Katja (50) in Vragen van ouders
Wat wil een kind het liefst?
Ik wil graag advies.
De situatie is in grote lijnen zo: Ik en mijn ex zijn 5 jaar geleden uit elkaar gegaan, onze zoon van 5 (nu 10) woont grotendeels sinds een half jaar (95%) bij mij en ging daarvoor om het weekend een paar dagen naar zijn vader. Dit is in het begin redelijk gegaan maar afgelopen jaren slechter. Mijn ex had al vrij snel een nieuwe vriendin die mijn zoontje al kende (was voorheen de kinderopvangjuf) hij had wel goede klik toen met haar (toen). Mijn contact met vader en nieuwe vriendin is af en aan redelijk maar meestal niet goed (we communiceren niet). Mijn ex is geen prater, ik denk dat hij een schuldgevoel heeft omdat hij degene is die weg is gegaan op een niet zo leuke manier. Ook denk ik dat zijn nieuwe vriendin het lastig vindt zijn aandacht met zijn zoontje te delen. Hij heeft niet veel behoefte zijn zoontje te zien, toen ik merkte dat ze uit elkaar groeiden en mijn zoontje het lastiger ging vinden erheen te gaan heb ik dit geprobeerd te bespreken tips te geven etc. Ik wil graag dat ze een goede band hebben/houden. Na hun verhuizing naar een nieuw huis kreeg hij een kamer op zolder, dit vond hij eng en van kwaad tot erger durfde hij er niet meer te slapen. Na een periode er niet te hebben geslapen (weer met veel tips en door tussenkomst van een kindercoach) toch weer een periode wel maar omdat mijn zoontje zich er niet veilig voelt en niet echt getroost voelt (ik ga maar even niet in detail) wil hij er niet meer slapen. Ik wil hem niet dwingen het werkt averechts en mijn ex heeft zich er bij neergelegd. Ook omdat hij niet tegemoet wil komen aan de wensen van zijn zoon, hiermee bedoel ik dat hij hem dan wel een kamer op de eerste verdieping heeft gegeven (uiteindelijk) maar deze niet zijn kamer wil maken. Nu is mij in middels wel duidelijk waarom omdat er een nieuwe baby (tweede) op komst is en de kamer daarvoor bedoeld is (dit bespreekt hij dan ook niet met mijn zoontje, die merkt het omdat hij ziet dat het een babykamer wordt, hij zegt dan: niet zo slim van papa want nu kom ik dan helemaal niet meer slapen’ bang als hij is om weer op zolder te moeten slapen). Mijn ex steekt weinig energie in de angst van het slapen wegnemen (neemt hem niet in bed, wil niet vaak naar hem toe om te troosten). Sinds een half jaar is hij er dus alleen overdag. Nu mijn zoontje wat ouder wordt en beter kan verwoorden hoe het bij zijn vader gaat merk ik dat er geen goede band is tussen hem en de nieuwe vriendin. Ik merk dat mijn ex het lastig vindt om prioriteit aan zijn zoontje te geven waardoor hij hem steeds minder ziet. Ik maakte meestal een rooster om af te spreken wanneer hij hem zou zien maar afgelopen maanden heb ik dit opgegeven omdat het me te erg frustreert als mijn ex (nogal eens met een leugen) zegt dat zijn zoontje niet kan komen. Ik heb duidelijk aangegeven dat hij moet aangeven wanneer hij zijn zoontje wil zien. Mijn ex vindt met mij communiceren heel lastig (terwijl ik echt niet onredelijk ben, 9 van de 10 x hou ik mijn mond letterlijk en figuurlijk, omdat alles wat ik zeg verkeerd valt) en komt niet in de lucht (ook niet per mail of ap) wanneer hij mijn zoontje wil zien. De afgelopen twee keer dat mijn zoontje er geweest is kwam hij overstuur, boos en verdrietig terug. Zijn vader behandelt hem niet leuk, laat hem struikelen, lacht hem uit en is boos geworden omdat hij denkt/merkt dat mijn zoontje zijn vriendin niet leuk vindt (en pakt hem dan hardt vast zegt mijn zoontje). Dit leidt ertoe dat mijn zoontje er met nog minder zin heen gaat/wil. Ook hierover heb ik mijn ex niet aangesproken, ik denk dat het averechts werkt dat mijn ex boos wordt op mijn zoontje dat hij het tegen mij vertelt heeft.
