voelt. Het lijkt me zo zwaar om dat gevoel nu niet te hebben. Zelf ervaarde ik na de scheiding van mijn ouders ook veel overprikkeling omdat ik steeds moest verhuizen en omdat ik ook opeens mijn kamer met mijn broertje moest gaan delen.

Het is niet gek dat je je soms zo voelt met al die veranderingen en met je broertje en zusje die zoveel lawaai maken. Ik snap dat je misschien boos en verdrietig wordt als het lijkt alsof zij niet luisteren en jij wel je best doet. Je wil het goed doen, maar het voelt alsof je niet gezien of gehoord wordt. Dat is echt heel pijnlijk, zeker als je al zo hard probeert om alles vol te houden. Ik wil je laten weten dat het oké is om te zeggen dat het je teveel wordt. Je gevoel mag er zijn. Soms begrijpen mensen om je heen misschien niet meteen hoe diep iets voor jou zit, maar dat betekent niet dat jouw gevoel minder belangrijk is. Als je ouders nu niet precies begrijpen wat je doormaakt, betekent dat niet dat je het fout voelt. Het kan zijn dat ze zelf ook worstelen met de situatie en dat ze niet altijd weten hoe ze jou kunnen helpen. Maar je hebt het recht om die ruimte en rust voor jezelf te willen. En je hebt het recht om dat aan te geven.

Misschien kun je op een rustige manier met je ouders delen hoe het voor je voelt, zonder dat je het gevoel hebt dat je meteen op je kop krijgt. Soms helpt het om je gevoel op papier te zetten, zodat je je verhaal precies kunt vertellen zonder dat iemand je onderbreekt. Misschien begrijpen ze het dan beter, of kunnen jullie samen kijken naar hoe je meer rust kunt vinden, zelfs in deze drukke tijden. Toen ik tegen dingen aanliep schreef ik ook vaak een brief aan mijn ouders omdat ik het moeilijk vond om dingen uit te spreken, ik was bang voor de ruzie die daarna zou ontstaan. Als ik mijn ouders een brief gaf konden zij eerst nadenken over hoe ze daarna met mij in gesprek zouden gaan, dit hielp bij mij. Uiteindelijk heb ik met mijn ouders afgesproken dat tijdens bepaalde tijd de slaapkamer van mij en mijn broertje alleen van mij was zodat ik overdag in elk geval een tijdje kon ontprikkelen, misschien is dit iets wat jou ook zou kunnen helpen?

Blijf alsjeblieft praten over hoe je je voelt, want je verdient het om gehoord te worden. En onthoud: je bent niet alleen. Ook al voelt het nu heel zwaar, er zijn mensen om je heen die er voor je willen zijn. Als je die mensen niet meteen in je omgeving kan vinden dan kan een Buddy bij Villa Pinedo misschien een mooi idee zijn voor je. Dan kan je met een buddy chatten over hoe je je voelt. https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy

Ik hoop dat dit je weer een beetje verder kan helpen. Ik gun je de komende tijd meer rust en tijd voor jezelf.

Veel liefs, Roos ♥

Hoi Nijntje!

Dit klinkt inderdaad als aardig wat! Ik herken het gevoel van overprikkeld zijn zó erg, en hoe vervelend het voelt wanneer dat in jouw eigen huis is. Ik had een tijd lang bijna altijd ruzie met mijn oudere zus wanneer zij in dezelfde ruimte als ik was. Het voelde alsof ik niet meer mocht bestaan in mijn eigen ruimte. Het is dan ook héél logisch dat je paniekaanvallen en overprikkeling ervaart. Is er een vriend(in) of vertrouwde volwassene waarmee je kan praten over de paniekaanvallen?

Met mijn zus bleek het uiteindelijk allemaal dingen te zijn die in haar leven gebeurde. Het maakt het nog niet oké dat jij je niet fijn kan voelen bij je broertje en zusje, maar het zou goed kunnen dat zij ook last hebben van de scheiding. Als jullie allemaal een keer rustig zijn, kan je proberen het met ze over de scheiding te hebben. Of een gezellig voorstel om iets samen te doen. Doe vooral wat jou het leukst lijkt :)

Ik ben op dit moment ook nog actief bezig om manieren te vinden om overprikkeling in huis minder te maken, dus ik voel heel erg met je mee. Neem in deze lastige tijd goed de rust, en luister naar je lichaam. Als je echt niet weet met wie je moet praten, kan je (als je dat nog niet heb gedaan) je aanmelden om te praten met een buddy via https://www.villapinedo.nl/ik-wil-een-buddy. Deze zal altijd open staan om te luisteren naar je verhaal :)

Een hele draad tekst (sorry!), maar het is ook zeker niet niks wat er nu in jouw leven gebeurd. Luister goed naar jezelf, en blijf sterk <3
Liefs, Lara :^)