Afgelopen week belde mijn ex mijn zoontje (wat hij niet vaak doet) en dan merk ik dat mijn zoontje dat lastig vindt. Mijn ex vraagt dan aan hem wanneer hij hem wil zien (mijn ex vraag dat aan zijn zoontje).
Ik had afgelopen half jaar het standpunt, ik ga het niet meer regelen er komt meer frustratie bij mezelf van wat zijn weerslag heeft op mijn zoontje. Maar nu merk ik dat omdat mijn ex mij wil omzeilen hij aan mijn zoontje gaat vragen wanneer hij komt. Mijn zoontje is hier nog te jong voor heeft geen zicht op hoe wanneer wat. En voelt zich voor een blok gezet, durft geen nee te zeggen, kortom weet niet wat hij er mee aan moet.
Nu heb ik dus toch maar weer de vraag aan mijn ex gesteld of hij wil aangeven wanneer hij de komende maanden mijn zoontje wil zien.
Ik wil nu graag weten van een kind (ervaringsdeskundige 😉 ) hoe dat voelt. Wat een kind het liefst wil. Dat zijn ouders het regelen? Zelfs als er dan misschien iets wordt geregeld wat hij niet wil. Ik bedoel mijn zoontje geeft duidelijk aan dat hij zijn vader wel mist (maar af en toe niet omdat hij boos is en ze elkaar niet begrijpen) maar hem niet heel vaak wil zien. Ik weet gewoon niet meer waar ik goed aan doe. Moet ik inderdaad het initiatief bij vader laten omdat als hij het niet wil het ook geen positieve beleving wordt? Het belang van mijn kind voorop en dat lijkt me wel contact met zijn vader maar niet op een manier die moet worden afgedwongen want dan heeft die tijd ook geen positieve waarde.
Nou ja, graag een kritisch antwoord.
Groetjes
Hoi Katja, bedankt voor je berichtje op het forum!
Ik heb je verhaal gelezen en voel met je mee, ik snap dat jij in een tweestrijd zit. Het belang van je zoon staat natuurlijk voorop. Dat is duidelijk.
Ook komt naar voren dat jouw ex wilt dat zijn zoon besluit wanneer hij zijn vader ziet. Dat is niet zijn taak!
Het is de taak van jullie als ouders om te regelen hoe en wanneer jullie zoon zijn vader ziet, ook als dit lastig is.
Een paar tips zijn om een professional in te schakelen. Ik las dat jullie al een kindercoach hadden, hartstikke goed! Helaas hebben jullie nog geen goede regeling en ik lees dat je moeite hebt met het peilen van je ex en gelijk daarmee afspraken te maken, een scheidingsexpert kan met jullie gaan zitten en licht op de situatie werpen.
Ook klinkt de nieuwe vriendin van je ex als een belangrijk factor. Je schrijft dat je zoon zijn vader wilt zien maar niet onder deze omstandigheden, wellicht helpt het al als zoon en vader een middag naar de stad gaan zonder de nieuwe vriendin. Villa Pinedo heeft een mooie open brief voor de nieuwe partner, misschien kan deze helpen.
Persoonlijk leef ik het allermeeste mee met jouw zoontje, het lijkt me erg lastig om in de leeftijd te zitten waar hij nu in zit en dan ook nog met deze situatie!
Ik begrijp goed dat hij het allerliefste een goede en gezonde relatie heeft met zowel jou als zijn vader en dat is nu niet zo. Een gedachte die mij nu binnenschiet is dat een therapeut ook goed kan helpen. Je kan je zoon natuurlijk ook wijzen op onze Buddy’s! Wellicht kan hij daar veel steun vinden. Ook kunnen jullie misschien een soort bemiddelaar vinden, een tussen persoon die jullie helpt met het regelen van een visite schema en die ook naar de wensen van jullie zoon luistert.
Hopelijk heb je hier iets aan!
Lieve groetjes
Hoi Katja!
Wat een verhaal zeg. Klinkt alsof je hartstikke bezorgd bent om de relatie tussen je ex en je zoontje en dat kan ik me goed voorstellen. Het klinkt helemaal niet fijn zo en het verhaal benauwd me ook een beetje. Wat moet dat ontzettend lastig voor jullie zijn! Ook vooral voor je zoontje. Uit wat je beschrijft lijkt het alsof hij het er maar moeilijk mee heeft. Ik heb het (volgens mij net zoals jij) een beetje met hem te doen.
Ik bewonder de inspanning die je erin steekt. Ik lees echt dat je zo je best doet om alles voor je zoontje zo goed en fijn mogelijk te laten verlopen, en alleen dat is al zóveel waard. Dat is misschien wel het allerbelangrijkste, dus dikke complimenten daarvoor. Ik heb ook het idee dat je echt probeert om in gesprek te gaan, maar dat het niet altijd het effect heeft dat je zelf zou willen. Mooi om te lezen hoe je het belang van je zoontje zo voorop stelt. Super belangrijk!
Allereerst denk ik dat het goed is om te vermelden dat het niet mogelijk is om te zeggen wat ‘een kind’ en het liefst wil. Dat is namelijk voor iedereen helemaal anders. De één vind het fijn om zelf zo veel mogelijk inspraak te hebben, de ander wil niet overal in hoeven kiezen. Misschien zijn dat dingen die je ook met je zoontje kunt bespreken: wat vindt hij ervan als papa aan hem vraagt of hij naar hem toe wil komen? Wat vindt hij ervan als mama dat allemaal met papa regelt? Hoeveel wil hij daarbij betrokken worden? Als hij helemaal mocht doen wat hij zelf fijn vindt (en papa en mama worden niet boos en vinden het altijd goed), hoe vaak zou hij dan bij papa willen zijn? Wil hij überhaupt nog wel bij papa slapen? Ik denk dat dat hele belangrijke vragen zijn om te bespreken, en als je dat doet is het ook belangrijk om een veilige omgeving te creëren waarin je zoontje merkt dat het oké is. Wat hij ook denkt en wat hij ook zegt. Ik had het als kind zeker fijn gevonden als mijn ouders dat op die manier met me besproken hadden. Zelf merk ik dat ik vaak automatisch mee ben gegaan met de dingen die voor me geregeld werden, terwijl ik het op een gegeven moment helemaal niet meer leuk vond bij mijn vader.
Dat is denk ik ook iets om rekening mee te houden: ik snap dat je het belangrijk vind dat je zoontje een relatie met zijn vader opbouwt, maar als de vader daar geen energie insteekt dan gaat het gewoon niet werken en loopt het op een teleurstelling uit. Ik heb daar zelf op een bepaalde manier ook ervaring mee, al was ik wat ouder (een jaar of 14) toen het echt mis ging. Ik had het gevoel dat er niet naar me geluisterd werd door mijn vader en dat hij meer bezig was met zichzelf. Ik was er gewoon helemaal klaar mee en wilde niet meer naar hem toe. Ik voelde me er gewoon niet thuis. Daar is toen een hele nare ruzie voor nodig geweest, waarna ik hem een half jaar niet gezien heb. Toen mijn vader me mailtjes bleef sturen, waarin hij zei dat hij me graag wilde zien, heb ik uiteindelijk weer contact opgenomen en sindsdien zie ik mijn vader af en toe gewoon een dagje, terwijl ik er niet meer blijf slapen. Ik zou zelf zeggen dat mijn band met hem nu prima is. In ieder geval beter dan in de laatste maanden voor die ruzie. Wat ik daarmee wil zeggen, is dat ‘blijven slapen’ en een omgangsregeling niet de belangrijkste dingen zijn voor het opbouwen van een goede band. Betrokkenheid is veel belangrijker. En betrokkenheid kun je niet afdwingen. Dat moet vanuit de vader zelf komen.
Als ik in de schoenen van je zoontje zou staan had ik het fijn gevonden als je samen met mij besprak wanneer ik naar mijn vader toe wilde en of ik er überhaupt naartoe zou willen, maar nogmaals: dat is hoe ík het graag gezien zou hebben. Misschien ziet je zoontje het graag anders. Ik denk dat het vooral belangrijk is om dat bespreekbaar te maken.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Succes met alles!
Anne